Είπε και ελάλησε το Γενικό Εμπορικό Μητρώο ή Γ. Ε. ΜΗ εν συντομία, για το 2024, πως ιδρύθηκαν 64.262 επιχειρήσεις και έκλεισαν περίπου 22.200! Πράγμα, που σημαίνει πως για κάθε επιχείρηση που βάζει λουκέτο, ανοίγουν άλλες τρεις. Πανηγυρίζουμε; Ίσως καλύτερα να ευαρεστηθούμε, ψύχραιμα!
Σύμφωνα με τα στοιχεία, λοιπόν, ιδρύθηκαν 11% περισσότερες επιχειρήσεις από το 2023, και έκλεισαν επίσης 11.000 λιγότερες, πράγμα θετικό, μετά το «βούλιαγμα» του 2020, που υπήρξε από τον κορονοϊό, την παρατεταμένη καραντίνα και την απαγόρευση περιπάτου αν δεν είχες κατοικίδιο. Μια μικρή σκέψη θα μπορούσε να είναι -όχι από μας φυσικά, αλλά από κάποιους κακόπιστους γενικά!- πως μερικές απ αυτές τις επιχειρήσεις, ίσως να είναι φαντάσματα, που δεν μπορούν να κλείσουν λόγω εκκρεμοτήτων σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία και γι’ αυτό, ίσως να φαίνονται ενεργές στο Γ. Ε. ΜΗ., ενώ στην πραγματικότητα έχουν κρεμάσει λουκέτο. Όμως ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο και ας είναι και με φραπέ! Και λέμε φραπέ, διότι οι 9.433 συστάσεις νέων εταιρειών, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του Γ.Ε. ΜΗ. αφορούν σε καφετέριες και εστιατόρια, κυρίως γρήγορου φαγητού και όχι καμιάς δημιουργικής κουζίνας, με τη διάσημη πλέον και ανάρπαστη στα πέρα πέρατα του κόσμου, σύγχρονη ελληνική γεύση. Τώρα, ας παραδεχτούμε, πως σε κάθε αθηναϊκή γειτονιά, ή στις επαρχιακές πόλεις, το να ανοίξει ο άνεργος ένα καφέ ή ένα μεζεδοπωλείο με τσίπουρα ή ένα μικρό ορθάδικο φαγάδικο και να παλέψει να επιβιώσει, είναι μια κάποια λύση. Δε θα γίνει πλούσιος, βέβαια, αλλά θα μπορέσει -με λίγη καλή τύχη- να τα βγάλει πέρα. Θα έπρεπε ήδη, να έχουμε πει, πως κυριαρχούν οι μικρές, οικογενειακές επιχειρήσεις, που είναι περίπου οι τέσσερις στις δέκα, σύμφωνα και με το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Πειραιά. «Ο τομέας των καταστημάτων πώλησης τροφίμων -δηλαδή τα παντοπωλεία, τα μίνι μάρκετ και τα μικρά σούπερ μάρκετ, που συζητάμε- κυριαρχεί, επιβεβαιώνοντας τη σταθερή ζήτηση για προϊόντα καθημερινής κατανάλωσης» αναφέρει το ΕΒΕΠ και καταλήγει πως «οι μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας είναι αυτές που κυριαρχούν στον χώρο», όπως, άλλωστε, όλοι έχουμε, ήδη, καταλάβει.
