Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2010, ο Θύμιος Καραγιάννης, κινητοποιήθηκε, διακόπτοντας τη λειτουργία της επιχείρησης με αντικείμενο την εκτύπωση επιχειρηματικών δώρων με τη μέθοδο της μεταξοτυπίας, την οποία διατηρούσε στα Τρίκαλα. Τότε αποφάσισε να επιστρέψει στον τόπο του, το Αγιόφυλλο Καλαμπάκας και να ασχοληθεί με την καλλιέργεια της ρίγανης.
«Με κάποιον τρόπο ‘εκτοπίστηκα’ στο χωριό μου λόγω των συνθηκών. Μεγάλωσα σε αυτό και πάντα ήθελα να ζήσω κοντά στη φύση. Οι συνθήκες της περιόδου εκείνης που επέτρεψαν να το κάνω πράξη. Έπρεπε να ασχοληθώ με κάτι δυναμικό και όχι να μπω στη διαδικασία της συνέχειας καλλιεργειών που διατηρούσαν οι αγρότες στην περιοχή με δημητριακά και σιτηρά που δεν έχουν αποδόσεις. Μεγάλωσα στα χωράφια με τον παππού και τον πατέρα μου που ήταν αγρότες με αντικείμενο την καλλιέργεια σιτηρών, καλαμποκιού και καπνών. Ωστόσο αυτές οι καλλιέργειες δεν έχουν μέλλον στην περιοχή λόγω της αλλαγής του κλίματος αλλά και εξαιτίας των αθρόων εισαγωγών σιτηρών από το εξωτερικό και χώρες όπως η Ουκρανία και ο Καναδάς, γεγονός που μας κατέστησε μη ανταγωνιστικούς. Έπρεπε να βρω κάτι με ταυτότητα και ποιότητα που θα μου προσέφερε ικανοποιητικές αποδόσεις».
Σήμερα, διατηρεί πιστοποιημένη βιολογική καλλιέργεια μη αρδευόμενης ρίγανης σχεδόν για το σύνολο των εκτάσεων που αξιοποιεί. Πρόκειται για ημιορεινές που βρίσκονται σε υψόμετρο από 600 έως και 850 μέτρα. Η φύτευση της ρίγανης γίνεται τους μήνες Οκτώβριο – Νοέμβριο και η συγκομιδή στο τέλος Ιουνίου έως τις αρχές Ιουλίου, ενώ τα φυτά έχουν χρόνο ζωής για πέντε έτη κατά μέσο όρο.
«Στην Ελλάδα δεν έχουμε την κουλτούρα του συνεταιρίζεσθαι»
«Δεν ήταν μόνο η ρίγανη στις επιλογές που εξέτασα όταν στράφηκα στον πρωτογενή τομέα αλλά και κάποια άλλα θαμνώδη όπως το ιπποφαές αλλά και δέντρα όπως η ροδιά. Κατέληξα στη ρίγανη μαζί με τους συνεργάτες μου, συστήνοντας μία άτυπη – προς το παρόν – συνεταιριστική επιχείρηση. Το ατυχές στην Ελλάδα είναι οι ΚΑΠ μας ωθούν στο να είμαστε συνεταιριστές, ωστόσο δεν έχουμε την κουλτούρα για κάτι τέτοιο ως χώρα. Και εκεί χάνει ο Έλληνας αγρότης γιατί πολύ απλά ο νόμος του δίνει την δυνατότητα να γίνει συνεταιριστής με φοροαπαλλαγές, πριμ, επιδόματα. Ενώ εάν κάποιος συνεχίσει μόνος του χάνει αυτά τα πλεονεκτήματα σε αντίθεση με την Ολλανδία όπου το 90% των αγροτών είναι συνεταιριστές. Στην Ελλάδα κινούμαστε κατά κύριο λόγο μόνοι μας. Συνεργαζόμαστε άτυπα έως ένα σημείο, ωστόσο ο καθένας συνήθως ακολουθεί το δρόμο του».
