Το τι ενδιαφέρει στ’αλήθεια τους εργαζομένους και τι έχει αξία στην εργασιακή τους καθημερινότητα αναδείχθηκε κάπως πιο ξεκάθαρα μέσα στην πανδημία, κατά τη διάρκεια της οποίας βλέπουμε να αλλάζουν πολλά πράγματα που θεωρούνταν δεδομένα. Ίσως το φαινόμενο της «Μεγάλης Παραίτησης» να μπορεί να δώσει μια ιδέα για τις προτεραιότητες που θέτει ένας υπάλληλος, στη δουλειά του· όπως επίσης και η δημοφιλία του μοντέλου της υβριδικής εργασίας και η προτίμηση πολλών να συνεχίσουν να δουλεύουν από το σπίτι
Άρα, εφόσον προτιμούν να δουλεύουν από το σπίτι, δεν τους ενοχλεί που θα χάσουν όλες αυτές τις cool παροχές στον χώρο του γραφείου, τις οποίες περήφανα διαφημίζουν ως benefits στις αγγελίες εργασίας τους οι εταιρείες και για τις οποίες πιστεύουν ότι δικαιούνται μια θέση στη λίστα με τα best workplaces; Τα γυμναστήρια, η γιόγκα, το δωρεάν γκουρμέ φαγητό, τα τραπέζια πινγκ-πονγκ και όλα εκείνα που θεωρείται ότι κάνουν τον χώρο εργασίας συναρπαστικό;
Όπως φαίνεται, όχι.
Μία πρόσφατη έρευνα, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 1000 υπάλληλοι πλήρους απαχόλησης, ηλικίας από 21 έως 34 ετών, έδειξε ότι αυτά τα «προνόμια γραφείου» στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρουν και τόσο. Μπορεί το campus του Facebook και τα γραφεία της Google να έθεσαν την προηγούμενη δεκαετία νέα στάνταρ για το πώς είναι ο ιδανικός εργασιακός χώρος, προσφέροντας μασάζ, γεύματα, βιντεοπαιχνίδια, υπηρεσίες καθαριστηρίου – προνόμια που θεωρούνταν ότι θα προσέλκυαν τους ικανότερους και πιο δημιουργικούς της αγοράς, οι οποίοι θα φιλοδοξούσαν να δουλέψουν για αυτές τις γενναιόδωρες εταιρείες που σέβονταν την ανάγκη τους για ελευθερία -, ωστόσο τώρα φαίνεται ότι όλες αυτές οι παροχές λειτουργούν ακριβώς έτσι: ως δέλεαρ. Μπορεί ένας νέος ή υποψήφος υπάλληλος να εντυπωσιαστεί στην πρώτη του ξενάγηση ή επαφή με την εταιρεία, αλλά δεν είναι αυτά τα στοιχεία που θα τον κρατήσουν ευχαριστημένο και πάντα εκεί.
Η έρευνα αυτή έδειξε ότι αυτό που στ’ αλήθεια θέλουν ακόμα και οι νέοι εργαζόμενοι – εκείνοι δηλαδή που θα περίμενε κανείς ότι θα εντυπωσιάζονταν περισσότερο από όλα αυτά – είναι σεβασμός.
Αυτό που υπογραμμίζει η έρευνα είναι ότι υπάρχει η ανάγκη για καλύτερη εκπαίδευση των μάνατζερ, ώστε να μπορούν να επικοινωνήσουν με τρόπο που να υποδεικνύει σεβασμό στην προσωπικότητα του υπαλλήλου και ενδιαφέρον για την ευημερία του. Δεν υπάρχουν βέβαια αρκετά στοιχεία ώστε να ανιχνευτεί με ακρίβεια πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν όλες αυτές οι παροχές στο να συνεχίσει ένας υπάλληλος να εργάζεται σε μια εταιρεία. Τα στοιχεία που υπάρχουν, όμως, δείχνουν με βεβαιότητα ότι προτεραιότητα για τους εργαζομένους έχει ο τρόπος που τους συμπεριφέρονται οι ανώτεροί τους.
