32 ώρες εργασίας: Μια ρεαλιστική προσέγγιση της σύγχρονης εργασίας
Το οκτάωρο χρονολογείται από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης, μια περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που σίγουρα δεν είχε ως προτεραιότητα τα συμφέροντα των εργαζομένων. Τα τελευταία χρόνια, όμως -και ειδικά μετά την εμφάνιση της πανδημίας που έφερε μαζί της νέους τρόπους εργασίας- γίνεται έντονη συζήτηση γύρω από την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής και την αλλαγή του παραδοσιακού εβδομαδιαίου ωραρίου εργασίας.
Μια σημαντική αλλαγή σε αυτή τη συζήτηση είναι η ιδέα της εβδομαδιαίας εργασίας 32 ωρών, η οποία κατανέμεται σε πέντε ημέρες. Η ιδέα αυτή προσπαθεί να λύσει προβλήματα όπως η εξουθένωση και η αναποτελεσματικότητα των εργαζομένων και ανταποκρίνεται στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της σημερινής ζωής. Αμφισβητεί τη συνήθη εβδομάδα εργασίας -το πενθήμερο των 40 ωρών- δίνοντας μια νέα προοπτική για το πώς μπορεί να διαμορφωθεί η εργασία στον 21ο αιώνα.
Διαβάστε ακόμα: Πώς βλέπουν οι εργαζόμενοι την τεχνητή νοημοσύνη
Σε ποιον “χρωστάμε” το Σαββατοκύριακο;
Η έννοια της σταθερής εβδομάδας εργασίας έχει εξελιχθεί σημαντικά με την πάροδο του χρόνου. Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, ο Henry Ford καθιέρωσε την ανάπαυση το Σαββατοκύριακο για τους εργάτες του εργοστασίου του, μια επαναστατική ιδέα για την εποχή εκείνη.
Ακολούθησε ο νόμος περί δίκαιων εργασιακών προτύπων του 1938, ο οποίος θεσμοθέτησε την εβδομάδα εργασίας των 40 ωρών. Αυτές οι αλλαγές ήταν ριζοσπαστικές για την εποχή τους και αποτέλεσαν προηγούμενο για τον τρόπο με τον οποίο ισορροπείται η εργασία και ο ελεύθερος χρόνος.
Η στροφή προς μια μικρότερη εβδομάδα εργασίας
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια παγκόσμια στροφή προς την επανεξέταση της εβδομάδας εργασίας. Πολλές εταιρείες -ακόμη και ολόκληρες χώρες- δοκιμάζουν την τετραήμερη εβδομάδα εργασίας για να δουν αν λειτουργεί καλά. Πολλές από αυτές τελικά καθιέρωσαν το μοντέλο αυτό, αφού οι δοκιμές έδειξαν ότι η μικρότερη εβδομάδα εργασίας βελτίωσε την ευημερία και την ευτυχία των εργαζομένων, διατηρώντας παράλληλα το ίδιο επίπεδο παραγωγικότητας.
Όμως σε πολλές εταιρείες, η τετραήμερη εβδομάδα εργασίας αποδείχθηκε δύσκολη. Σε ορισμένους κλάδους, είναι απλώς αδύνατο να παίρνουν ρεπό την Παρασκευή, ενώ σε εκείνους όπου οι εργαζόμενοι είχαν τη δυνατότητα “τριήμερου Παρασκευο-Σαββατοκύριακου”, το ρεπό συχνά ερχόταν μετά από μια εξαντλητική μικρότερη εβδομάδα, κατά τη διάρκεια της οποίας έπρεπε να εργαστούν ακόμη πιο σκληρά από το συνηθισμένο για να αναπληρώσουν τη “χαμένη” ημέρα.
Αλλά αν η τετραήμερη εβδομάδα εργασίας δεν είναι η καθολική λύση που υποσχέθηκε να είναι, μήπως αυτό σημαίνει ότι αυτό είναι το τέλος των ονείρων πολλών ανθρώπων για λιγότερη εργασία; Ίσως όχι. Τώρα ένα νέο εργασιακό πρότυπο κάνει την εμφάνισή του και αυτό είναι η πενθήμερη, 32ωρη εβδομάδα εργασίας.
Πλεονεκτήματα μιας πιο σύντομης εργάσιμης ημέρας
Η ιδέα μιας πενθήμερης εβδομάδας εργασίας με μόνο 32 ώρες προσφέρει αρκετά πλεονεκτήματα. Μειώνοντας τις ώρες που εργαζόμαστε κάθε μέρα, αλλά διατηρώντας τον αριθμό των εργάσιμων ημερών τον ίδιο, η προσέγγιση αυτή ταιριάζει περισσότερο με τα ωράρια των γονέων, βοηθώντας να κλείσει το χάσμα μεταξύ σχολικών και εργασιακών ωρών.
Επιπλέον, αντιμετωπίζει το ζήτημα της φθίνουσας απόδοσης στην παραγωγικότητα των εργαζομένων. Μελέτες δείχνουν ότι ο μέσος εργαζόμενος είναι παραγωγικός μόνο για ένα κλάσμα της παραδοσιακής οκτάωρης εργάσιμης ημέρας. Μια μικρότερη εργάσιμη ημέρα θα μπορούσε να οδηγήσει σε πιο εστιασμένη και αποτελεσματική εργασία.
Η πρόταση αυτή λαμβάνει επίσης υπόψη τον τρόπο με τον οποίο αλλάζει η εργασία λόγω της ψηφιακής τεχνολογίας και της αυτοματοποίησης. Καθώς αυτές οι εξελίξεις αυξάνονται, υπάρχει λιγότερη ανάγκη να είναι κανείς φυσικά παρών στην εργασία του για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να μας οδηγήσει προς ένα μέλλον όπου η εργασία θα μετριέται περισσότερο από το τι παράγουμε και λιγότερο από το πόσες ώρες περνάμε στο γραφείο μας.
Διαβάστε ακόμα: Γιατί δεν υιοθετείται το μοντέλο της 4ήμερης εργασίας
Μπορεί να εφαρμοστεί με επιτυχία;
Ενώ η ιδέα είναι πολλά υποσχόμενη, η υλοποίησή της δεν θα είναι εύκολη. Υπάρχουν ανησυχίες για το πώς θα μπορούσε να επηρεάσει ζητήματα όπως η εξυπηρέτηση πελατών, η κάλυψη αναγκών υγειονομικής περίθαλψης και η γενική λειτουργία των επιχειρήσεων. Μια σταδιακή μετάβαση με επιλογές που θα προσαρμόζονται στους διαφορετικούς κλάδους μπορεί να είναι το κλειδί για την επιτυχή υιοθέτησή της.
Καθώς η κοινωνία συνεχίζει να εξελίσσεται, το ίδιο χρειάζεται και η προσέγγισή μας στην εργασία, και αυτό το μοντέλο θα μπορούσε να αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Με πληροφορίες από Fast Company
Photo: Unsplash
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
