Όνειρο και δεμένο με την ίδια την ουσία της ελληνικότητας το σπίτι, χιλιοτραγουδιέται καθρεφτίζοντας το ιδανικό, συνήθως σε πωλήσεις real estate, όπως στο «το πουλάω το σπίτι, η μισή ζωή μου λείπει, δε γεμίζει μ’ έναν άνθρωπο ένα σπίτι» ή στο «πωλείται όπως είναι επιπλωμένο, με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο».
Είναι συνήθως βασανισμένο σπίτι αλλά και τραγούδι και ίδιο με μας και με ανθρώπινα χαρακτηριστικά ,όπως στην πολύπαθη οικιστική ζώνη της Δραπετσώνας, που δεν είχαν διαλέξει και καλό location και «το `δέρνε αγέρας κι η βροχή, μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή, αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή». Σε πιο αισιόδοξο, χαρούμενο τόνο έρχεται το «σπίτι μου, σπιτάκι μου, αγιάτρευτο μεράκι μου κι αν τον κόσμο γύρισα, κοντά σου ξαναγύρισα», αλλά είναι από Ελληνίδα της διασποράς η νοσταλγική διάθεση και έχει συνάλλαγμα να πληρώσει τους φόρους κληρονομιάς. Όσον αφορά το «πάμε όπου μας πάει η τρέλα του μυαλού, σπίτι μου σπίτι σου ή και κάπου αλλού», βλέπουμε πως το ζευγάρι είναι ιδιοκτήτες και οι δυο, αλλά είμαστε πίσω στην δεκαετία του 80, που είχε άνεση η μεσαία τάξη! Χωρίς αστεία, όμως, το σπίτι, η στέγη πάνω απ το κεφάλι, το «δικό σου κεραμίδι», που να φτάνει η πρώτη του μήνα και να μην χρειάζεται να δώσεις νοίκι, ήταν και είναι το δεδομένο των Ελλήνων για ασφάλεια, οικογένεια, ποιότητα ζωής, γαλήνη. Πόσο εφικτό είναι να αποκτήσουν οι Έλληνες πολίτες, σήμερα, σπίτι σε σχέση με το παρελθόν, αυτό είναι μια μεγάλη πονεμένη ιστορία, που ο μόνο ο Καζαντζίδης μπορεί να ερμηνεύσει σαν και το «Μπρος στο ρημαγμένο σπίτι, με τις πόρτες τις βαριές, τον καημό μου σιγοκλαίω και ματώνουν οι καρδιές».
To 2024 που φεύγει, παίρνει μαζί του και το όνειρο απόκτησης ιδιόκτητης στέγης, που ξεμακραίνει ώσπου να χαθεί σε κάποιον σκοτεινό ορίζοντας, καθώς ο ρυθμός αύξησης των τιμών υπήρξε κατά πολύ μεγαλύτερος, από εκείνον του μέσου εισοδήματος. Η εφημερίδα Καθημερινή, αναφέρει πως είναι το τέταρτο στη σειρά έτος, μιας όλο και πιο επιδεινούμενης κατάστασης και πως αν το 2020 αρκούσαν 190 μέσοι μισθοί για να αποκτηθεί ένα ακίνητο, τότε, με τιμή πώλησης 200.000 ευρώ, σήμερα χρειάζονται 232 μέσοι μισθοί. Και αυτό διότι μπορεί ο μέσος μισθός να έχει για πρώτη φορά μετά την κρίση αυξηθεί, αλλά το ίδιο και ακόμα πιο πολύ έχει συμβεί και με την αξία του ακινήτου. Αν ένα διαμέρισμα λοιπόν, το 2020 μπορούσε να αποκτηθεί με 200.000 ευρώ, σήμερα πωλείται προς 303.693 ευρώ, σύμφωνα με τη μεταβολή του δείκτη της Τράπεζας της Ελλάδος κατά την τελευταία 5ετία. Πρακτικά, μέσα σε μια τετραετία προστέθηκαν σχεδόν πέντε χρόνια επιπλέον εργασίας για να επιτευχθεί ο ίδιος στόχος: η κάλυψη των στεγαστικών αναγκών. Μα, οι τιμές πώλησης εκτοξεύτηκαν κατά 80% μέσα σε μόλις 10 χρόνια και μόνο στη τελευταία διετία η αυξητική τάση των τιμών διαμορφώθηκε στο συν 25%κ, κάνοντας την αγορά κατοικίας, για τους νέους άπιαστο ιδανικό. Οι νέοι άνθρωποι, είναι γενιά της ενοικίασης, ή «generation rent», όπως την αποκαλούν, χωρίς αγοραστική δυνατότητα, καλούμενη να αντιμετωπίσει σημαντικές αυξήσεις τιμών πώλησης, σύμφωνα και με το Παρατηρητήριο τιμών της Geoaxis για το 2024.
