Die Hard για την μουσική βιομηχανία ή πως τα κατάφεραν οι μεγάλες δισκογραφικές -κάποτε- εταιρείες να επαναφέρουν τον παλιό καλό τους εαυτό. Μέσα από τα δικαιώματα συνεχούς ροής, οι μεγάλες εταιρείες έχουν ξαναβρεί την αίγλη τους στην ψηφιακή εποχή, μετά από μια μεγάλη, υπαρξιακή κρίση.
Οι δίσκοι βινυλλίου, μετά τα cd, ύστερα τα i-pod και τέλος το ίδιο, το διαδίκτυο, το youtube, το TikTok άλλαξαν το πρόσωπο των δισκογραφικών, όπως τις λέγαμε κάποτε, εταιριών. Υπήρξαν παντοδύναμες. Με μια τους απόφαση καλλιτέχνες βγαίνανε απ την αφάνεια, κέρδιζαν φήμη και χρήματα, ή αν δεν ήταν καλά παιδιά, καταδικάζονταν στα υπόγεια της φήμης. Και υπήρξαν μεγάλες συγκρούσεις και ανυπακοή. Ο Prince, ο Τζορτζ Μάικλ, ο Έλβις Πρίσλεϊ, ο Καζαντζίδης! Υπήρξαν θύματα, μα και επαναστάτες ενός συστήματος, που τους άλλαξε και παλέψαν να του αντισταθούν. Η εξέλιξη της τεχνολογίας έκανε τους μεγάλους της μουσικής βιομηχανίας σε όλο τον κόσμο, να ξεκινήσουν μαζικές απολύσεις και δεκάδες ειδικότητες που δούλευαν στα CD, από τους τεχνικούς και τους γραφίστες ως τους πωλητές στα δισκοπωλεία, βρέθηκαν άνεργοι. Ήρθε λοιπόν, η επαναστατική συσκευή iPod, δημιούργημα του Στιβ Τζομπς, που έσωσε τη μουσική, αλλά ξεπεράστηκε νωρίς και άδοξα. Το 2008 το Spotify επανάφερε τη μουσική βιομηχανία σε ανοδική πορεία, όπου μέχρι σήμερα με 5 δολάρια το μήνα, έχει απεριόριστή πρόσβαση σε τραγούδια, μελωδίες, διαφορετικές εκτελέσεις, όλων των ειδών τις συνθέσεις, απ όλο τον κόσμο και σε κάθε περίοδο της ιστορίας της μουσικής των ανθρώπων. Η παράνομη κοινή χρήση αρχείων, που είχε προγηθεί στη μουσική αγορά μετά την κυκλοφορία του Napster το 1999, πολύ πριν η υπηρεσία ροής του Netflix αρχίσει να διαταράσσει την τηλεόραση, έκανε την μουσική βιομηχανία να προηγείται σε εμπειρία σε σχέση με τις παραστατικές τέχνες και το Χόλυγουντ και να έχει φτάσει σε μια σχεδόν κανονική φάση ροής. Μα οι όροι που έθεσαν στις πλατφόρμες ροής πριν από περισσότερο από μια δεκαετία, τότε που η μουσική βιομηχανία κατέρρεε, είναι, ήδη, ξεπερασμένοι.
Ο τομέας της μουσικής αντιμετωπίζει και πάλι μεγάλες απειλές από ζητήματα όπως η αμοιβή των καλλιτεχνών από το streaming και ο αυξανόμενος αντίκτυπος της απώλειας κερδών από μη αδειοδοτημένα προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης που χρησιμοποιούν τη δουλειά τους χωρίς άδεια. Καθώς η τεχνητή νοημοσύνη απειλεί τη μουσική βιομηχανία, μπορώντας να κάνει απίστευτα πράγματα με φωνές πεθαμένων ή σημερινών ενδόξων σταρ σε απίθανες εκδοχές, όπως να βάλει τη φωνή ας πούμε του Καζαντζίδη να τραγουδάει «αχ, κουνελάκι, κουνελάκι, ξύλο που θα το φας», οι κολοσσοί της μουσικής βιομηχανίας, ανασυντάσσονται και ετοιμάζονται για άλλη μια αντεπίθεση. Η ΑΙ μπορεί να καταλύσει το Spotify με περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο τραγούδια, μέσα σε πολύ λίγα χρόνια. Η διέξοδος που ανιχνεύεται ως σωτηρία, είναι να δοθούν περισσότερα χρήματα στους καλλιτέχνες, που θα γυρίσουν στις μουσικές εταιρείες σε ένα μέρος, ως ποσοστά. Η Universal Music Group συμφώνησε με τη γαλλική υπηρεσία ροής Deezer, ήδη, να προσφέρει περισσότερα χρήματα από δικαιώματα στους επαγγελματίες καλλιτέχνες, που η δουλειά τραβάει τουλάχιστον 1.000 ροές το μήνα, μακριά από bots και soundtrack λευκού θορύβου. Πληρώνονται περισσότερο τραγούδια και καλλιτέχνες που οι ακροατές αναζητούν περισσότερο, όπως ο Ντρέικ και η Τέιλορ Σουίφτ, που έχουν τις περισσότερες μεταδόσεις στο Spotify μέχρι σήμερα. Μέχρι πρόσφατα, τα έσοδα των δισκογραφικών από το streaming είχαν ραγδαία ανοδική πορεία, με τις τριμηνιαίες πωλήσεις να αυξάνονται μεταξύ 20 και 40% σε ετήσια βάση. Αλλά πριν από περίπου ένα χρόνο, η ανάπτυξη επιβραδύνθηκε σημαντικά. Το 2022, τα έσοδα από τις υπηρεσίες συνεχούς ροής των δισκογραφικών αυξήθηκαν μόνο κατά 5% από το προηγούμενο έτος, φτάνοντας τα 13,2 δισεκατομμύρια δολάρια. Στο Spotify, το μερίδιο ακρόασης των μεγάλων δισκογραφικών μειώνεται συνεχώς και από 85% των ροών το 2018, έφτασε στα 75% το 2023. Και ενώ η αξία της μουσικής βιομηχανίας, ας πούμε στη Μεγάλη Βρετανία σπάει ρεκόρ, με τις περιοδείες σούπερ σταρ, όπως ο Έλτον Τζον, οι Coldplay ή ο Εντ Σίραν, που βοήθησαν την βρετανική μουσική βιομηχανία να φτάσει στο επίπεδα ρεκόρ των 7,6 δισεκατομμυρίων στερλινών, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα. Με το streaming hangover σε κορύφωση, η «καλλιτεχνοκεντρική» λύση της Universal, φαντάζει μονόδρομος.
Ο Τομ Κίελ, διευθύνων σύμβουλος της UK Music, δήλωσε στην Guardian, πως «ο αυξανόμενος παγκόσμιος ανταγωνισμός, οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες για τους καλλιτέχνες και τη βάση, καθώς και η άγρια δύση που είναι η δημιουργική τεχνητή νοημοσύνη, αναδύονται ως σημαντικές προκλήσεις για τον κλάδο. Βρισκόμαστε τώρα σε ένα οριακό σημείο και εάν τα προβλήματα μας δεν αντιμετωπιστούν, τότε η μελλοντική ανάπτυξη δεν μπορεί να είναι εγγυημένη». Μα, η μουσική βιομηχανία φαίνεται, πως για άλλη μια φορά, έχει βρει τη διέξοδο της.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
