Η αγορά εργασίας βρίσκεται σε μια φάση συνεχούς μεταμόρφωσης. Οι παραδοσιακές δομές εργασίας αποδομούνται, ενώ νέες τάσεις και προκλήσεις διαμορφώνουν το μέλλον των εργαζομένων και των επιχειρήσεων.
Από την “Μεγάλη Παραίτηση” μέχρι την “Λευκή Παραίτηση” και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νεότερες γενιές, η επαγγελματική ζωή γίνεται όλο και πιο σύνθετη, αλλά και πιο προσαρμόσιμη στις ανάγκες των εργαζομένων. Τι ακριβώς συμβαίνει; Και πώς φτάσαμε ως εδώ;
Η μεγάλη παραίτηση και το νέο τοπίο της εργασίας
Τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος της εργασίας έχει βιώσει ένα πρωτοφανές κύμα παραιτήσεων. Το φαινόμενο της “Μεγάλης Παραίτησης” ξεκίνησε ως αντίδραση στην πανδημία, αλλά σύντομα αποδείχθηκε κάτι βαθύτερο: οι εργαζόμενοι αναζητούν περισσότερη ευελιξία, καλύτερες συνθήκες και ένα περιβάλλον που σέβεται τις προσωπικές τους αξίες. Σύμφωνα με την έρευνα της Randstad, το 52% των εργαζομένων έχει αποχωρήσει από μια εργασία λόγω τοξικού περιβάλλοντος, ενώ το 46% θα απέρριπτε μια δουλειά που δεν ευθυγραμμίζεται με τις αξίες του.
Αυτό είναι εντυπωσιακό. Για δεκαετίες, η σταθερή εργασία και η αφοσίωση σε έναν εργοδότη ήταν το ζητούμενο. Σήμερα, όμως, το ζητούμενο είναι διαφορετικό: η ποιότητα ζωής. Οι εργαζόμενοι δεν διστάζουν να αφήσουν καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας, αν αυτές τους στερούν την ελευθερία, την αυτονομία και την αίσθηση σκοπού.
«Λευκή Παραίτηση»: Αντίδραση ή νέο μοντέλο εργασίας;
Αν η Μεγάλη Παραίτηση ήταν η ακραία μορφή αντίδρασης, η “Λευκή Παραίτηση” (Quiet Quitting) είναι το πιο διακριτικό της αδερφάκι. Οι εργαζόμενοι δεν εγκαταλείπουν τις δουλειές τους, αλλά αποστασιοποιούνται, εκτελώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα καθήκοντα χωρίς επιπλέον προσπάθεια. Αυτό είναι ένα σιωπηλό μήνυμα προς τις επιχειρήσεις: «Δεν πρόκειται να υπερβάλλω τον εαυτό μου για έναν εργοδότη που δεν με εκτιμά».
Η “Λευκή Παραίτηση” δεν αφορά μόνο τους υπαλλήλους. Αφορά την κουλτούρα εργασίας συνολικά. Δείχνει ότι η παλιά νοοτροπία του “πάλεψε σκληρά, δούλεψε περισσότερες ώρες και θα ανταμειφθείς” δεν ισχύει πια. Οι εργαζόμενοι πλέον γνωρίζουν ότι η αφοσίωση δεν εγγυάται καλύτερες αποδοχές ή προαγωγή – κι έτσι, αποφασίζουν να επενδύσουν περισσότερο στον εαυτό τους, παρά στην εργασία τους.
Gen Z: Εργασιακές προσδοκίες και σύγκρουση με τους εργοδότες
Η Gen Z είναι ίσως η πιο παρεξηγημένη γενιά στον χώρο εργασίας. Από τη μία, είναι εξαιρετικά εξοικειωμένη με την τεχνολογία, δημιουργική και ικανή να προσαρμοστεί γρήγορα. Από την άλλη, συχνά κατηγορείται ότι αποφεύγει την ευθύνη, ότι δεν αντέχει την πίεση και ότι έχει μη ρεαλιστικές προσδοκίες.
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Οι νεότεροι εργαζόμενοι θέλουν ένα εργασιακό περιβάλλον που να τους προσφέρει ευελιξία, σεβασμό και ευκαιρίες εξέλιξης. Ταυτόχρονα, όμως, κάποιες από τις προσδοκίες τους δεν ευθυγραμμίζονται με την πραγματικότητα της αγοράς. Οι εργοδότες συχνά δηλώνουν ότι δυσκολεύονται να βρουν αξιόπιστους νεαρούς υπαλλήλους, ενώ οι ίδιοι οι εργαζόμενοι νιώθουν ότι οι επιχειρήσεις δεν τους κατανοούν.