Σε ό,τι αφορά το είδος των δραστηριοτήτων, την πρωτοκαθεδρία έχουν τα εμπορικά καταστήματα, κυρίως στον κλάδο των τροφίμων, γιατί πάντα θα τρώμε και δε γίνεται αλλιώς. Έτσι μίνι μάρκετ και παντοπωλεία είναι οι 11.609 νέες επιχειρήσεις, κυρίως οικογενειακές και αυτές, όπου όλοι δουλεύουν ατέλειωτες ώρες και όλες τις μέρες, για να τα βγάλουν πέρα. Είπαμε ήδη, πως ακολουθεί η εστίαση και ο τουρισμός, ήτοι καφετέριες και κυρίως street food, για να το πούμε και πιο μοντέρνα να αισθανθούμε πρόοδο. Αύξηση καταγράφουν και οι προσωπικές επιχειρήσεις, ομόρρυθμες και ετερόρρυθμες. Έτσι, οι 6.754 νέες επιχειρήσεις αφορούν στον τομέα «Τεχνικά και Επιστημονικά Επαγγέλματα», ήτοι ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, μηχανικοί και άλλοι τεχνίτες ή τεχνολόγοι και επιστήμονες ιδρύουν ατομικές επιχειρήσεις. Πράγμα που συμφέρει στο καιρό μας, σχολιάζουν οι ειδικοί, για να μειωθεί το φορολογητέο εισόδημα και να περάσουν περισσότερες δαπάνες στην επιχείρηση.
Μόνο, όμως, λέει το Γ.Ε.ΜΗ. και η Κεντρική Ένωση Επιμελητηρίων Ελλάδος ή ΚΕΕΕ εν συντομία, 2.500 επιχειρήσεις, λιγότερο, δηλαδή, από το 4% του συνόλου, δραστηριοποιούνται στη μεταποίηση, παράγουν, δηλαδή κάτι και δεν πουλούν ή προσφέρουν υπηρεσίες. Ο αριθμός των νέων μεταποιητικών επιχειρήσεων παραμένει σταθερός σε σύγκριση με το 2023 και σύμφωνα με το ΕΒΕΠ «αντικατοπτρίζει την κυβερνητική στροφή προς την ενίσχυση της βιομηχανίας»!
Κυριαρχεί λοιπόν, σύμφωνα με τα στοιχεία η «επιχειρηματικότητα ανάγκης», η λύση του καφέ, του σουβλατζίδικου, άντε του τοστάδικου που θα το βαφτίσουμε και deli να θυμίζει Νέα Υόρκη, μα αυτό δεν μπορεί να πάει μακριά σε ανάπτυξη. Σύμφωνα με το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών, η συγκεκριμένη μορφή επιχειρηματικότητας, αναφέρεται στην περίπτωση «όπου το άτομο ωθείται στην ανάληψη επιχειρηματικής δραστηριότητας, κυρίως λόγω έλλειψης άλλων επιλογών εργασίας, δυσαρέσκειας με την υπάρχουσα απασχόληση, φόβου για πιθανή απόλυση βραχυπρόθεσμα ή απλώς για λόγους διατήρησης του εισοδήματός του, το οποίο απειλείται με συρρίκνωση». Αναφέρεται πως η «επιχειρηματικότητα ανάγκης είναι πιο διαδεδομένη στις χώρες με σχετικά χαμηλό βιοτικό επίπεδο και υψηλά ποσοστά ανεργίας», αν και κάτι είχαμε υποψιαστεί. Συνήθως, η «επιχειρηματικότητα ανάγκης» αφορά στην αυτό-απασχόληση και στην μικρό-επιχειρηματικότητα, ενώ δεν χαρακτηρίζεται από υψηλή βιωσιμότητα. Ναι! Στην Ελλάδα η ανεργία έχει μειωθεί σε σύγκριση με εκείνα που περάσαμε, στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε. Παραμένουμε όμως, στη δεύτερη υψηλότερη θέση ανέργων, με το εισόδημα από μισθωτή εργασία να είναι από τα χαμηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις τιμές ειδών διατροφής, ενοικίων, ρεύματος, βενζίνης και όλων των άλλων αγαθών, να είναι δυσβάσταχτες.
Το να φτιαχτεί ένα «μικρό μαγαζί για το παιδί», που να μη κινδυνεύει να το απολύσουν ή να κλείσει η επιχείρηση που δουλεύει ανά πάσα στιγμή, να μην έχει ανάγκη κανέναν δηλαδή, είναι ένα όνειρο, που συνήθως αγωνίζονται ολόκληρες οικογένειες για να γίνει πραγματικότητα. Ανακάμπτουμε λοιπόν, παίρνουμε μια ανάσα, που δεν είναι βαθιά και σίγουρα δεν είναι και για πανηγυρισμούς το θέμα.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
