Με τον χειρότερο τρόπο ολοκληρώνεται ο Μάρτιος για τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο «Γιούλα», καθώς, όπως ενημερώθηκαν από τη διοίκηση του πολυεθνικού ομίλου πορτογαλικών συμφερόντων ΒΑ Glass Group, αποφασίστηκε να μπει «λουκέτο« στη τελευταία μονάδα παραγωγής προϊόντων γυάλινης συσκευασίας που είχε απομείνει στην Ελλάδα.
Μετά την συγκεκριμένη εξέλιξη, οι «μηχανές» θα «σβήσουν» πριν από την 1η Απριλίου, με το εργοστάσιο που βρίσκεται στην οδό Ορυζομυλών στο Αιγάλεω, να θυμίζει ήδη έρημο τόπο, καθώς ελάχιστοι εργαζόμενοι πλέον το επισκέπτονται προκειμένου να ρυθμίσουν τις τελευταίες εκκρεμότητες πριν το οριστικό λουκέτο.
Εκτός από τον αντίκτυπο που έχει η απόφαση αυτή στους περισσότερους από 120 εργαζόμενους της εταιρείας (οι οποίοι έχουν την επιλογή να λάβουν διπλή αποζημίωση προκειμένου να αποχωρήσουν οικειοθελώς και να επισπεύσουν τις διαδικασίες), έρχεται και σαν ένα ακόμα «χτύπημα» που δέχεται η βιομηχανική ζωή της Ελλάδας, η οποία έχει αφήσει πίσω της τις μέρες του ένδοξου παρελθόντος.
Τα «λουκέτα» που προηγήθηκαν
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι πριν από την «Γιούλα», ο δρόμος του «λουκέτου» είχε επιλεγεί και από άλλα μεγάλα ονόματα της ελληνικής βιομηχανίας, ως αποτέλεσμα μίας σειράς παραγόντων.
Παρά το γεγονός ότι η χώρα ανεβαίνει συνεχώς οικονομικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια έχουν σημειωθεί κάποιες ηχηρές αποχωρήσεις που προκάλεσαν αίσθηση.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του εργοστασίου παραγωγής εβαπορέ «Βλάχας» στο Πλατύ Ημαθίας. Συγκεκριμένα, πριν 5 χρόνια, και ενώ δεν είχε ακόμα ο όμιλος Vivartia περάσει στην κατοχή της CVC Capital, η Marfin Investment Group, που ήταν τότε ιδιοκτήτρια, πήρε την απόφαση να σταματήσει την παραγωγή στο συγκεκριμένο εργοστάσιο, ύστερα από 45 χρόνια συνεχούς λειτουργίας, αφού θεωρήθηκε ασύμφορο. Κάπως έτσι, η παραγωγή μεταφέρθηκε εκτός των συνόρων, και περίπου 76 εργαζόμενοι βρέθηκαν στο ταμείο ανεργίας.
Ακόμα, την ίδια περίπου περίοδο, η βιομηχανική δραστηριότητα της χώρας δέχτηκε ακόμα ένα «πλήγμα», αφού η εισηγμένη εταιρεία Frigoglass, συμφερόντων της οικογένειας Δαυίδ-Λεβέντη, πήρε την απόφαση να «σβήσει τις μηχανές» στο εργοστάσιό της στην Κάτω Αχαΐα. Στη συγκεκριμένη μονάδα παράγονταν εξειδικευμένοι ψυκτικοί θάλαμοι οικιακής χρήσης και κατηγορίες ανταλλακτικών ψυγείων, ενώ από το «λουκέτο» έμειναν χωρίς δουλειά 92 εργαζόμενοι.
Επίσης, στα τέλη Οκτωβρίου του 2020 σταμάτησε τη λειτουργία του το εργοστάσιο της Schneider Electric στα Οινόφυτα, καθώς ήρθε αντιμέτωπο με χαμηλότερες τιμές και κόστος παραγωγής μετασχηματιστών από μονάδες που λειτουργούσαν σε Τουρκία, Κίνα και Ινδία. Υπενθυμίζεται ότι στο εργοστάσιο μετασχηματιστών ELVIM (Ελληνική Βιομηχανία Μετασχηματιστών), απασχολούνταν 92 συνολικά εργαζόμενοι, ενώ η Schneider Electric είχε προβεί στην εξαγορά του εργοστασίου το οποίο άνηκε στην ΑΓΕΤ Ηρακλής, τη δεκαετία του ’90.
