Ο Μικ Τζάγκερ, ο Ρούπερτ Μέρντοχ, ο Αλ Πατσίνο, ο Στιβ Μάρτιν, ο Ρίτσαρντ Γκιρ, φυσικά ο Ντόναλντ Τραμπ κάνουν παιδιά και μετά τα 60 αλλά και μετά τα 70 τους. Μα γενικά όχι μόνο οι τόσο πλούσιοι σαν τους παραπάνω, αλλά οι ευκατάστατοι άνδρες, δείχνουν να ευχαριστιούνται την πατρότητα σε ηλικίες που θα έπρεπε να είναι, κυρίως, παππούδες.
Όσο ασυνήθιστη κι αν είναι η πατρότητα στις μεγάλες ηλικίες, φαίνεται να είναι μέρος μιας τάσης. Η ηλικία και των δύο γονέων αυξάνεται σταθερά τα τελευταία 50 χρόνια, στον δυτικό κόσμο. Ο μέσος όρος ηλικίας των πατέρων ήταν 33,8, στο Ηνωμένο Βασίλειο για παράδειγμα, το 2023. Τα πιο πρόσφατα κυβερνητικά στοιχεία δείχνουν το 10% των νέων πατέρων να ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 40 με 44 και το 5,1% να είναι ηλικίας 45 ετών και άνω.
Ποιοι και γιατί γίνονται μπαμπάδες σε μεγάλες ηλικίες
Έτσι, διευθυντές πωλήσεων σε πολυεθνικές, μεγαλογιατροί και μεγαλοδικηγόροι, επιστήμονες και χρηματιστές γίνονται μπαμπάδες μετά τα 60 και κάποτε μετά τα 70 τους χρόνια. Φυσικά είναι τόσο καλά οικονομικά, που παρέχουν στους εαυτούς τους άψογη ιατρική πρόληψη, υγιεινή διατροφή, προσεγμένο πρόγραμμα γυμναστικής και ενίοτε καλές και διακριτικές αισθητικές επεμβάσεις. Επίσης παντρεύονται πολύ νεότερες γυναίκες, οι οποίες διεκδικούν το δικαίωμα τους στη μητρότητα. Είναι οικονομικά ισχυροί που μπορούν χωρίς ανασφάλεια να καλύψουν τα παιδιά τους, ακόμη και αν μείνουν νωρίς χωρίς πατέρα. Επειδή είναι στο δεύτερο ή και τρίτο γάμο, ξεκινούν οικογένεια, ξανά απ την αρχή. Και τέλος η καταλυτική απάντηση, που θα μπορούσε να τελειώσει και το κείμενο εδώ -αλλά δε θα γίνει έτσι!- στο γιατί το κάνουν, είναι πολύ απλά, γιατί μπορούν!
Γιατί η ηλικία δεν καθορίζει αν θα είσαι καλός ή κακός γονιός
Μα είναι σε θέση ένας άνθρωπος στην ηλικία των 60 να τρέξει, να παίξει, να ξενυχτίσει, να ακολουθήσει τις επιταγές της σύγχρονης ζωής, ώστε ν’ ανταπεξέλθει στα καθήκοντά του ως γονιός; Γιατροί και ψυχολόγοι θεωρούν πως η ηλικία δεν καθορίζει πόσο καλός ή κακός γονιός είσαι. Και οι μεγάλοι πατεράδες γνωρίζουν ότι βρίσκονται στο τέλος του μεγάλου κύκλου τους, ενώ μια άλλη, νέα ζωή μπαίνει σε αυτόν. Ο χρόνος τους με τα παιδιά τους είναι πολύ πιο περιορισμένος και για αυτό πολύ πιο πολύτιμος. Χωρίς άγχος και αγωνίες καριέρας ή οικονομικής εξασφάλισης αφοσιώνονται στα παιδιά τους. Παιδιά μεγαλύτερα συχνά παρατηρούν πως ο μπαμπάς τους, είναι σε βελτιωμένη εκδοχή γονεϊκότητας με το κατά δεκαετίες νεότερο αδελφάκι τους απ ότι ήταν με τα ίδια, αν και νεότερος. Η ίσως ακριβώς για αυτό. Η μεγάλη ηλικία τους κάνει να αναθεωρήσουν αξίες και ποιοτικά χαρακτηριστικά ευτυχίας. Ο Μικ Τζάγκερ έκανε το όγδοο παιδί στα 73 του, την ίδια περίοδο που αποκτούσε δισέγγονο, ενώ έχει και πέντε εγγόνια. Χαρακτηρίζεται από τους δικούς του ανθρώπους ως εξαιρετικός πατέρας, αλλά λένε πως με τη γέννηση του Ντέβερο είναι ενθουσιασμένος και υπέρ – ενεργητικός ζητώντας να κάνει μόνος του, όλα όσο αφορούν στο μωρό.
