Ήταν εκείνες οι πρωτόγνωρες μέρες, που έγιναν πέτρινες με την οικονομική κρίση. Τότε που όλο καθυστερούσαμε μια δόση σε κάποια κάρτα, ένα δάνειο, τη δόση του αυτοκίνητου, ή τις ηλεκτρικές συσκευές που είχαμε αγοράσει για το σπίτι με το γάμο μας. Καθυστερημένες οι μισθοδοσίες μας, που όλο και αραίωναν, όλο και μειωνόταν.
Κάποτε οι εταιρείες που δουλεύαμε χρεοκοπούσαν και έμπαιναν στο περιβόητο τότε, «άρθρο 9» νομίζω, αλλά δεν είμαι πια και σίγουρη! Όπως και να χει αυτό σήμαινε πως οι εργοδότες μας, έπρεπε να εξοφλήσουν πρώτα το κράτος, μετά τις τράπεζες και κάποτε -ποτέ αποδείχτηκε!-, εμάς του απλήρωτους για μήνες, εργαζόμενους! Χα! Είχαμε πέσει στα γαμψά νύχια των εισπρακτικών εταιρειών!
Ανελέητο τηλεφωνικό κυνηγητό εξαπολυόταν με θύματα εμάς
Τηλεφωνήματα αμέτρητα, όλες τις ώρες της μέρας. Σε εμάς τους ίδιους, στο πατρικό μας και στους ανύποπτους γονείς μας, που τους δημιουργούσαν πανικό, ότι θα μας συλλάβουν και ήδη ετοιμάζουν το κελί του Κοσκωτα, που ήταν χωρίς μπούκινγκ, απ το 2001, να μας πετάξουν μέσα. Κάποτε καλούσαν στη δουλειά μας και μιλούσαν με συνάδελφους, τον διευθυντή μας, όποιον πέρναγε από κει κοντά, μπορεί και τον καφετζή, που του χρωστάγαμε κι αυτουνού δυο φραπέδες και τρείς τυρόπιττες κουρού! Όταν μιλούσαν με εμάς ήταν απαξιωτικοί, προσβλητικοί, απειλητικοί, ασεβείς, αγενείς, κακότροποι λες και είμασταν ελεεινά βδελύγματα που κατατρόπωσαν την ευνομία, μπορεί και την ίδια την ιδέα της ελευθέριας του Δυτικού κόσμου, για 1.000 ευρώ χρέος και καθυστέρηση δυο δόσεων για πολύ- μίξερ, πλυντήριο πιάτων και στεγνωτήριο!
Μέθοδοι φρίκης, χειριστικός λόγος για να σε οδηγήσει στην απελπισία, εκβιαστικές πρακτικές και ασυδοσία
Όλοι αυτοί δεν έδιναν για τις εκφοβιστικές τακτικές τους λόγο σε κανέναν. Ήταν οι εποχές που είχε χωθεί στη ΔΕΗ, ο ΕΜΦΙΑ και μας έκοβαν το ρεύμα, που το ΦΠΑ καταβάλλονταν προκαταβολικά, ενώ δεν το είχαμε ποτέ πληρωθεί, ούτε αυτό, αλλά ούτε και το ποσό αμοιβής και που κολοσσοί εργασιακοί τράβαγαν lock down. Ο Τειρεσίας, από Θηβαίος σοφός, που έζησε μια ζωή σαν άνδρας, μία σαν γυναίκα και του δόθηκε το χάρισμα της μαντικής και διάρκεια ζωής εφτά γενεών, έγινε σύστημα τιμωρίας, πιστοληπτικής καταδίκης και αξιολογητής συνολικής οικονομικής συμπεριφοράς. Κάποτε δικαστικοί επιμελητές εισέβαλαν στις εργασιακές αίθουσες και «εν ονόματι του ελληνικού λαού» -ε! εμείς είμαστε αυτός!- μας καλούσαν να εγκαταλείψουμε τις εγκαταστάσεις παίρνοντας τα προσωπικά μας αντικείμενα! Και εκεί που απελπισμένα κρατούσαμε παραμάσχαλα, δυο φακέλους, ένα κουτί με ξεχασμένα αντικείμενα και ένα μισοφαγωμένο κουλούρι, που προλάβαμε και γραπώσαμε απ’ το γραφείο μας για χρόνια και που δεν θα το ξαναβλέπαμε ποτέ, ντι-να- να- ντιιιν, χτυπούσε ο ηλεκτρονικά ονειρικός και καλά ήχος του κινητού σου. «Είστε η Τάδε Ταδοπούλου, του Τάδε;». Μάλιστα, είμαι! «Αν δε πετάξετε ότι κρατάτε -τι; Και το μισοφαγωμένο μου κουλουράκι; Πριτς!- και δε τρέξετε στη πλησιέστερη τράπεζα να καταθέσετε στο ταμείο και όχι στο μηχάνημα, 200 ευρώ τώρα, δεν μπορώ να σας εγγυηθώ τίποτα για το μέλλον σας» έλεγε απειλητικά η φωνή, με ένα βάθος σαν τον Κρίστοφερ Λι, όταν ξύπναγε στο φέρετρο, πεινασμένος για αίμα, ως κόμης Δράκουλας, στις 206 ταινίες του σε καμία 70αρια χρόνια καριέρας! Όχι, που αυτές οι γνώσεις στην ιστορία του σινεμά, της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ίσως της ποπ κουλτούρας, θα μας βοηθούσαν πουθενά σε εκείνες εποχές, αλλά τι να κάνεις! Με ότι έχεις παρηγορείσαι!
