Είναι η Gen Z. Είναι εκείνα τα παιδιά, που μεγάλωσαν καθαρά σε ψηφιακό περιβάλλον, μες στη τεχνολογία, τα social media, το TikTok, το Instagram, τις αγορές από fast fashion πλατφόρμες, τις σχέσεις από οθόνες κινητών. Είναι εκείνα τα παιδιά, που για περίπου δυο χρονια, κλείστηκαν σπίτι, αντιμετώπισαν πρωτόγνωρη μοναξιά και κάνανε μαθήματα, πάλι μέσα από τις οθόνες.
Είναι εκείνα τα παιδιά που μεγάλωσαν με δεδομένα μεγάλα κοινωνικά, πολιτικά, πολεμικά και περιβαλλοντικά γεγονότα, οικονομικές ανισότητες, εντάσεις για φυλετική αδικία, κλιματική κρίση, προσφυγικά κύματα, πορτοκαλί σωσίβια στις ακτές. Είναι εκείνα τα παιδιά, που γεννήθηκαν μεταξύ 1996 και 2012 και που έχουν, καθώς ενηλικιώνονται, μια πιο πραγματιστική και προσγειωμένη προσέγγιση ως προς την εργασία τους αμέσως μεγαλύτερους, την παραδοσιακή οικονομική ασφάλεια, το σταθερό εισόδημα, τη μόνιμη εργασία και τις αποταμιεύσεις. Είναι τα παιδιά μας…
Αυτή η γένια μοιάζει πιο συντηρητική απ εκείνη των γονιών τους. Σύμφωνα με τους «New York Times», στα 18 τους, δεν κάνουν ό,τι οι άλλοι πριν απ αυτούς. Δεν ενδιαφέρονται να οδηγήσουν, να πιούνε αλκοόλ, να αναλάβουν μισθωτή εργασία και να κάνουν σεξ! Στο τελευταίο προτιμούν την αυθεντικότητα και το σεβασμό από την εμπειρία. Για το 79% από αυτούς, η αφοσίωση είναι σημαντική αξία και για το 61% η ανοιχτόμυαλη διάθεση. Για το 75% αυτών, το να εργάζεται για την ψυχική του ευεξία, το ταίρι τους, το κάνει πολύ θελκτικό. Απόλυτη προτεραιότητα τους είναι η ισορροπία μεταξύ εργασίας και ζωής. Δίνουν προτεραιότητα στην ψυχική υγεία και απαιτούν ισότητα και συμπερίληψη στον εργασιακό χώρο. Τα μέλη αυτής της γενιάς τείνουν επίσης να προτιμούν την ευελιξία στην απασχόληση έναντι των άκαμπτων δομών δείχνοντας την αποστροφή τους για τις ιεραρχίες. Επιθυμούν ευέλικτες εργασιακές συμφωνίες, ή και θέσεις µερικής απασχόλησης. Και αν είναι υφιστάμενοι μας, με εμάς τους παλιότερους να μην εγκαταλείπουμε το γραφείο αν δε τελειώσει η δουλειά -ή εμείς!- μας λένε ένα χαρωπό «καληνύχτα» και φεύγουν πρώτοι. Προτιμούν να εργάζεται σε μια εταιρεία που τους παρέχει την αίσθηση του σκοπού παρά σε μια εταιρεία που πληρώνει περισσότερα, πράγμα αδιανόητο, επίσης, για μας που έχουμε πιο πάνω ημιλυπόθημοι στην καρέκλα.
