Οι άγριες, αχόρταγες πυρκαγιές που καταβροχθίζουν τα πιο ταπεινά σπίτια στο Λος Αντζελες, κάνουν πολλούς να ανησυχούν πως οι επόμενοι πόλεμοι θα είναι για το νερό. Ο εναγωνιώδης προβληματισμός αν θα παραμείνει το νεράκι δημόσιο αγαθό ή θα εξελιχθεί σε πολύτιμο εμπόρευμα, μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ.
Στη δυστοπική, μετά – αποκαλυπτική ταινία του 2015, «Mad Max: Ο δρόμος της οργής», στο έρημο, εξαθλιωμένο, σκονισμένο και πεινασμένο κόσμο, μετά την κοινωνική κατάρρευση και τον πόλεμο για τους φυσικούς πόρους, η βενζίνη και το νερό είναι σπάνια, υπέρ – πολύτιμα αγαθά που οι τελευταίοι άνθρωποι σκοτώνουν και σκοτώνονται για να αποκτήσουν. Ο πολέμαρχος Immortan Joe ή Αθάνατος Τζο, κοιτάζοντας από ψηλά ένα αποστεωμένο, ρακένδυτο και αφυδατωμένο πλήθος, σπρώχνει δύο μοχλούς και νερό αναβλύζει από τρεις γιγάντιους πίδακές. Τα εξαθλιωμένα ανθρώπινα πλάσματα σπρώχνονται και σέρνονται κοντά στις πηγές, κρατώντας βρώμικα δοχεία για να κατορθώσουν να τα γεμίσουν πόσιμο νερό. Όσο επιδεικτικά άνοιξε τις κάνουλες ο Τζο, άλλο τόσο επιβλητικά και σαδιστικά, τις κλείνει. «Μην εθιστείτε στο νερό», βρυχάται, «λίγο – λίγο για να σας πιάνει». Ελέγχει το νερό, άρα έχει εξουσία στη ζωή και στον θάνατο. Δεν χρειάζεται, φυσικά, να περιμένουμε κανένα δυστοπικό μέλλον για να δούμε να μαίνονται οι αγώνες για το νερό, μεταξύ ιδιωτικών συμφερόντων και δημοσίου αγαθού, μεταξύ ισχυρών και αδύναμων. Ο πόλεμος για τον έλεγχο ύδατος, έχει αρχίσει, εδώ και τώρα!
Πόλεμοι και νερό ή πόλεμοι για το νερό
Δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, δεν έχουν επαρκή πρόσβαση σε ένα από τα βασικά στοιχεία της ζωής και της ύπαρξης: το καθαρό νερό. Παρόλο που πολλές κυβερνήσεις και οι οργανώσεις βοήθειας έχουν σπεύσει να προσφέρουν σε πολλούς που ζουν σε περιοχές που πλήττονται από λειψυδρία, το πρόβλημα προβλέπεται να επιδεινωθεί λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της αύξησης του πληθυσμού. Εν τω μεταξύ, η έλλειψη διεθνούς συντονισμού για την ασφάλεια των υδάτων έχει επιβραδύνει την αναζήτηση λύσεων. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, έχει, ήδη, κατέστρεψε κρίσιμες υποδομές, αφήνοντας έξι εκατομμύρια ανθρώπους με περιορισμένη ή καθόλου πρόσβαση σε πόσιμο νερό, από το 2022. Το 1999, αγρότες, εργάτες και φοιτητές ξεσηκώθηκαν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού στα εδάφη των ιθαγενών της Βολιβίας από την Bechtel και άλλες παγκόσμιες εταιρείες, με την υποστήριξη της τότε κυβέρνησης της, αλλά και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ο πόλεμος του νερού στην Κοτσαμπάμπα, που διήρκεσε ένα χρόνο έφτασε στο αποκορύφωμα της οργής, όταν κυβερνητικοί στρατιώτες πυροβόλησαν στο πρόσωπο έναν 17χρονο φοιτητή διαδηλωτή, σκοτώνοντάς τον. Και δεν ήταν το μόνο θύμα!