Η εργασιακή ευελιξία ως βασικό αίτημα
Η ανάγκη για ευελιξία είναι πιο έντονη από ποτέ. Σύμφωνα με την έρευνα Workmonitor, το 84% των εργαζομένων θεωρεί την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής ως κορυφαία προτεραιότητα. Τα υβριδικά μοντέλα εργασίας κερδίζουν έδαφος, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει σύγκρουση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών. Οι επιχειρήσεις επιθυμούν την επιστροφή στο γραφείο, ενώ οι εργαζόμενοι θέλουν την ελευθερία να επιλέγουν πώς και από πού θα εργάζονται.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το 51% των εργαζομένων θα αποχωρούσε εάν δεν είχε καλές σχέσεις με τον προϊστάμενό του. Το αίσθημα του «ανήκειν» και η κουλτούρα της εταιρείας γίνονται ολοένα και πιο καθοριστικοί παράγοντες για την απόδοση και την παραγωγικότητα των εργαζομένων. Το 88% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι αποδίδει καλύτερα όταν υπάρχει αίσθηση κοινότητας στον εργασιακό χώρο.
Η οπτική των εργοδοτών
Είναι λογικό να αναρωτηθεί κάποιος. «Δηλαδή μόνο οι εργαζόμενοι έχουν δίκαιο;». Η απάντηση είναι αρνητική. Από την πλευρά τους, οι εργοδότες αντιμετωπίζουν νέες προκλήσεις και πολλές φορές υπερβολικές απαιτήσεις. Πολλές επιχειρήσεις, ακόμα κι αν προσφέρουν αρκετά οφέλη στους εργαζομένους τους, δυσκολεύονται απελπιστικά να βρουν προσωπικό που να είναι πρόθυμο να δεσμευτεί μακροπρόθεσμα. Η ευελιξία που απαιτούν οι εργαζόμενοι μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στις λειτουργίες των εταιρειών, ειδικά όταν πρόκειται για θέσεις που απαιτούν φυσική παρουσία ή αυστηρά deadlines.
Επιπλέον, οι εργοδότες πρέπει να επενδύσουν περισσότερα στην εκπαίδευση και την ανάπτυξη των εργαζομένων τους, αλλά συχνά διστάζουν να το κάνουν, φοβούμενοι ότι οι υπάλληλοι θα αποχωρήσουν μόλις αποκτήσουν καλύτερες ευκαιρίες αλλού.
Εδώ βρίσκεται το μεγάλο στοίχημα: πώς μπορούν να εξισορροπήσουν τις ανάγκες της επιχείρησης με τις αυξημένες απαιτήσεις των εργαζομένων;
Η σημασία της εκπαίδευσης και της ανάπτυξης δεξιοτήτων
Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, η διαρκής εκπαίδευση είναι κρίσιμη. Οι εργαζόμενοι αναζητούν συνεχώς νέες δεξιότητες για να διασφαλίσουν την επαγγελματική τους εξέλιξη, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η τεχνητή νοημοσύνη και η τεχνολογία.
Ωστόσο, μόνο το 35% των εργαζομένων θεωρεί ότι οι εργοδότες επενδύουν αρκετά στην εκπαίδευσή τους, γεγονός που δείχνει ότι υπάρχει ακόμα μεγάλο περιθώριο βελτίωσης. Το 36% των εργαζομένων δηλώνει ότι θα αποχωρούσε αν δεν είχε πρόσβαση σε δυνατότητες μάθησης και ανάπτυξης.
Η εργασία δεν είναι πια η ίδια
Το εργασιακό τοπίο αλλάζει. Δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για “δουλειές ζωής”, τουλάχιστον όχι σαν να είναι αυτός ο κανόνας. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν θυσίες χωρίς ανταπόδοση, ούτε να ανέχονται τοξικές καταστάσεις.
Το μέλλον ανήκει σε όσους μπορούν να προσαρμοστούν
Από την άλλη, οι εργοδότες πρέπει να επανεξετάσουν τις προσδοκίες τους και να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον που να ενθαρρύνει την αφοσίωση και την καινοτομία.
Το μέλλον της εργασίας ανήκει σε αυτούς που μπορούν να προσαρμοστούν. Είτε είσαι εργαζόμενος είτε εργοδότης, το ερώτημα είναι: θα ακολουθήσεις την αλλαγή ή θα μείνεις πίσω;
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
