Όχι μόνο συνομιλίες αλλά και βίντεο!
Η StoryFile, με έδρα το Λος Άντζελες, προχωρά την τεχνητή νοημοσύνη συνομιλίας ένα βήμα πιο πέρα χρησιμοποιώντας και βίντεο. Η ιδέα για το StoryFile ξεκίνησε το 2010 όταν οι συνιδρυτές του, η Χέδερ Μέιο και Στέφεν Σμιθ, δημιουργούσαν μια έκθεση με επιζώντες του Ολοκαυτώματος μαζί με το Shoah Center του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια. Η Χέδερ Μέιο Σμιθ συνειδητοποίησε ότι οι φορτισμένες συγκινησιακά στιγμές και η ποιότητα της επικοινωνίας, που είχε η ίδια με τη Ρόζα Σίντλερ, που πέθανε μετα από λίγο καιρό, θα ήταν κάτι που δεν θα μπορούσαν να βιώσουν και να κρατήσουν κομμάτι τους για πάντα, τα εγγόνια της.
Επτά χρόνια αργότερα, λοιπόν, φτιάχτηκε το StoryFile, η πλατφόρμα που μετατρέπει το βίντεο σε αμφίδρομες συνομιλίες, και το Conversa AI, τη μηχανή συνομιλίας σε βίντεο. «Έχουμε αξιοποιήσει την τεχνητή νοημοσύνη για να κάνουμε την εμπειρία, όσο το δυνατόν όμοια με τη συνομιλία με το ίδιο το άτομο», λέει ο Στέφεν, ο πρόεδρος του StoryFile. «Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, τώρα είναι η επιφυλακτικότητα του κοινού για την τεχνητή νοημοσύνη λόγω ιστοριών σχετικά με παραισθήσεις που φέρει, την επικινδυνότητα της για ένα μέλλον απόλυτης εξάρτησης από αυτην και όλες τις αντιδράσεις που δεν σταματούν να εκφράζονται. Επομένως είμαστε πολύ ξεκάθαροι. Τα βίντεο συνομιλίας των αγαπημένων σας προσώπων δεν θα δημιουργήσουν, θα σκηνοθετήσουν νέα πράγματα. Το ηχογραφημένο υλικό γίνεται ουσιαστικά ένα μοναδικό LLM και όταν αλληλοεπιδράσετε με ένα από τα αρχεία μας στο μέλλον, θα αντλήσει μόνο πληροφορίες από αυτό».
Οι ανησυχίες, οι αντιρρήσεις, η γκρίνια και τα αντεπιχειρήματα
Ναι! Υπάρχουν μεγάλες ηθικές ανησυχίες σχετικά με το grieftech. Μια απ αυτές αφορά στο γεγονός πως δεν υπάρχει συναίνεση από το νεκρό άτομο. Μια άλλη ανησυχία σχετίζεται με το ότι η «διατήρηση επαφής» θα μπορούσε να επηρεάσει την ψυχική υγεία στο μέλλον. Η συνέχιση της σύνδεσης και της αλληλεπίδρασης με ένα αγαπημένο πρόσωπο μέσω της τεχνητής νοημοσύνης, μπορεί να προσφέρει μια κάποια παρηγοριά, αλλά μπορεί και να επιδεινώσει το πένθος. Πολλοί είναι αυτοί που εκφράζουν την πεποίθηση πως με αυτό τον τρόπο η απώλεια βιώνεται ξανά και οδυνηρά. Απ την άλλη, οι θεραπευτές που ασχολούνται με το πένθος καλούν τους θεραπευόμενούς τους να γράψουν στους αγαπημένους τους που έχασαν ή να συνομιλήσουν μαζί τους σα να τους ακούνε, πραγματικά. Άρα, αν αξιοποιηθεί κατάλληλα η ψηφιακή πραγματικότητα, ίσως να βοηθήσει στην επούλωση του τραύματος της απώλειας.
Ίσως, όμως να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση, μέσα στην οποία θα εγκλωβιστεί ο άνθρωπος που πονάει. Σ αυτά και πολλά άλλα, οι Σμιθ απαντούν πως οι άνθρωποι έχουν διατηρήσει την κληρονομιά των αγαπημένων προσώπων με διαφορετικούς τρόπους από την αρχή της ιστορίας. Κάποτε το έκαναν λέγοντας ο ένας στον άλλο ιστορίες, στα σπήλαια, νύχτα, γύρω από τη φωτιά. «Κανείς δεν λέει στους ανθρώπους πόσο συχνά να ξεφυλλίζουν ένα άλμπουμ φωτογραφιών ή να ακούν αυτό το τελευταίο φωνητικό μήνυμα που έχουν κρατήσει στο τηλέφωνό τους» επιχειρηματολογούν και συνεχίζουν τονίζοντας πως «εξαρτάται από τους ανθρώπους να αποφασίσουν πώς να χρησιμοποιήσουν τα βίντεο τους. Μερικοί μπορεί να αποφασίσουν να μην έχουν πρόσβαση σε αυτό για μήνες ή χρόνια μετά το θάνατο του αγαπημένου προσώπου. Όμως, πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να βλέπεις ξανά και ξανά τις ιστορίες, τα αστεία, τις εκφράσεις, τα βλέμματα αυτού που αγαπάς και λείπει. Έτσι, δεν είναι χαμένος για πάντα».