Εκτός από τα συγκεκριμένα εργοστάσια, τέλος στη λειτουργία του έβαλε και το εργοστάσιο της Pipelife, που από το 1992 κατασκεύαζε συστήματα σωληνώσεων από πολυαιθυλένιο, πολυπροπυλένιο και PVC για εφαρμογές σε οικοδομικά και τεχνικά, δημόσια και ιδιωτικά έργα, αλλά και για τη γεωργία και τη βιομηχανία και απασχολούσε κοντά στους 70 εργαζομένους.
Ιδιαίτερη αίσθηση ακόμα προκάλεσε η απόφαση της Bosch Siemens Hausegerate (BSH) να «τραβήξει την πρίζα» από το εργοστάσιο της Πίτσος στην περιοχή του Αγ. Ι. Ρέντη, στο οποίο κυρίως παράγονταν εστίες φούρνων για τη διεθνή αγορά, ενώ πριν από περίπου έναν χρόνο, και συγκεκριμένα στις 13 Απριλίου 2023, αποχώρησε από τη χώρα μας η θρυλική Tupperware, με την αμερικανική εταιρεία να επιλέγει να διακόψει τη λειτουργεία του εργοστασίου που λειτουργούσε στη Θήβα για 56 χρόνια, και στο οποίο εργάζονταν 160 άτομα.
Φόβοι για νέες αποχωρήσεις
Τα συγκεκριμένα είναι μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα «ηχηρών» λουκέτων που προκάλεσαν «τριγμούς» στην ελληνική βιομηχανία, η οποία δείχνει να έρχεται αντιμέτωπη με μεγάλες πωλήσεις.
Την ώρα λοιπόν που η Ελλάδα δείχνει να επιστρέφει δυναμικά στο διεθνές οικονομικό στερέωμα, διασχίζοντας την λεωφόρο της ανάπτυξης με μεγάλη ταχύτητα, βλέπει μία από τις πιο βασικές «ατμομηχανές» της ελληνικής οικονομίας να μη μπορεί να συμβαδίσει.
Οι άνθρωποι του χώροι προειδοποιούν ότι ο «κύκλος» αυτός δύσκολα θα κλείσει στη «Γιούλα», καθώς ο κλάδος έρχεται αντιμέτωπος με σημαντικά προβλήματα. Υπάρχουν άλλωστε παράπονα ότι το «βάρος» του ελληνικού κράτους έχει «πέσει» στον ελληνικό τουρισμό, με αποτέλεσμα η βιομηχανία να μη λαμβάνει τη δέουσα προσοχή, να μην μπορεί να παραμείνει ανταγωνιστική και το εμπορικό ισοζύγιο να παραμένει ελλειμματικό.
Στα προβλήματα συμπεριλαμβάνονται οι ελλείψεις που υπάρχουν σε δημόσιες υποδομές, όπως το σιδηροδρομικό δίκτυο και τα λιμάνια, ενώ αναγκαία κρίνεται και η ενίσχυση των ΑΠΕ, προκειμένου να αντιμετωπιστούν προβλήματα με την ηλεκτροδότηση που παρατηρείται σε ορισμένα εργοστάσια σε περίπτωση κακοκαιρίας.
Επίσης, οι Έλληνες βιομήχανοι διαμαρτύρονται εδώ και χρόνια για το υψηλό ενεργειακό κόστος αλλά και το κόστος παραγωγής συνολικά, το οποίο καθιστά πάρα πολύ δύσκολο ένα προϊόν που φτιάχνεται στην Ελλάδα να μπορεί να ανταγωνιστεί σε τιμή ένα ανάλογο προϊόν από τρίτες χώρες.
Σε κάθε περίπτωση, δε θα πρέπει φυσικά να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι η βιομηχανία είναι μία «χαμένη υπόθεση» για τη χώρα μας. Απλώς θα πρέπει η Ελλάδα να προχωρήσει σε σημαντικές επενδύσεις, όπως βιομηχανικά πάρκα και ζώνες, νέες υποδομές κτλ, προκειμένου να μπορέσει να δώσει νέα «πνοή» στην ελληνική βιομηχανία, η οποία είναι απαραίτητη προκειμένου η χώρα μας να μην εγκλωβιστεί σε ένα μονοδιάστατο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
