Το Final 4 της Euroleague 2025 αποφασίστηκε να διοργανωθεί στο Άμπου Ντάμπι σε μία απόφαση που σίγουρα δεν έχει μπασκετικά – αλλά οικονομικά – κριτήρια, ακολουθώντας μία συνεχιζόμενη τάση του παγκόσμιου αθλητισμού να δίνει (αναγκαστική;) ψήφο εμπιστοσύνης στα οικονομικά πανίσχυρα Αραβικά κράτη.
Μία Απόφαση-Γροθιά στους Ρομαντικούς του Αθλήματος
Αρχικά, δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως η ανάθεση της διοργάνωσης του Final 4, αλλά και η συμφωνία ώστε τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) να έχουν ομάδα η οποία θα αγωνίζεται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις συνιστά μία παραδοχή της πλήρης αποτυχίας από την πλευρά της Euroleague. Η διοργανώτρια αρχή δεν κατάφερε τα πολλά τελευταία χρόνια να βρει νέους πόρους ώστε να στηρίξει τις ομάδες και συνολικά το προϊόν της με αποτέλεσμα τα χρήματα των Αράβων να αποτελούν μονόδρομο. Είναι κοινό μυστικό πως ακόμα και οι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένων των Ελληνικών εκπροσώπων – Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό – δυσκολεύονται να ισοσκελίσουν τους ισολογισμούς τους με πολλές από αυτές, μάλιστα, να μην τα καταφέρνουν. Αυτός ο οικονομικός πνιγμός είναι που οδήγησε τους 11 από τους 13 συλλόγους-μετόχους της Ευρωλίγκας να ψηφίσουν υπέρ του Άμπου Ντάμπι στην τελευταία ψηφοφορία για τη διοργάνωση του Final 4, το οποίο ακούγεται πως προσέφερε τα διπλάσια χρήματα από αυτά που έδινε το Βελιγράδι. Για την ιστορία, οι δύο ομάδες που προτίμησαν τη «μπασκετούπολη» της Σερβίας ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης και ο Ολυμπιακός.
Έτσι λοιπόν, η τελική φάση της μεγαλύτερης μπασκετικής διοργάνωσης στην Ευρώπη πάει στο Άμπου Ντάμπι. Σε μία πόλη που για τους περισσότερους κατοίκους το μπάσκετ είναι ότι είναι για τους Έλληνες το μπάντμιντον ή το κρίκετ. Σε μία πόλη με πλήρη απουσία μπασκετικής κουλτούρας και σύνδεσης με το άθλημα. Σε μία πόλη που απλά έχει χρήματα, ήθελε να μπει στον χώρο του μπάσκετ και μπήκε. Με το έτσι θέλω. Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως αντίπαλος για τη διοργάνωση του Final 4 ήταν η πόλη που ζει και αναπνέει για το άθλημα του μπάσκετ στον υπερθετικό βαθμό. Το Βελιγράδι αποτελεί μία πόλη-ορόσημο για το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο μπάσκετ. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν ήταν αρκετά για να αναχαιτίσουν την πρόταση-μαμούθ των ΗΑΕ.
Κάπου σε έχω ξαναδεί, κάπου σε ξέρω…
Ας μην πέφτουμε απ’τα σύννεφα, όμως. Το έργο το έχουμε ξαναδεί.
Το πολύ ισχυρότερο οικονομικά ποδόσφαιρο ήταν αυτό που υπέκυψε πρώτο στα πετροδόλαρα των Αράβων, δίνοντας τους αρχικά άπλετο χώρο να διαλύσουν κάθε έννοια ανταγωνισμού δημιουργώντας υπεραξίες στα συμβόλαια και τις μετεγγραφές των παικτών, τις οποίες μόνο οι ίδιοι θα μπορούσαν να καλύψουν.
Έπειτα, σε ένα αποκορύφωμα ξεγυμνώματος, η παγκόσμια ομοσπονδία ποδοσφαίρου (FIFA) ανέθεσε, ή στην πραγματικότητα πούλησε, το Μουντιάλ του 2022 στο Κατάρ, χαρίζοντας μας μία σουρεαλιστική και συνάμα απογοητευτική εικόνα: Τον Λιονέλ Μέσι, τον άνθρωπο που στήριξε και συνεχίζει να στηρίζει το οικοδόμημα του ποδοσφαίρου για περίπου δύο δεκαετίες, στην απόλυτη προσωπική λύτρωσή του με την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου να σηκώνει το κύπελλο φορώντας μια μαύρη κελεμπία.
Όταν λοιπόν έχουμε δει κολλοσούς, όπως η FIFA, η UEFA κι η Premier League να κλείνουν τα μάτια και να βαφτίζουν το κρέας ψάρι μπροστά στα υπέρογκα ποσά που είναι διατεθειμένα να προσφέρουν τα Αραβικά κράτη, τότε θα ήταν σχεδόν ανόητο να περιμένουμε – πόσο μάλλον να απαιτούμε – από την Ευρωλίγκα, η οποία μπροστά στους προαναφερθέντες αθλητικούς οργανισμούς θεωρείται νάνος σε οικονομικούς όρους, να παραμείνει ο ρομαντικός (ή ο ανόητος) της υπόθεσης και να συνεχίζει να βυθίζεται σε οικονομικά προβλήματα.
Η (προσωρινή;) σανίδα σωτηρίας βρέθηκε και η Ευρωλίγκα την άρπαξε δίχως δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Παρά το γεγονός πως είναι ηλίου φαεινότερον πως η απόφαση αυτή δεν έχει παρθεί με γνώμονα την ανάπτυξη του αθλήματος, αν και είναι δεδομένο πως η βασική επικοινωνιακή γραμμή θα είναι το άνοιγμα νέων αγορών, η προσέλκυση περισσότερου κοινού και τα γνωστά εικονογραφημένα που ακούμε σε κάθε παρόμοιας λογικής απόφαση, οι συνέπειες σε μακροχρόνιο επίπεδο μένει να φανούν. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η Euroleague δεν ειχε καν χρονο να σκεφτεί τις μακροχρόνιες συνέπειες, όταν αναζητούσε λύση στο οικονομικό της αδιέξοδο εδώ και τώρα.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