Μεγαλύτερη αφοσίωση και γονιός από ψυχή
Θα πείτε είναι ο Μικ Τζάγκερ, ένα σχεδόν φυσικό φαινόμενο ενέργειας, αλλά και πλήθος ανδρών, όχι διάσημών, που δεν είναι ούτε κατά διάνοια ροκ σταρ, δείχνουν να έχουν χρόνο για τα μικρότερα παιδιά τους, ενώ δεν τον έβρισκαν, ποτέ για τα μεγαλύτερα. Ο σταρ Τζεφ Γκόλντμπλουμ, 71 ετών πια, με τον γιο του Τσάρλι να εννέα και τον Ρίβερ, επτά σε συνέντευξη του έχει πει πως «αλήθεια δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό να γίνεσαι πατέρας σε μεγάλη ηλικία, αλλά αν φτάσεις σ αυτό, γαληνεύει η ψυχή σου». Και αυτός είναι νεαρούλης, σε σχέση με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο που έγινε πατέρα στα 81, τον Αλ Πατσίνο που απέκτησε παιδί στα 84, τον Ρούπερτ Μέρντοχ, που ήταν 72 ετών, όταν γεννήθηκε το μικρότερο παιδί του, η Κλόε, 21 ετών σήμερα. Ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ απέκτησε τον 18χρονο Μπάρον, όταν ήταν 61 ετών και όπως δήλωσε η συμβολή του μικρού γιου ήταν καθοριστική για να κερδίσει την ψήφο του ανδρικού Gen Z.
Τα παιδιά μεγάλων σε ηλικία μπαμπάδων ζουν περισσότερα χρόνια
Τα περισσότερα διαζύγια συμβαίνουν σε ζευγάρια στη δεκαετία 40-50, γιατί τότε η κόπωση της συμβίωσης και οι αλλαγές λόγω της ηλικίας δημιουργούν προβλήματα. Μετά οι άνθρωποι νιώθουν πιο σίγουροι για τις επιλογές τους. Είναι πιο κατασταλαγμένοι. Ένας εξηντάρης έχει συνήθως περισσότερη ηρεμία, περισσότερο χρόνο και φυσικά ποιότητα για να προσφέρει στο παιδί του. Σύμφωνα με πρόσφατη αμερικανική επιστημονική έρευνα του Τμήματος Ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου Νορθγουέστερν, τα παιδιά που ήρθαν στο κόσμο από μπαμπάδες μεγάλης ηλικίας, είναι «γενετικά προγραμματισμένα» να ζουν περισσότερα χρόνια, καθώς «γερνάνε με πιο αργό ρυθμό». Τα πλεονεκτήματα επιβίωσης που προσφέρει η «καθυστερημένη πατρότητα» οφείλονται στο γεγονός ότι η γενετική σύνθεση του σπέρματος ενός άνδρα μεταβάλλεται, καθώς αυτός μεγαλώνει, αναπτύσσοντας έναν κώδικα DNA που ευνοεί την επιμήκυνση της ζωής, κάτι που ο πατέρας κληροδοτεί στα παιδιά του.