Μια έκθεση αυτού του χρόνου της Intelligent, πλατφόρμας συμβουλευτικής για την εκπαίδευση και την επαγγελματική σταδιοδρομία, που έγινε σε συνεργασία χιλίων διευθυντών πρόσληψης, ανέδειξε πως ένας στους έξι εργοδότες διστάζει να προσλάβει εργαζόμενους από τη γενιά Z, γιατί είναι εύθικτοι και έχουν την τάση να προσβάλλονται εύκολα. Τουλάχιστον οι μισοί από τους διευθυντές, πρόσθεσαν πως αυτή η γενιά, δεν πολύ ισχυρή εργασιακή αφοσίωση, δυσκολεύεται στην επικοινωνία, αδυνατεί να δεχτεί κριτική και μοιάζει πολύ χαλαρή στις απαιτήσεις του εργασιακού χώρου. Παρατήρησαν πως δυσκολεύονταν να διαχειριστούν τον φόρτο εργασίας, καθυστερούσαν συχνά να έρθουν στη δουλειά και δεν ντύνονταν ή δεν μιλούσαν κατάλληλα. Δεν χρειάζεται να έχεις μεταπτυχιακά στη Ψυχολογία για να κατανοήσεις, πως όταν σε κρίσιμες εφηβικές ηλικίες, βρίσκονταν στην απομόνωση τεσσάρων τοίχων, άρα δεν διαθέτουν βασικές εμπειρίες κοινωνικής αλληλεπίδρασης και επίσης δεν έχουν κάνει σπορ, στις ΗΠΑ ούτε τις μεγάλες αμερικάνικες εξετάσεις δεν έδωσαν εκείνα τα χρονια, ώστε να έχουν μάθει την άμιλλά ή και τον ανταγωνισμό. Για τους διευθυντές όμως, είναι χάσιμο πολύ χρόνου η εκπαίδευση τους για το πως θα φέρονται με πελάτες και συναδέλφους, και η αναμονή να μάθουν πως συμπεριφέρονται σε ένα περιβάλλον γραφείου. Έτσι έξι στις δέκα εταιρείες, ανέφεραν ότι απέλυσαν έναν νέο πτυχιούχο πανεπιστημίου, στο ηλικιακό γκρουπ της Gen X, μέσα στο 2024. Οι λόγοι ήταν, ανάμεσα σε άλλους, η έλλειψη κινήτρου και επαγγελματισμού, αλλά και η επικοινωνιακή αδεξιότητά τους.
Έρευνα της Resume Templates, που έγινε ανάμεσα σε 1.500 νέους που αναζητούσαν εργασία, 70% απ αυτούς παραδέχτηκαν ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας για την πρόσληψή τους, ζητούσαν βοήθεια από τους γονείς τους, ενώ το 25% έφερε τους γονείς ακόμη και σε συνεντεύξεις. Εννοείται πως οι περισσότεροι έβαλαν τους γονείς τους να υποβάλουν αιτήσεις για εργασία και να γράψουν τα βιογραφικά τους σημειώματα. Άλλη, επίσης φετινή, έρευνα της Deloitte δίνει αποτελέσματα συμμετοχή 22.000 νέων, οι οποίοι δηλώνουν πως επιθυμούν ποικιλομορφία, ισότητα και αναμένουν από τους εργοδότες να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των εργαζομένων, με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα. Δε ξέρουμε για το εξωτερικό τι συνέβαινε αλλά όταν η γενιά η δική μας -η Gen X- έσκαγε μύτη στις δουλείες στην Ελλάδα, έτσι και λέγαμε «να μου σέβεστε την ιδιαιτερότητα» θα μας στέλνανε να σεβαστούμε, εμείς πρώτοι, το χαρτί απόλυσης από το λογιστήριο. Για αυτούς τους λόγους και που δεν κάνουν πίσω και που αρκούνται στα λίγα, προσαρμόζοντας τις ανάγκες τους, στο ελάχιστο -αρκεί να έχουν διαδίκτυο, πάντα! – τους θαυμάζουμε λιγάκι. Δεν υποχωρούν στα πιστεύω τους. Του κάνει άκαμπτους βέβαια, αυτό σε μια μεγάλη πορεία, αλλά αν είσαι 21 ετών και ξεκινάς έχει πολλά χιλιόμετρα για ιδεολογικές συγκρούσεις μπροστά σου.
Ο καιρός κυλάει, οι γενιές διαδέχονται η μία την άλλη, κάποτε φτάνουν στο σημείο όλες να μοιάζουν και ονομασίες που τους δίνονται να είναι ένα σχήμα ανούσιο. Η Gen Z μπήκε στο σύστημα και εκεί θα παραμείνει για τα επόμενα τουλάχιστον 50 με 60 χρόνια. Και αν δεν τους θέλουν στις δουλειές κι αν αντιμετωπίζουν ανεργία, ε και; Οι πρώτοι είναι; Πως έλεγε σε ένα σκιτσάκι του ο Altan: «Τι; Η ανεργία των νέων αυξήθηκε; Μα τι διάολο ρε γαμώ το, δεν γερνάνε ποτέ!».
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
