Τελικά πόσο σωστή είναι η συμβουλή ότι για να πάει κανείς μπροστά επαγγελματικά, πρέπει να βάλει το κεφάλι κάτω και να δουλέψει σκληρά, περισσότερο απ’ όλους;Όπως αποδεικνύεται, όχι και τόσο. Όπως λέει στο BBC ο Jeff Shannon, συγγραφέας του βιβλίου «Hard Work is Not Enough: The Surprising Truth about Being Believable at Work», αυτό που μας έλεγαν από όταν ήμασταν παιδιά, σχετικά με τη σκληρή δουλειά, έχει μία δόση μόνο αλήθειας, που ισχύει στην αρχή μιας καριέρας, όταν κάποιος προσπαθεί ακόμα να εδραιωθεί στη δουλειά του.
Δεν αρκεί όμως για να πάει παραπέρα έναν επαγγελματία, ο οποίος κάποια στιγμή, ενώ δουλεύει τόσο σκληρά, μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι, λίγο-πολύ, όλοι δουλεύουν όπως αυτός και ότι ο τρόπος που δουλεύει τελικά δεν αρκεί για την επαγγελματική του εξέλιξη.
Είναι σημαντικό λοιπόν, όσο και αν ακούγεται άδικη, να συνειδητοποιήσει κανείς αυτήν την πραγματικότητα: δεν αρκεί να κάνει μόνο τη δουλειά του. Γιατί, όπως φαίνεται, η σκληρή δουλειά δεν έχει τελικά και τόσο σημασία, αν κανείς δεν την αναγνωρίζει. Αυτό που χρειάζεται είναι να τον προσέξουν.
Το εφέ της τιάρας
Αυτό δε σημαίνει ότι η ίδια η δουλειά δεν παίζει κανέναν ρόλο. Υπάρχει όμως μια παγίδα, το λεγόμενο «εφέ της τιάρας», όπως εξηγεί η Carol Frohlinger, πρόεδρος της συμβουλευτικής εταιρείας Negotiating Women. Πρόκειται για την τάση να περιμένουμε ότι κάποιος θα δει πόσο καλοί είμαστε στη δουλειά μας και θα έρθει να μας επιβραβεύσει, βάζοντας μια τιάρα στο κεφάλι μας. Ενώ, στην πραγματικότητα, «ένα από τα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε ανθρώπους που κάνουν καλή δουλειά αλλά τίποτε άλλο, είναι να περάσουν απαρατήρητοι. Έτσι, όταν προκύπτει μια ευκαιρία για προαγωγή, κανενός το μυαλό δεν πάει σ’αυτούς. Απλώς τους ξεχνούν», λέει.
Αυτή η αντίληψη έχει τις ρίζες της στην εποχή που πηγαίναμε στο σχολείο, όταν οι δάσκαλοι επιβράβευαν τους μαθητές που διάβαζαν πολύ. Όσο όμως και αν περιμένουμε ότι αυτό θα συνεχιστεί και μετά την ενηλικίωσή μας, οι εργοδότες αποδεικνύεται ότι δε σκέφτονται έτσι. Τελικά, αν ένας εργαζόμενος δεν τραβήξει την προσοχή με κάποιον άλλο τρόπο, είναι πολύ πιθανό να περάσει στη λήθη.
Μάλιστα, οι γυναίκες πλήττονται περισσότερο από αυτήν τη σκληρή αλήθεια, γιατί, κοινωνικά, θεωρείται περισσότερο αποδεκτό και φυσιολογικό ένας άντρας να περηφανεύεται για τα κατορθώματά του. Οι γυναίκες που το κάνουν αυτό, συχνά θεωρείται ότι κομπάζουν, και οι γυναίκες που κομπάζουν συνήθως τιμωρούνται.
Τι πρέπει να κάνει κάποιος λοιπόν, εκτός από το να δουλεύει;
Να γίνει και λίγο πολιτικός.
Κατ’αρχάς, πρέπει με έντεχνο τρόπο να γνωστοποιεί τις επιτυχίες του, και να μην περιμένει μόνο τις ετήσιες αξιολογήσεις που πολλές εταιρείες έχουν καθιερώσει. Για παράδειγμα, στα πλαίσια ενημέρωσης για κάποιο project, μπορεί να παρουσιάσει στον μάνατζέρ του με κάποιο mail πώς συνέβαλε στην πρόοδο της εταιρείας. Σημαντική είναι τόσο η συχνότητα με την οποία μπορεί να στείλει ένα τέτοιο mail (πρέπει να υπάρχει μια σχετική αφορμή), όσο και η γλώσσα που χρησιμοποιεί. Η φράση «η ομάδα μου και εγώ» σίγουρα αφήνει θετικότερες εντυπώσεις από το «εγώ».
Εκτός αυτού, έχει σημασία, αν θέλει κανείς να ανέβει στην ιεραρχία, να είναι συμπαθής, να τον εμπιστεύονται και να τον υπολογίζουν. Σαν να ήταν δηλαδή ένας πολιτικός.
«Πρέπει να σε βλέπουν ως ηγέτη», λέει η Frohlinger, «πρέπει να σε συμπαθούν, τόσο οι άνθρωποι της δικής σου βαθμίδας, όσο οι υφιστάμενοι και οι προϊστάμενοί σου. Οι άνθρωποι που τους συμπαθούν παίρνουν καλύτερες αξιολογήσεις, ακόμα και αν το επίπεδο της δουλειάς τους είναι το ίδιο με των άλλων». Τελικά, δηλαδή, ισχύει ότι, αν εσείς και οι συνάδελφοί σας έχετε ακριβώς τα ίδια προσόντα και τα ίδια work ethics, καλύτερος στη δουλειά του φαίνεται εκείνος που έχει καλύτερη σχέση με τους συναδέλφους του. Όσο και αν ακούγεται άδικο, ακόμα και οι μάνατζερ είναι άνθρωποι, που ενστικτωδώς πριμοδοτούν εκείνους που συμπαθούν.
Φυσικά και υπάρχουν τρόποι και τακτικές για να βελτιώσει κανείς το «πολιτικό του κεφάλαιο» στη δουλειά. Η βασική αρχή είναι να εδραιώσει φιλικές σχέσεις με τους συναδέλφους, σχέσεις που δεν αφορούν μόνο το αντικείμενο εργασίας, αλλά, για παράδειγμα, τα κοινά χόμπι.
Ακούγεται χειριστικό; Ίσως, ωστόσο οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι δε βλάπτει κανέναν και ίσως, δυστυχώς, είναι αυτό που χρειάζεται να κάνει κάποιος αν θέλει να εξελιχθεί επαγγελματικά. Μπορεί να απαιτείται μια αλλαγή προτεραιοτήτων, να πρέπει το socializing να γίνει απαραίτητο κομμάτι της δουλειάς, αλλά εκεί βρίσκεται το κλειδί, καταλήγει η Frohlinger: «Αν δε φοντίσετε οι ίδιοι την καριέρα σας, κανείς δεν πρόκειται να το κάνει για σας».
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