Οι χώρες με μεγάλη έλλειψη νερού και η εγκληματική περίπτωση του Φλιντ στις ΗΠΑ
Σημαντική και οξυμένη είναι η έλλειψη νερού σε χώρες της Κεντρικής Αφρικής, όπως η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, που έχουν μεν πολλές βροχοπτώσεις, δεν διαθέτουν, δε, την κατάλληλη υποδομή ή τα χρήματα και υποφέρουν και από κακοδιαχείριση, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μην έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη και πιο κρίσιμη έλλειψη νερού, με ελάχιστες βροχοπτώσεις και πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα. Οι πλούσιες χώρες καλύπτουν τις ανάγκες τους, εισάγοντας σχεδόν όλα τα τρόφιμα τους και μετριάζοντας, έτσι την ανάγκη χρήσης νερού για τη γεωργία. Η αφαλάτωση του άφθονου νερού των ωκεανών, είναι επίσης η λύση τους, αν και αυτή η διαδικασία είναι δαπανηρή και χρονοβόρα. Το Ομάν και οι νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες υποφέρουν από φυσική λειψυδρία, αλλά, έχουν, επίσης, την υποδομή που επιτρέπει στη ζωή, εκεί, να ευδοκιμήσει. Στις ΗΠΑ, όμως, οι απαρχαιωμένες υποδομές και η ταχεία αύξηση του πληθυσμού έχουν ασκήσει τεράστια πίεση σε ορισμένα συστήματα ύδρευσης, προκαλώντας μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές κρίσεις σε πόλεις όπως το Νιούαρκ αλλά και το τεράστιο Νιού Τζέρσεϋ. Στο Φλιντ, μια φτωχή πόλη του Μίσιγκαν, που ματίζεται από ανεργία και βία, άλλαξε η παροχή πόσιμου νερού, από το σύστημα του Ντιτρόιτ, σε ένα άλλο απ τον ιδιαίτερα μολυσμένο, ομώνυμο ποταμό. Οι κάτοικοι του Φλιντ, είναι Αφροαμερικάνοι στο μεγαλύτερο τους ποσοστό και πολύ φτωχοί, ύστερα απ τα λουκέτα στις κάποτε τεράστιες αυτοκινητοβιομηχανίες της περιοχές. Παραπονέθηκαν, πως το νερό ήταν καφετί, δύσοσμο και κακό γευστικά, ενώ παρουσίαζαν δερματικά εξανθήματα και τριχόπτωση. Λίγο καιρό μετα τα παιδιά βρέθηκαν με αυξημένα επίπεδα μόλυβδου στο αίμα. Η αλλαγή υδροδότησης είχε αποφασιστεί για να μειωθεί το κόστος του νερού και ας είχε τίμημα ανθρώπινες ζωές. Η πόλη κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και το νερό θεωρήθηκε επικίνδυνο ακόμα και για σφουγγάρισμα στο εσωτερικό των σπιτιών.
Λος Αντζελες: εκεί που οι πλούσιοι προστατεύονται και αφήνουν τους φτωχότερους να καούν
Οι περικοπές των προϋπολογισμού, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι εταιρικές παρανομίες και οι κλιματικές κρίσεις οδηγούν στο να κάνουν το νερό σπάνιο, πολύτιμο και πανάκριβο, δημιουργώντας με την υπερτίμηση του, πολιτική βία, μαζική μετανάστευση, ζημιές περιουσίας ή να δημιουργούν θάνατο. Σήμερα, στο Λος Άντζελες με τις πυρκαγιές και όλα όσα συμβαίνουν, εκεί, για την κατάσβεση τους, με τη δημόσια λιτότητα και την ιδιωτική κερδοσκοπία αποδεικνύεται, πως απειλείται το βασικότερο ανθρώπινο αγαθό: το νερό. Οι πλουσιότεροι κάτοικοι της πόλης προσλαμβάνουν πανάκριβους ιδιωτικούς πυροσβέστες για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και την περιουσία τους, φράσσοντας στενούς δρόμους με τον μεγάλο εξοπλισμό και τα υδροφόρα φορτηγά τους, εμποδίζοντας τους δημόσιους πυροσβέστες να φτάσουν στις υπόλοιπες εστίες φωτιάς. Οι όχι τόσο εύποροι πολίτες εξοργίζονται και η κατάσταση συχνά είναι εκτός ελέγχου. Οι New York Times δημοσίευσαν φωτογραφίες ενός φορτηγού της εταιρείας Λευκή Πυροσβεστική, να κλείνει τον δρόμο και φρουροί να βρίσκονται μπροστά από μια φαραωνική έπαυλη και το εμπορικό κέντρο Palisades Village. Τα κτήρια αυτά άθικτα υπογραμμίζουν την καταστροφή και τα αποκαΐδια από τα πιο ταπεινά σπίτια απέναντι τους. Γνωρίζοντας πως οι μυθικά πλούσιοι πολίτες κατέφευγαν σε τέτοιες διαδικασίες τύπου «πληρώνω και σώζομαι και ας πεθάνουν όλοι οι άλλοι» και για να αποφύγει τη δημόσια κατακραυγή, η Καλιφόρνια ψήφισε νομοθεσίες το 2018, που απαιτούσε από τις ιδιωτικές εταιρείες να συντονίζονται με τα δημοτικά πυροσβεστικά τμήμα. Μα οι δισεκατομμυριούχοι, κατανοώντας πως ούτε οι ίδιοι είναι ασφαλείς από τις καταστροφές της κλιματικής αλλαγής, έχουν βρει διεξόδους και παράθυρα για να ξεμπερδεύουν με τη γραφειοκρατία, πληρώνοντας άνετα το υψηλό τίμημα. Ένα ιδιωτικό πυροσβεστικό πλήρωμα με νερό, που κοστίσει έως και 10.000 δολάρια την ημέρα, κρυφά, αυτή τη στιγμή μπορεί να εξασφαλίζει τριπλάσια τιμή.