Κάποτε αυτά τα ασύδοτα και εκτός ελέγχου σαδιστικά πλάσματα των εισπρακτικών εταιρειών, πήραν στο τηλέφωνο έναν γνωστό Αθηναίο, που μόλις είχε κηδέψει το μωράκι του, για να του ζητήσουν κάποιο ποσό οφειλής. Όταν τους είπε που βρίσκεται, του ευχήθηκαν «συλλυπητήρια», αλλά έπρεπε αμέσως να πάει να καταθέσει τα λεφτά! Ο καιρός πέρασε. Αντέξαμε με όποιον τρόπο και όπως μπόρεσε ο καθένας μας. Κάποτε -αργά πολύ- και η ελληνική δικαιοσύνη αποφάσισε να προστατέψει τους πολίτες για τη «βροχή» τηλεφωνημάτων από εισπρακτικές και να επιδικάσει χρηματικές ικανοποιήσεις από τις αντίστοιχες εταιρείες για «προσβολή προσωπικότητας». Μα η θεία δίκη δεν είχε έρθει ακόμα και η Νέμεσι ετοίμαζε τα σύμβολα της, τον πήχη και το χαλινάρι, για να απονείμει με τη δράση της, αέναα Δικαιοσύνη και να πούμε και εμείς οι ταλαίπωροι «αααχ! Το φχαριστήθηκα!
«Οι εισπρακτικές της Ευρώπης πέρασαν από το λουκούλλειο γεύμα, στον λιμό», έγραψε το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters
«Οι εισπρακτικές της Ευρώπης πέρασαν από το λουκούλλειο γεύμα, στον λιμό», έγραψε το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters, σχολιάζοντας την είδηση πως η Intrum, ο μεγαλύτερος εισπράκτορας χρεών της Ευρώπης βουλιάζει στα χρέη της! Ακόμη, η γαλλική iQera, η βρετανική Lowell και ο ιταλικός κολοσσός DoValue βλέπουν τις μετοχές του να κατρακυλούν έως και 69% από τις αρχές του έτους. Μπορεί οι εισπρακτικές εταιρείες της Ευρώπης να οδηγούσαν εμάς με τα αλλεπάλληλα, απειλητικά και γεμάτα μπούλινγκ τηλεφωνήματά τους, σε απελπισία και κατάθλιψη, χτίζοντας μία όλο κέρδος αυτοκρατορία, αλλά οι ίδιες δανείζονταν, διαρκώς, με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια και τώρα βυθίζονται στα χρέη. Και είναι δύσκολο να τους καλούμε όλοι μαζί, διαρκώς να τους ζητούμε να πληρώσουν -και που σαι κυρά Intrum μου; Στο ταμεία να τα δώσεις τα 2.000.000 ευρώ, μη και τα καταθέσεις στο μηχάνημα!
Όπως μας εξηγήσαν αρκετές φορές μέχρι να καταλάβουμε, γιατί -τα είπαμε είμαστε και της ποπ κουλτούρας- κατά την εποχή του εύκολου τους χρήματος της τελευταίας δεκαετίας, οι εισπρακτικές εταιρείες δανείστηκαν δισεκατομμύρια ευρώ, φτηνά, χρησιμοποιώντας τα μετρητά για να αγοράσουν μη εξυπηρετούμενα καταναλωτικά δάνεια, με τεράστιες εκπτώσεις. Στη συνέχεια ζήτησαν την επιστροφή, όσο το δυνατόν περισσότερων από αυτά τα χρήματα, με τις γνωστές μεθόδους εκφοβισμού, γεγονός που τους απέφερε τεράστιο κέρδος. Τα τελευταία, όμως, δυο χρόνια, η ταχεία άνοδος των επιτοκίων, σε συνδυασμό με τη συμπίεση των καταναλωτικών δαπανών και τον αυξημένο πληθωρισμό, υπονόμευσε αυτό το μοντέλο και τρόμαξε τους κατόχους ομολόγων των εν λόγω εταιρειών. Τα αυξανόμενα επιτόκια σημαίνουν ότι οι εταιρείες αντιμετωπίζουν ακριβό κόστος αναχρηματοδότησης για τα δισεκατομμύρια ευρώ σε ομόλογα υψηλής απόδοσης που έχουν λήξει. Την κάτσανε την βάρκα, κατά όπως δείχνουν τα πράγματα, έχοντας ως επιλογές, είτε να προσπαθήσουν να αναζητήσουν άλλες πηγές χρηματοδότησης, εξαλείφοντας ή μειώνοντας τις πληρωμές μερισμάτων στους μετόχους τους, είτε να περιορίσουν τις εξαγορές νέων χαρτοφυλακίων, που αμφότερα έχουν τα προβληματάκια τους. Για παράδειγμα, στις δόξες της η Intrum δανειζόταν από την αγορά με επιτόκιο 3%, μα το περασμένο Ιούνιο, πούλησε ομόλογο με κουπόνι 11,875%. Ορισμένοι από τους τίτλους της διαπραγματεύονταν τότε έως και 74 σεντς στο ευρώ.
Όχι! Δε μπορούμε να κρύψουμε την ικανοποίηση μας, την χαιρεκακία μας ίσως, για αυτή την απόφαση της Θέμιδας, της φυσικής και ηθικής τάξης να κοιτάξει αν και τυφλή, μια φορά προς το μέρος των ανθρώπων της Ευρώπης και να μη συνταχθεί με τους ισχυρούς. Το μόνο που έχουμε να σιγομουρμουρίσουμε, ικανοποίημενα, είναι «suffer baby, suffer too»!
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
