Η συζήτηση για την πολυπόθητη ισορροπία δουλειάς και προσωπικής ζωής δεν είναι καινούρια. Μάλιστα, ο ίδιος ο όρος «ισορροπία δουλειάς-ζωής» (work-life balance), πρωτοεμφανίστηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο τη δεκαετία του ’80, στο πλαίσιο του Κινήματος Γυναικείας Απελευθέρωσης, που διεκδικούσε για τις γυναίκες ευέλικτα ωράρια και άδειες μητρότητας. Γιατί, στο κυνήγι επαγγελματικών στόχων, υπήρχε μια ανισότητα που επιβάρυνε τις εργαζόμενες.
Οι άντρες εργαζόμενοι μπορούσαν να διεκδικούν την επαγγελματική τους εξέλιξη χωρίς να ανησυχούν για υποχρεώσεις που αφορούν στο σπίτι και την οικογένεια, ενώ οι γυναίκες που εργάζονταν έπρεπε να αντεπεξέρχονται σε όλες τις ανάγκες συντήρησης ενός νοικοκυριού και ανατροφής των παιδιών. Μάλιστα, η συζήτηση για την ισορροπία επαγγελματικής και προσωπικής ζωής κατέληγε συχνά τότε στο ερώτημα αν οι γυναίκες μπορούν «να τα έχουν όλα», ωστόσο ποτέ δεν έγιναν σημαντικά βήματα προς την επίτευξη της ισορροπίας.
Ερχόμενοι στο σήμερα, η ίδια η έννοια αυτής της ισορροπίας έχει αλλάξει, ώστε να αφορά πλέον τη διασταύρωση προσωπικού και επαγγελματικού χρόνου, να περιλαμβάνει ζητήματα στρατηγικής και διαχείρισης χρόνου και άγχους για τους υπαλλήλους, ώστε να μην καταλήξουν να πάθουν burnout, ενώ προσπαθεί να δοθεί περισσότερη έμφαση σε αυτό το concept της ισορροπίας χωρίς την έμφυλη διάκριση των ‘80s. H ισορροπία είναι επιθυμητή και αναζητάται και για τα δύο φύλα.
Διαβάστε ακόμα: Έρευνα | τι ακριβώς θέλουν οι εργαζόμενοι από έναν εργοδότη
Αλλά τώρα, που η πανδημία ανέδειξε νέα ζητήματα και προτεραιότητες για τους εργαζομένους, η συζήτηση αυτή εμπλουτίζεται εκ νέου, ειδικά όσον αφορά τους νεότερους. Το θέμα δεν εξαντλείται στην εξασφάλιση επαρκούς χρόνου για την ανάπτυξη και των δύο εκφάνσεων της ζωής του ανθρώπου, αλλά στο να πετύχει κανείς μια αυτοπραγμάτωση, μια ολοκλήρωση από τη ζωή του συνολικά, που περιλαμβάνει εργασία και προσωπικό χρόνο. Η ισορροπία πλέον αφορά, χονδρικά, το να τα έχει πράγματι κανείς όλα, επαγγελματική καταξίωση, πρόοδο και προσωπική ευημερία.
Η είσοδος του υβριδικού μοντέλου και της απομακρυσμένης εργασίας στο παιχνίδι υπογραμμίζει αυτήν τη νέα θεώρηση των πραγμάτων, σε βαθμό που πλέον ειδικοί μιλούν για «το μέλλον της εργασίας», που συμβαίνει αυτήν τη στιγμή. Διαδοχικές έρευνες βρίσκουν ότι μεγάλα ποσοστά εργαζομένων σκέφτονται να παραιτηθούν ή αναζητούν νέα δουλειά (το 52% των Millennials και των Gen Z-ers, σύμφωνα με έρευνα της Microsoft), με βασικούς λόγους την προσωπική ευημερία και την ψυχική υγεία (24%), την έλλειψη ισορροπίας επαγγελματικής και προσωπικής ζωής (24%), ή την έλλειψη ευελιξίας (21%).
Καθώς λοιπόν οι προτεραιότητες και όσα έχουν αξία για τους εργαζομένους αλλάζουν, αλλάζει και η έννοια αυτής της ισορροπίας, για να περικλείσει μια ποικιλία γνωρισμάτων και κατά συνέπεια ζητουμένων από τους εργοδότες, που έχουν τη δύναμη να στηρίξουν αυτήν την ισορροπία, ωφελώντας όχι μόνο τους υπαλλήλους τους, αλλά και τους ίδιους. Τρεις είναι οι τομείς στους οποίους δίνεται έμφαση, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος.
