Έγινε ποίηση, δημοτικό τραγούδι, σύμβολο απ τα αρχαιά χρόνια μέχρι σήμερα, στεφάνι τα κλαδιά της, κέντημα σε φορεσιές, εικόνα σε έργα τέχνης, φάρμακο, φαγητό, φως, φλόγα σε καντηλάκι, σκιά μες στο κατακαλόκαιρο. Ποτέ ένα δέντρο, ο καρπός και ο χυμός του, δεν λατρευτήκαν τόσο σε έναν τόπο, δε συνδέθηκαν μαζί του και δεν ταυτίστηκαν, όσο η ελιά, το λάδι και η Ελλάδα!
Εθνικό θέμα είναι ό,τι αφορά στο ευλογημένο δέντρο και σ όσα έχουμε απ αυτό. Και σημείο περηφάνιας γινεται το ότι Έλληνας ελαιοπαραγωγός ανακηρύσσεται ο κορυφαίος στον κόσμο για το 2024 και που η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο όλο, στο γαστρονομικό ελαιόλαδο! Αν δεν ήταν έτσι, θα το παίρναμε και προσωπικά! Μαθαίνουμε λοιπόν, πως κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ένωση Συγγραφέων, Δημοσιογράφων Οίνων και Ποτών κατατάσσει όλα τα ελαιόλαδα που έχουν διακριθεί σε αναγνωρισμένους διεθνείς διαγωνισμούς σε όλες τις ηπείρους για την γεύση αλλά και την ποιότητα τους, με τη μέθοδο της τυφλής γευσιγνωσίας βάσει των κανόνων του Διεθνούς Συμβουλίου Ελαιοκομίας. Αφού θαυμάσουμε την οργάνωση και τη μεθοδικότητα τους, πανηγυρίζουμε γιατί οι βιολογικοί ελαιώνες Σακελλαρόπουλου αναδείχτηκαν νικητές και Νο.1 ελαιοπαραγωγός γαστρονομικών ελαιόλαδων παγκοσμίως με 3.914 πόντους, συνεισφέροντας στην Ελλάδα ως ποσοστό το 43% των πόντων της, ώστε να αναδειχθεί στην 1η θέση του κόσμου για το 2024. Αξιολογήθηκαν 21.213 δείγματα ελαιολάδου, από 37 ελαιοπαραγωγικές χώρες και περισσότερες από 2.000 εταιρείες, που είχαν διακριθεί σε 49 διεθνείς διαγωνισμούς. Και το αξίζουν οι ελαιώνες Σακελλαρόπουλου και η Ελλάδα -και εμείς που, είπαμε, το παίρνουμε προσωπικά το πράγμα!
Μύθοι, θρύλοι, η θέα Αθηνά και το ιερό της δέντρο ως δώρο στους κατοίκους της πόλης και της γης της. Η πρώτη ελιά φυτεύτηκε στην Ακρόπολη. Οι Αθηναίοι στα νομίσματά τους απεικόνιζαν την Αθηνά με στεφάνι ελιάς στο κράνος της και έναν αμφορέα με λάδι ή ένα κλαδί ελιάς. Μα η Ελαϊς ήταν η θεά του ελαιολάδου, αγαπημένη εγγονή του Διονύσου, που της χάρισε τη δύναμη να μετατρέπει όποτε ήθελε το νερό σε κρασί και οποιοδήποτε άλλο υγρό σε λαδάκι. Και η ελιά είναι παράδοση, ζωή κανονική και Ιστορία. Από τις ανασκαφές της Κνωσού, φαίνεται πως η πατρίδα της ελιάς είναι η Κρήτη και η καλλιέργεια της ξεκίνησε πριν από 3500 χρόνια. Το όνομα της, άλλωστε, είναι ελληνικό και διατηρήθηκε σε όλες τις γλώσσες. Η καλλιέργεια των ελιόδεντρων στην Ελλάδα λοιπόν είναι αρχαία υπόθεση και με πολύ μεγάλη διάδοση. Η εξάπλωση της ελαιοκαλλιέργειας είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλο είδος καρποφόρου δέντρου και καταλαμβάνει έκταση που αναλογεί στο 15% περίπου της καλλιεργούμενης γεωργικής γης και στο 75% των εκτάσεων των δέντρων που καλλιεργούμε.