Η κατάσταση εκτιμάται σαν μόνιμη και όχι ως κάτι παροδικό, με την αυξητική τάση των τιμών πώλησης στη χώρα μας να συνεχίζεται. Και έτσι ραγδαία και δραματική είναι η υποχώρηση της ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα μέσα σε, μόλις, 20 χρόνια. Για πολλά χρόνια, ο τρόπος για να αποκτήσουν οι περισσότεροι σπίτι ήταν το στεγαστικό δάνειο από τις τράπεζες. Το 2005, που υπήρξε το έτος κορωνίδα της ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα, η συνολική εκταμίευση των τραπεζών για στεγαστικά δάνεια ανήλθε στο ιλιγγιώδες ποσό των 16,5 δισ. ευρώ. Μόλις μία δεκαετία αργότερα, το 2015, η στεγαστική πίστη είχε καταβαραθρωθεί στα 480 εκατ. ευρώ. Η οικονομική κρίση είχε κάνει το θαύμα της. Τα στοιχεία και οι εκτιμήσεις για το 2024 δείχνουν πως οι τράπεζες συνολικά θα εκταμιεύσουν περίπου 1,4 δισ. ευρώ για αγορές κατοικιών.
Ο Χολαργός, το Παλαιό Φάληρο, το Μαρούσι, οι Αμπελόκηποι, το Περιστέρι έχουν τις υψηλότερες τιμές, τόσο σε νεόδμητα, όσο και παλαιότερα ακίνητα, ενώ έχουν σημειώσει και τη μεγαλύτερη άνοδος τιμών και την αυξητική τάση των τιμών σε ετήσια βάση. Όλα στα ύψη και μόνο προς τα πάνω, δηλαδή και όλα βουτηγμένα στην ανασφάλεια. Ένα ακίνητο δεν αγοράζεται με μετρητά, άρα λαμβάνεται υπόψη και ο παράγοντας «κόστος χρήματος», με την αύξηση των επιτοκίων για τα νέα στεγαστικά δάνεια να έχει επιδεινώσει, ακόμα πιο πολύ την κατάσταση. Λέγεται πως θα ανοίξει κι άλλο ο δρόμος για τη χορήγηση φθηνότερων στεγαστικών δανείων, εκτός απ το πρόγραμμα «Σπίτι μου 2», το οποίο θα καλύψει με τις επιδοτήσεις περί τους 20.000 υποψήφιους αγοραστές. Λέγεται, ακόμα, πως θα ενεργοποιηθούν μέτρα για την αύξηση της προσφοράς ακινήτων με στόχο να ανακοπεί η έντονα ανοδική τάση των τιμών των ακινήτων.
Τέλος, λέγεται πως υπάρχει βάσιμη ελπίδα, ότι το 2025 ο πληθωρισμός θα αποκλιμακωθεί σε επίπεδο χαμηλότερο από τον ρυθμό αύξησης του μέσου εισοδήματος. Και ελπίδα ως γνωστόν πεθαίνει, αλλά τελευταία, ώστε να προλάβει να κλείσει τα μάτια και να δώσει τελευταίο ασπασμο σε προσδοκίες και όνειρα.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