«Έκανα την αρχή καθώς είχα κάποια στρέμματα από την οικογένειά μου, μίσθωσα και κάποια ακόμη και προχώρησα στην καλλιέργεια της ρίγανης. Είναι ένα φυτό που δεν είναι 100% βιομηχανοποιημένο καθώς χρειάζεται χέρια για τη φύτευση, το σκάλισμα και την συλλογή της. Για να είναι καθαρή δεν πρέπει να επιβαρυνθεί φάρμακα, γεγονός που καθιστά περαιτέρω χειρωνακτική τη διαδικασία παραγωγής της. Ξεκίνησα με 30 στρέμματα και σήμερα η συνολική καλλιέργεια ανέρχεται σε περίπου 200 στρέμματα. Τα αξιοποιούμε μαζί με τους συνεργάτες μου, συλλέγοντάς τα και παράγουμε ριγανέλαιο μέσω απόσταξης. Άλλες ποσότητες παραδίδονται σε εμπόρους που με τη σειρά τους διοχετεύουν τη ρίγανη στις αγορές. Εκτός των άλλων συσκευάζουμε σε μεγάλες συσκευασίες για να πουλήσουμε σε βιοτεχνίες μέσω χονδρικής. Δεν μπήκαμε στη διαδικασία να δημιουργήσουμε τυποποιητήριο έως τώρα, για να μπούμε στην αγορά. Είναι κάτι που θα κάνουμε, καθότι αποτελεί μονόδρομο για να αποκτήσει υπεραξία το προϊόν. Στο Αγιόφυλλο Καλαμπάκας όπου βρισκόμαστε, ευδοκιμεί λόγω υψομέτρου και μικροκλίματος εξαιρετικής ποιότητας ρίγανη, γεγονός που μας δίνει το έναυσμα να προχωρήσουμε στην τυποποίηση για να λάβουμε υπεραξία που δικαιούται το προϊόν και όχι να χάνεται, πουλώντας ποσότητες στους χονδρεμπόρους οι οποίοι συχνά το αναμειγνύουν με άλλες ποσότητες ρίγανης, συχνά υποδεέστερης ποιότητας για να δημιουργήσουν ποσότητες. Επί του παρόντος έχουμε προχωρήσει στη δημιουργία λογοτύπων και δοκιμές σε συσκευασίες που μας ικανοποιούν, ενώ έχουμε δημιουργήσει δείγματα σε διαφορετικές ποσότητες με προορισμό τη λιανική. Υπολείπεται η σύσταση ενός συνεταιρισμού ήδη βρισκόμαστε σε συζητήσεις παραγωγοί που δραστηριοποιούμαστε στην περιοχή. Αυτός ο συνεταιρισμός θα έχει τη δύναμη να προωθήσει αυτές τις ποσότητες και στη χονδρική αλλά και στη λιανική», εξηγεί ο Θύμιος Καραγιάννης.
Ο ίδιος δηλώνει ευχαριστημένος ως προς την ποιότητα της ζωής του που έχει αλλάξει. «Όμως, δεν είμαι ευχαριστημένος από την αγροτική πολιτική. Υπάρχουν πολλά κενά με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί ο αγροτικός τομέας όπως θα έπρεπε. Όλα τα χρήματα που προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση συχνά δεν κατευθύνονται στην παραγωγή. Κάποιος που παράγει και αγωνίζεται στο χωράφι, έχει αγωνίες, συχνά “μπαίνει μέσα” επειδή έκανε παραγωγή.
Και αυτός που απλά δηλώνει ότι είναι κάτι χωρίς να παράγει, είναι κερδοφόρος. «Είναι απλό κατά την άποψή μου το πώς θα πρέπει να λειτουργεί το μοντέλο επιδοτήσεων. Αυτός που παραδίδει παραγόμενο προϊόν να επιδοτείται. Όποιος δεν παραδίδει να μην επιδοτείται. Συχνά αυτό που παρατηρούμε είναι ότι ακόμα και δημόσιοι υπάλληλοι αποκομίζουν όφελος από τις επιδοτήσεις».
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
