Αδιαφορία, απογοήτευση ή τρόπος έκφρασης; Μάλλον ο συνδυασμός των παραπάνω έχει οδηγήσει τις νεότερες γενιές στην αποχή, ή τουλάχιστον τη μείωση της ενασχόλησής της με τα πολιτικά – και σίγουρα τα κομματικά – δρώμενα συγκριτικά με προηγούμενες γενιές.
Η αποστασιοποίηση από τις πολιτικές και κομματικές εξελίξεις των νεότερων ανθρώπων μπορεί να έχει πολλές αιτίες και εξηγήσεις. Σίγουρα όμως αποτελεί μία κατάσταση που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια και φαίνεται να έχει αυξητικές τάσεις.
Η αποστροφή στους κομματικούς στρατούς μάλλον ήταν φυσικό επόμενο του φανατισμού, στα όρια της τύφλωσης, που επέδειξε η ακριβώς προηγούμενη γενιά. Οι περισσότεροι άνθρωποι κάτω των 30 μεγαλώσαν έχοντας ως εικόνα στα οικογενειακά τραπέζια τον πατέρα να μαλώνει με τον θείο και τον θείο να τσακώνεται με τον παππού για το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Βλέποντας μάλιστα τα… λαμπρά αποτελέσματα που έφερε στον τόπο το συγκεκριμένο πολιτικό δίπολο και οι ατέρμονες σχετικές διαμάχες, η αποστασιοποίηση φαίνεται σαν μία ενστικτώδη άμυνα του καθενός.
Άλλη μία αλήθεια που συχνά δεν ακούγεται σε τέτοιου είδους συζητήσεις είναι πως οι σημερινοί 30άρηδες έχουν πολλά περισσότερα (και σημαντικότερα) να σκεφτούν, να ασχοληθούν και να ανησυχήσουν σε σχέση με τους 30άρηδες της δεκαετίας του 1990. Όταν οι 30άρηδες των 90s είχαν λυμένο το οικονομικό τους πρόβλημα και μπαίνανε σε σκέψεις για αγορά σπιτιών ή/και εξοχικών, οι σημερινοί 30άρηδες ψάχνουν τρόπο να φύγουν από το πατρικό τους σπίτι και το παιδικό τους δωμάτιο! Μοιάζει λογικό, λοιπόν, για τη νεότερη γενιά να μη θέλει να ασχοληθεί με αυτούς τους οποίους θεωρεί συνειδητά ή υποσυνείδητα, δικαιολογημένα ή όχι, υπεύθυνους για την κατάστασή τους. Στην ουσία γνωρίζει πως δεν μπορεί να κερδίσει κάτι διαλαλώντας την άρνηση και την αντίθεσή της με τις πολιτικές που ακολουθούνται, έχει πλέον πειστεί πως οι «εναλλακτικές» επιλογές δεν αποτελούν πραγματικές εναλλακτικές, συνεπώς επιλέγει την απομάκρυνση και την αποστασιοποίηση. Σαν έναν συμβιβασμό που αναγκάζεται να κάνει. Σαν μία μάχη που δεν θέλει να δώσει για να μην τη χάσει.
Από την άλλη, ίσως και ενδόμυχα να θέλει να δώσει ένα μήνυμα. Ίσως μερικοί θεωρούν πως η αποχή, όχι απαραίτητα/μόνο από τις εκλογές αλλά γενικότερα από τις πολιτικές εξελίξεις, να αποτελεί έναν τρόπο έκφρασης, μία στάση… αντίστασης, τον μοναδικό πλέον τρόπο να πει κανείς «ως εδώ». Ίσως είναι ο τρόπος των σημερινών 30άρηδων, μιας γενιάς που βούτηξε σε μια σαθρή και ρημαγμένη αγορά εργασίας και συνάντησε όρους όπως ο «υποκατώτατος» μισθός και εργοδοτικές πρακτικές όπως η απαίτηση της επιστροφής των δώρων, να δείξουν πως αφού δεν μπορούν να αλλάξουν το παιχνίδι, δεν θα γίνουν μέρος του.
Επιπλέον, μεγάλο ποσοστό της νέας γενιάς θεωρεί πως δεν εκπροσωπείται από κάποιο πολιτικό κόμμα. Η αλήθεια είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των κομμάτων ακολουθεί παρωχημένες πρακτικές, παλαιολιθικό τρόπο επικοινωνίας των θέσεων και των απόψεων τους και υπερβολικά ξύλινο λόγο. Είναι αδύνατον να συνδεθούν τα άτομα 30 ετών και κάτω με οποιαδήποτε κλασσική πολιτική φιγούρα, που στηρίζεται στο μοτίβο που συνηθίζεται τα τελευταία 40 χρόνια. Την ίδια στιγμή, τα πολιτικά κόμματα, τα οποία ως επί το πλείστων δεν ενδιαφέρονται για τον μακροχρόνιο αντίκτυπο των επιλογών τους αλλά για τα άμεσα και γρήγορα οφέλη που μπορούν να κερδίσουν, δεν δίνουν ιδιαίτερα σημασία στις ηλικίες κάτω των 30, καθώς αποτελεί ένα μικρό μέρος του πληθυσμού. Δεν τους συμφέρει να κοιτάξουν τα άτομα της συγκεκριμένης ηλικιακής ομάδας, να τους ακούσουν και να συνδεθούν μαζί τους, καθώς δεν είναι αυτοί οι οποίοι θα κρίνουν τις επόμενες εκλογές. Συνεπώς, όσο οι νεότερες γενιές δεν αποτελούν «target group» των πολιτικών κομμάτων, τόσο η απόσταση θα μεγαλώνει.
Τι θα γίνει, όμως, σε 10-15-20 χρόνια από τώρα, όταν οι σημερινοί 30άρηδες θα αποτελούν τον κύριο παίκτη της αγοράς και πώς θα διαμορφωθούν οι ισορροπίες μέχρι τότε; Προφανώς, απάντηση δεν μπορεί να δοθεί, ωστόσο δεν αποκλείεται το πολιτικό πεδίο μέχρι τότε να είναι αρκετά διαφορετικό σε σχέση με σήμερα.
Δεν αποκλείεται το σημερινό πρότυπο του πολιτικού να έχει «πεθάνει» μαζί με τις προηγούμενες γενιές που το ανέδειξαν και ζητωκραύγασαν για αυτό, και να έχουμε κατευθυνθεί σε ένα μοντέλο πιο άμεσης επικοινωνίας, περισσότερου έργου και λιγότερης ανούσιας επικοινωνίας. Ίσως, όμως, όλα αυτά να είναι και φρούδες ελπίδες του γράφοντος, ενός ανθρώπου που ανήκει στην από επιλογή (;) «απολιτίκ γενιά».
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