Προσωπική ανάπτυξη
Ναι, οι νέοι εργαζόμενοι επιθυμούν να εξελιχθούν επαγγελματικά, να χτίσουν το «κοινωνικό τους κεφάλαιο», αυξάνοντας το εισόδημά τους, ανεβαίνοντας στην επαγγλεματική ιεραρχία. Σύμφωνα με έρευνα του LinkedIn, όταν οι εταιρείες προσφέρουν τη δυνατότητα εξέλιξης, οι υπάλληλοι έχουν διπλάσιες πιθανότητες να μείνουν σε αυτές. Οι εργαζόμενοι χρειάζονται επίσης χώρους όπου μπορούν να συνεργάζονται, αλλά και οι οποίοι να τους επιτρέπουν κάποια ιδιωτικότητα. Αυτές οι επιθυμίες αποτελούν έκφραση ουσιαστικά μιας βασικής ανθρώπινης ανάγκης, του ενστίκτου να νιώθει κανείς ότι έχει αξία ως προσωπικότητα, ότι το έργο του, η δουλειά του, τα ταλέντα του, μπορούν να εκφραστούν και αναγνωρίζονται.
Διαβάστε ακόμα: Γιατί οι εργαζόμενοι δεν ενδιαφέρονται πια για «cool» παροχές στον χώρο εργασίας
Ευελιξία
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι σημαντικό οι εργαζόμενοι να νιώθουν και ότι έχουν την επιλογή να αποφασίσουν πότε, πώς και από πού θα δουλεύουν. Η έρευνα της Microsoft έδειξε ότι το 47% των εργαζομένων βάζουν την οικογένεια και την προσωπική τους ζωή πάνω από τη δουλειά, συνεπώς είναι εκτιμητέο οι εργοδότες να δείχνουν ότι αντιλαμβάνονται τις προτεραιότητες αυτές και άρα σέβονται τους εργαζομένους τους ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες, όχι μόνο για τον χρόνο που βρίσκονται στη δουλειά και για τον ρόλο του εργαζομένου. Δεν μπορεί να επιτευχθεί δηλαδή ισορροπία αν δεν αντιμετωπίζονται οι εργαζόμενοι ως ισορροπημένοι άνθρωποι, με διαφορετικές πτυχές στη ζωή τους.
Μάλιστα, έρευνα της Monster το καθιστά αυτό ακόμα πιο σαφές: για το 57% των ανθρώπων, το πιο σημαντικό κριτήριο για να νιώθουν ικανοποιημένοι από τη δουλειά τους είναι το να έχουν τη δυνατότητα να επικεντρώνονται τόσο στη δουλειά όσο και στην προσωπική ζωή. Η ευλεξία αφορά το πρακτικό κομμάτι αυτής της εκπλήρωσης. Η δυνατότητα του ευέλικτου ωραρίου και της εξ αποστάσεως εργασίας καθιστά εφικτό το να μπορεί ο εργαζόμενος να περνά χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους του ή να εξελίσσει τα προσωπικά του ενδιαφέροντα – ενώ έχει τη δυνατότητα να δουλεύει και να εξελίσσεται επαγγελματικά.
Διαβάστε ακόμα: Μήπως το υβριδικό μοντέλο εργασίας είναι εξοντωτικό;
Σωματική και ψυχική υγεία
Ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα που αναδείχθηκε ιδιαίτερα με την πανδημία, αλλά είναι θεμελιακό για την επίτευξη της ισορροπίας, αφορά την υγεία, όχι μόνο τη σωματική, αλλά και τη συναισθηματική, την ψυχική και τη γνωστική υγεία. Τα στοιχεία της Microsoft λένε ότι το 53% των ανθρώπων θέτουν σε προτεραιότητα την υγεία και την ευημερία σε σχέση με τη δουλειά. Η έρευνα της Monster δείχνει ότι για το 69% των εργαζομένων η ευημερία είναι πιο σημαντική από μια θέση με υψηλό επαγγελματικό προφίλ, ενώ για το 51% η ευημερία είναι πιο σημαντική και από μια αύξηση μισθού.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι πολλοί μεγάλοι οργανισμοί προσφέρουν πλέον προγράμματα υποστήριξης της ψυχικής υγείας, αλλά και φύλαξης και περίθαλψης παιδιών, καθώς και εκπαιδευτικά προγράμματα για την εξέλιξη των υπαλλήλων τους.
Η επίτευξη μιας ισορροπημένης ζωής, που χωρά εξίσου την προσωπική και την επαγγελματική εξέλιξη, αναγνωρίζοντας ότι είναι αλληλένδετες, καθώς η μία διεκδικεί χρόνο από την άλλη, ενώ την ίδια στιγμή η μία συμπληρώνει την άλλη, δεν είναι εφικτή χωρίς τη συμμετοχή των εργοδοτών. Εξάλλου, όταν ένας εργοδότης αναγνωρίζει αυτήν την ευθύνη, σέβεται την πολυπλοκότητα της προσωπικότητας του εργαζομένου και φροντίζει να προσφέρει την καλύτερη δυνατή εργασιακή εμπειρία, θα έχει και τους καλύτερους, και πιο ισορροπημένους, υπαλήλλους.
Mε πληροφορίες από The Fast Company
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