Οι ιδρυτές και οι επιστήμονες του StoryFile, πιστεύουν ότι η ιστορία κάθε ατόμου αξίζει να υπάρχει για πάντα και πως η εταιρεία τους, θα μπορεί να η κιβωτός των εκείνων που πέρασαν απ τον κόσμο και έζησαν και αγάπησαν και υπήρξαν μοναδικά.
«Πιστεύουμε, πως στο άμεσο μέλλον» λένε οι Σμιθ «ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι θα έχουν δημιουργήσει βίντεο συνομιλίας τεχνητής νοημοσύνης που θα γίνει για όλη την ανθρωπότητα, μια πολύ ανθρώπινη βάση δεδομένων εμπειριών. Δεν ήρθαμε από τη Silicon Valley για να το κάνουμε αυτό και είμαστε στυγνοί τεχνοκράτες με στόχο μας την καινοτομία που θα φέρει χρήμα. Είμαστε Ιστορικοί, Θεολόγοι, δημιουργοί ντοκιμαντέρ. Είμαστε εδώ γιατί αναγνωρίζουμε τη σημασία της συνέχειας, της απάλυνσης της θλίψης, της παρηγοριάς απ την απώλεια».
Άραγε, πόσο η ανθρωπότητα να αντέχει να διαχειριστεί την ψηφιακή αναπαραγωγή της
Οι άνθρωποι πάντα αποζητούσαν την επαφή με τους αγαπημένους τους μετά από το θάνατό τους. Εδώ και αιώνες, οι άνθρωποι προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με τους νεκρούς, φωτογραφίζοντας ή ζωγραφίζοντας για παράδειγμα τα αποθανόντα τους παιδιά, πραγματοποιώντας τελετουργίες ακόμη και διατηρώντας ένα πτώμα στο σπίτι. Κάποιοι τρέχουν σε μέντιουμ και λογιών, τάχα, μεταφυσικών δυνατοτήτων άτομα για να έχουν κάποιο υποτίθεται, μήνυμα απ εκείνους που αγάπησαν και είναι πια πίσω απ το πέπλο της ύπαρξης. Έχουμε πια, βρεθεί κοντά στο να φέρουμε τους νεκρούς πίσω στη ζωή, έστω και σαν ολογράμματα. «Το να διατηρούν μια σύνδεση με κάτι που αγαπούσαν, είναι κάτι πολύ θεμελιώδες για τους ανθρώπους» δήλωσε στο Newport News ο Σέρμαν Λιι, αναπληρωτής καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Christopher Newport.
Μπορεί, όμως, στην πραγματικότητα, η ανθρωπότητα να διαχειριστεί την ψηφιακή μας αναπαραγωγή; Ήταν το 2020, όταν μια κορεατική ομάδα του ντοκιμαντέρ «Meeting You», κάλεσε στην εκπομπή της μια μητέρα που είχε χάσει την 7χρονη κόρη της, από ανίατη, ξαφνική, μόλις μιας εβδομάδας, ασθένεια. Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ δημιούργησαν μια ψηφιοποιημένη αναπαράσταση του παιδιού, που η απαρηγόρητη μητέρα μπορούσε να δει μέσω ενός headset εικονικής πραγματικότητας, μαζί με το τηλεοπτικό κοινό. Η εικονική εκδοχή του κοριτσιού, η Να γιόν, εμφανίζεται πίσω από μια στοίβα ξύλων να τρέχει προς τη μητέρα της, φωνάζοντάς της «Μαμά! Μαμά!». Η μητέρα ξεσπάει σε δάκρυα, λέγοντας: «Μου έλειψες τόσο πολύ!». Η τηλεθέαση χτύπησε κόκκινο και το βίντεο στο διαδίκτυο έχει σημειώσει περισσότερες από 20 εκατομμύρια προβολές. Αν και η εμπειρία ήταν οδυνηρή, η μητέρα δήλωσε στους Korean Times ότι θα το έκανε ξανά και ξανά αν μπορούσε και πως, επιτέλους, είχε την ευκαιρία να αποχαιρετήσει το κοριτσάκι της. Μπορούσε να καταλάβει πως δεν ήταν βέβαια, το ίδιο της το παιδί, αλλά και έτσι, ακόμα, χάρηκε που μπόρεσε να αισθανθεί έναν ελάχιστο αντίλαλο της Να γιόν.
Κι αν ακόμα δεν είναι έτσι, για όλους, τώρα, πια, μάλλον δεν υπάρχει επιστροφή και περάσαμε όλοι μέσα απ τον Black Mirror, σα να παίζουμε, σε ήδη παλιό επεισόδιο.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