Φαινόμενο παλιό, αλλά τώρα γενικευμένο
Γενικά θεωρείται ότι ζούμε σε μια μονογαμική κοινωνία. Στην πραγματικότητα, η πολυγαμία είναι κοινή μεταξύ των δυτικών ελίτ. Οι άντρες το κάνουν απλώς διαδοχικά, αποκτώντας παιδιά από πολλούς διαφορετικούς συντρόφους σε όλη τους τη ζωή. Ούτε η προχωρημένη πατρότητα είναι σύγχρονο φαινόμενο. Απλά τώρα μοιάζει πιο διαδομένη από ποτέ. Αρκετοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως αυτό συμβαίνει γιατί αυξήθηκαν οι πολύ πλούσιοι άνθρωποι στην Αμερική και έτσι μεγάλωσε ένα φαινόμενο που παρουσιαζόταν μόνο στην ανδρική ελίτ. Για παράδειγμα ένας σε σύνταξη πια καρδιοχειρουργός απ την Ιντιάνα των ΗΠΑ, είχε το μικρότερο παιδί του πρωτοετή στο Πανεπιστήμιο, όταν η δεύτερη σύζυγός του γέννησε το μωρό τους. Αναθεώρησε όλη του τη φιλοσοφία ως γονέας. «Με τα δύο πρώτα μου παιδιά» λέει «υπήρξα ένας πατέρας με φωνές, με τιμωρίες και είχα σηκώσει και χέρι κάποιες φορές. Με την σύζυγο μου, τώρα, να έχει εντελώς άλλη νοοτροπία για την ανατροφή των παιδιών, είδα πόσο λάθος είχα κάνει. Επικοινώνησα με τους ενήλικους γιους μου και ζήτησα πολλές φορές συγγνώμη για το τρόπο που τους μεγάλωσα».
Χωρίς οικονομικά άγχη και γονέας από επιλογή
Ένα κοινό θέμα είναι ότι την πρώτη φορά, η απόκτηση ενός παιδιού είναι «απλώς μέρος της ζωής» ενώ τη δεύτερη φορά «είναι ζωή» και η πατρότητα αντιμετωπίζεται σχεδόν με αφοσίωση. Τα νεαρά ζευγάρια συχνά αναφέρουν προβλήματα στέγασης, επισφαλή οικονομικά και απαιτητικές καριέρες ως λόγους καθυστέρησης της γονεϊκότητας. Όλα αυτά αποτελούν πολύ λιγότερο πρόβλημα στην άλλη άκρη της ζωής. Οι μεγάλοι πατέρες δεν έχουν να αντιμετωπίσουν τα άγχη αυτά, αλλά μόνο της χαρές της γονεϊκότητας. Το σημαντικότερο, όμως είναι πως η πατρότητα αποτελεί επιλογή. Καλοί μπαμπάδες σε μεγάλη ηλικία είναι εκείνοι που το θέλουν να αποκτήσουν μωρό και ότι δεν ορμώνται από τον φόβο του θανάτου ή κοινωνικές πιέσεις. Γνωρίζουν ότι θα είναι σαφώς δυσκολότερο, αφού θα απαιτεί σωματικές αντοχές και μεγαλύτερη προσπάθεια να προσαρμόζονται στο περιβάλλον και την εποχή, χωρίς να γίνονται δύσκαμπτοι στην αλλαγή.
Κοινωνικά στερεότυπα και ενοχή
Η τεκνοποίηση σε μεγάλη ηλικία αποτελεί ένα κοινωνικό στερεότυπο, που ακόμα προκαλεί αισθήματα ντροπής και ενοχής σε πολλούς γονείς. Σε αυτό συμβάλλει ο φόβος του θανάτου που δημιουργεί άγχος και φόβο. Πολλοί σκέφτονται ότι μπορεί να είναι και μια ανεύθυνη επιλογή να τεκνοποιήσουν σε μεγάλη ηλικία. Κανείς, όμως, δεν ξέρει πόσο θα ζήσει και η εμπειρία έχει αποδείξει ότι η νεαρή ηλικία ενός πατέρα δεν στάθηκε ποτέ από μόνη της επαρκής λόγος προκειμένου να πετύχει στον ρόλο του. Στην πραγματικά δεν υπάρχει ούτε τυπική, ούτε ιδανική οικογένεια. Οι ζωές ακολουθούν ασυνήθιστους δρόμους, μεσολαβούν τραυματικά γεγονότα και αγάπες φουντώνουν κρυφά. Πολύ λίγοι από εμάς ζούμε τη ζωή που σχεδιάσαμε.
Έτσι, εκτός προγράμματος, ένα παιδί σε κάθε ηλικία μας, μπορεί να συμβεί, αρκεί να μεγαλώσει με αυτά που του αξίζουν: αγάπη, σεβασμό, επιβράβευση, ενθάρρυνση στην αυτονομία του, τρυφερότητα και ασφάλεια.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