Το λάδι το αποκαλεί «χρυσό υγρό» ο Όμηρος και ο Ιπποκράτης «μεγάλο θεραπευτή», ενώ ο Ασκληπιός, ο Θεόφραστος και ο Πλούταρχος ξεχώρισαν και πρόβαλαν τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Στα αρχαία χρόνια, δεν ήταν απλά μία τροφή, αλλά σύμβολο υγείας και δύναμης, φάρμακο, ελιξίριο για μαγεία και βοήθημα για θαυμασμό και ομορφιά. Οι αθλητές το έτριβαν σε όλο τους το σώμα, γιατί πίστευαν ότι θα τους χαρίσει δύναμη και τύχη και οι πολεμιστές μύρωναν με αυτό τα κεφάλια των ευγενών και έριχναν σταγόνες στα κόκαλα των νεκρών αγίων και των μαρτύρων, καθώς ήταν έμβλημα καθαγιασμού και αγνότητας. Οι Σπαρτιάτες ήταν οι Έλληνες που χρησιμοποιούσαν το ελαιόλαδο για να αλείφουν τα σώματά τους, ενώ ασκούνταν στα γυμνάσια. Η πρακτική αυτή της επάλειψης με ελαιόλαδο χρησιμοποιήθηκε για να αναδειχθεί η ομορφιά του ανδρικού γυμνού σώματος. Από την αρχή του 7ου αιώνα π.Χ., η χρήση ομορφιάς του ελαιολάδου απλώθηκε σε όλες τις ελληνικές πόλεις-κράτη μαζί με τη γυμνή εμφάνιση των αθλητών και διήρκεσε 1.000 χρόνια παρά το ότι κόστιζε πολύ. Και ήταν το λάδι, τα κλωνιά ελιάς και οι ελιές ως καρπός βασικό συστατικό της διατροφή των αρχαίων, έπαθλο σε αθλητικούς αγώνες, θεραπεία με το ελαιόλαδο να έχει 60 διαφορετικές χρήσεις στον Ιπποκράτειο κώδικα ιατρικής και καλλυντικό και άρωμα και θέρμανση και φωτισμός και νόμισμα!
Στα ρωμαϊκά χρόνια το λάδι της ελιάς ήταν πολύ αγαπητό και η Αυτοκρατορία νομοθετούσε και έπαιρνε μέτρα για να μη λείπει από τους πολίτες της. Μεγάλη παραγωγή ελαιόλαδου γινόταν και κατά τη βυζαντινή περίοδο σε πολλές περιοχές της Ελλάδας όπως η Πελοπόννησος, ενώ από κείμενα της εποχής προκύπτει η ελιά συνέχιζε να θεωρείται ευλογημένη και ευεργετική όπως και στην αρχαιότητα. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας το εμπόριο του λαδιού συνέβαλλε στην ανάπτυξη ισχυρών τοπικών οικονομιών, τόσο στις ελαιοπαραγωγικές περιοχές, όσο και στα λιμάνια που το εμπορεύονταν. Με την ίδρυση του Νεοελληνικού κράτους το 1830, η ελαιοκαλλιέργεια είναι εκτεταμένη και το ελαιόλαδο ήταν βασικό προϊόν σε πολλές περιοχές όπως η Πελοπόννησος, η Κρήτη, η Στερεά Ελλάδα ή τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου Πελάγους.
Και ο χρόνος πέρασε, μα ο ελληνικός ήλιος έμεινε ίδιος και ο τόπος, με τις εναλλαγές στα τοπία γέμιζε πάντα από τα ελαιόδεντρα να σκαρφαλώνουν σε πλαγιές και σε χαράδρες, στην άκρη της θάλασσας, στα λιβάδια, στις άγριες βουνοκορφές, αλλά και στα εύφορα χώματα. Και το χαμομήλι, το φασκόμηλο, η ματζουράνα αφήνουν τα αρώματα τους στα ελαιόδεντρα συμβάλλοντας όλα στο να παράγει ο τόπος, αυτό εξαίσιο ελαιόλαδο και να κατατάσσεται ως η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό παραγωγής Εξαιρετικού Παρθένου Ελαιολάδου στον κόσμο. Άλλες μεγάλες ελαιοπαραγωγικές χώρες προμηθεύονται ελληνικό ελαιόλαδο και το αναμιγνύουν με το δικό τους, για να βελτιώσουν τη γεύση και την ποιότητα αυτού που παράγουν. Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν 130.000.000 περίπου ελαιόδεντρα που καλύπτουν έκταση 6.900.000 στρεμμάτων, δηλαδή το 20% της καλλιεργούμενης γης, λειτουργούν 2.369 ελαιοτριβεία, 318 εγκεκριμένες επιχειρήσεις τυποποίησης ελαιολάδου, 47 πυρηνελαιουργεία και 700.000 οικογένειες ζουν από την καλλιέργεια της ελιάς αφού σε αρκετές –κυρίως άγονες— περιοχές το ελαιόλαδο αποτελεί το αποκλειστικό εισόδημα των κατοίκων. Συμβάλλει επίσης στη διατήρηση της γεωργικής δραστηριότητας και τη συγκράτηση του πληθυσμού σε περιοχές με δύσκολες συνθήκες εδάφους και γης.
Θα ήτανε η Ελλάδα χωρίς την ελιά; Μόνο ένας ποιητής σαν τον Οδυσσέα Ελύτη έχει την απάντηση: «Θάμπωναν τα μάτια μου, καταμεσήμερο Ιουλίου, από τις άπειρες κοψιὲς του ήλιου μες στα κύματα· που κι αν ακόμα δεν υπήρχαν οι ελαιώνες, τέτοια στιγμή θα τους είχα επινοήσει».
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