Ντόναλντ Τραμπ: «αν θέλετε υπηρεσίες ετοιμότητας έκτακτης ανάγκης θα πρέπει να τις αγοράσετε»!
Την περασμένη χρονιά, η κομητεία του Λος Άντζελες, που χαρακτηρίστηκε από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαχείρισης Έκτακτης Ανάγκης ή Fema ως «η πιο ευάλωτη κομητεία στις Ηνωμένες Πολιτείες σε φυσικές καταστροφές», ενέκρινε περικοπές 17 εκατομμυρίων δολαρίων στον ετήσιο προϋπολογισμό της για την πυρόσβεση! Παρά τις επίμονες περιόδους ξηρασίας και πυρκαγιών όλο το χρόνο, οι κρουνοί εξακολουθούν να είναι εξοπλισμένοι για να σβήνουν τις πυρκαγιές σε δύο ή τρία κτίρια κάθε φορά, αλλά όχι σε δεκάδες χιλιάδες, ταυτόχρονα. Ο εκσυγχρονισμός του συστήματος θα είναι φυσικά εξαιρετικά δαπανηρός. Η μεγαλύτερη φορολογία για τα μοντέρνα συστήματα ή την αφαλάτωση θα φτωχοποιήσει τους ήδη, οικονομικά αδύναμους. Οι αντιδράσεις του Ντόναλντ Τραμπ, που είναι και αρνητής της αλλαγής κλίματος, στις πυρκαγιές του Λος Άντζελες, κοροϊδεύοντας τους εκλεγμένους επι κεφαλής, απειλώντας και διαψεύδοντας, δεν προμηνύουν και τις πιο ευοίωνες προοπτικές για το νερό. Για τον πρόεδρο των ΗΠΑ η θέση του είναι ακλόνητη: αν θέλετε υπηρεσίες ετοιμότητας έκτακτης ανάγκης θα πρέπει να τις αγοράσετε!
«Το μέλλον της εξουσίας και της πολιτικής υπεροχής, βασίζεται στο ποιος κατέχει το νερό και ποιος μπορεί να ελέγχει το νερό», είχε πει η Καναδή περιβαλλοντολόγος και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα του νερού Μοντ Μπάρλοου, σε τοποθέτηση της στο Παγκόσμιο Φόρουμ για το Νερό, στο Κιότο. Κάποιοι βλέπει το νερό ως «οικονομικό αγαθό που διατίθεται στην ελεύθερη αγορά προς πώληση στον πλειοδότη» και άλλοι θεωρεί ως μόνη λύση ένα παγκόσμιο κίνημα περιβαλλοντικής δικαιοσύνης «με ένα κοινό όραμα για το νερό ως δημόσιο παγκόσμιο δικαίωμα για όλους τους ανθρώπους της γης». Τον Ιούνιο του 2010 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών αναγνώρισε τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των ανθρώπων για το νερό. Το Λος Αντζελες έδειξε περίτρανα πως τα συγκεκριμένα ανθρώπινα δικαιώματα -και όχι μόνο!- δεν ισχύουν.
Και τα έλεγε ο Πλάτωνας! «Το δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος συμφέρον», ή στα πιο δικά μας νεοελληνικά «το δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρού»!
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