Μάλιστα, υπάρχουν δύο τύποι σεβασμού που μπορεί να βιώσει ένα εργαζόμενος: η «δέσμευση με σεβασμό» και ο «αυτόνομος σεβασμός». Το πρώτο είδος σεβασμού χρησιμοποιείται για να περιγράψει την αίσθηση ότι κάποιος είναι πολύτιμο μέλος μιας ομάδας, ενώ το δεύτερο αναφέρεται στην αίσθηση ότι κάποιον τον σέβονται ως άτομο, ανεξάρτητα από την ιδιότητά του ως υπαλλήλου. Αυτό το τελευταίο, ο «αυτόνομος σεβασμός», εμφανίζεται και ως ο πιο σημαντικός, ο οποίος μάλιστα ένας εργαζόμενος περιμένει ότι έρχεται ως αποτέλεσμα της διαπροσωπικής επικοινωνίας με τον μάνατζέρ του.
Οι ερευνητές δεν αναφέρονται στο αν αποτελεί έκπληξη για τους εργοδότες το ότι οι υπάλληλοί τους εκτιμούν να τους σέβονται ως προσωπικότητες, σημειώνουν ωστόσο ότι αρκετές προηγούμενες έρευνες έχουν καταλήξει ότι τα περισσότερα ανώτερα στελέχη δεν είναι επαρκώς εκπαιδευμένα ώστε να είναι αποτελεσματικά σε ηγετικές θέσεις. Υπάρχει ένα γενικότερο έλλειμμα επικοινωνίας, τόσο μεταξύ των διευθυντών όσο και των μάνατζερ με τα μέλη των ομάδων, με την έννοια ότι οι ανώτεροι στην ιεραρχία δεν έχουν ιδέα για τους πραγματικούς ανθρώπους τους οποίους έχουν μπροστά τους, αδυνατούν να δουν ότι συνεργάζονται με πολυδιάστατους ανθρώπους. Οι υπάλληλοι από την πλευρά τους επιθυμούν να είναι ορατοί ως προσωπικότητες, να αναγνωρίζονται οι ιδιαιτερότητές τους και τα ταλέντα τους, να δουλεύουν σε ένα περιβάλλουν στο οποίο μπορούν να αναπτυχθούν περαιτέρω, να γίνουν καλύτεροι ως άνθρωποι.
Αυτά τα ευρήματα έρχονται σε αντίθεση με την επικρατούσα τα τελευταία χρόνια άποψη ότι οι εναλλακτικές και πολυτελείς παροχές στον χώρο εργασίας δημιουργούσαν μια αίσθηση ανωτερότητας· μάλιστα, ήταν σαν να υπήρχε ένας άτυπος ανταγωνισμός ανάμεσα στις μεγάλες εταιρείες, σχετικά με το ποια θα προσφέρει τα καλύτερα και τα περισσότερα. Ωστόσο, αυτό που μάλλον άρχισε να αποδεικνύεται, είναι ότι όλα αυτά τα προνόμια, που τελικά κρατούν τον εργαζόμενο για περισσότερο χρόνο στον χώρο εργασίας του, τελικά επιβαρύνουν την ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική και την επαγγελματική ζωή. Ακουγόταν, εξάλλου, η ερμηνεία ότι στόχος είναι ο εργαζόμενος ουσιαστικά να μη θέλει να φύγει από τη δουλειά του.
Αλλά οι εγαζόμενοι που περνούν καιρό σε ένα εργασιακό περιβάλλον κάποια στιγμή αρχίζουν να βλέπουν πέρα από όλα αυτά και να δίνουν σημασία σε άλλα πράγματα, σε συμπεριφορές που έχουν να κάνουν με αυτούς τους ίδιους.
Ολα αυτά δεν υποδεικνύουν ότι οι εργαζόμενοι δεν εκτιμούν όσα τους προσφέρουν οι εταιρείες, παρά ότι έχουν προτεραιότητες που δεν είχαν αντιληφθεί οι εργοδότες. Ο σεβασμός και η αίσθηση ότι αναγνωρίζεται η προσωπική αξία και η προσφορά, το ότι εκτιμάται η ειλικρινής επικοινωνία, συμφωνούν με την ανάγκη για μεγαλύτερη ευελιξία στον τρόπο που λειτουργεί μια επιχείρηση απέναντι στους εργαζομένους τους, αλλά και με την προτίμηση προς τα υβριδικά μοντέλα εργασίας, που σημαίνουν περισσότερη δουλειά από το σπίτι. Το ότι με μια τέτοια εργασιακή κουλτούρα αποκτά περισσότερη αξία και η ίδια η δουλειά και το αντικείμενό της, αποτελούν ζητήματα τα οποία πρέπει να λάβουν υπόψη τους οι εργοδότες, αν θέλουν να έχουν ικανούς συνεργάτες και να προσελκύσουν τους καλύτερους και πιο ταλαντούχους να εργαστούν για τον οργανισμό τους.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
