Ριάλιτι χωρίς ουσία, πρόχειρα φτιαγμένα τηλεπαιχνίδια, «ψυχαγωγικές» εκπομπές που κανένας δεν έχει καταλάβει με ποιον τρόπο «άγουν την ψυχή» και σαπουνόπερες βασισμένες σε ερωτικά τρίγωνα στις οποίες καταλαβαίνεις από το πρώτο επεισόδιο ποια θα είναι η κατάληξη της «πλοκής». Αυτό ήταν το τοπίο της ελληνικής τηλεόρασης τη δεκαετία του 90’. Αυτό είναι το τοπίο της ελληνικής τηλεόρασης κι έπειτα από 30 χρόνια.
Εκπαίδευση – Συνήθεια – Εθισμός – Απαίτηση: Ο φαύλος κύκλος της δυστοπίας
Το τηλεοπτικό κοινό εκπαιδεύτηκε, συνήθισε και εθίστηκε σε προγράμματα εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου. Κατευθύνθηκε στην κατανάλωση θεαμάτων που στηρίζονταν στην ίντριγκα, στις προσωπικές κόντρες και στον δημόσιο εξευτελισμό προσωπικοτήτων. Και στο τέλος, έφτασε στο σημείο να «ζητάει» αυτό το προϊόν από τους ιθύνοντες.
Αυτός ο φαύλος κύκλος της εκπαίδευσης του κοινού σε χαμηλής ποιότητας περιεχόμενο, η κατανάλωσή αυτών των προγραμμάτων και στο τέλος η «απαίτηση» του τηλεοπτικού κοινού για περισσότερα προγράμματα τέτοιου είδους έχει οδηγήσει στον εγκλωβισμό της ελληνικής τηλεόρασης στη φούσκα της δεκαετίας τους 90’.
Το γερασμένο κοινό της ελληνικής τηλεόρασης δεν έχει μάθει κάτι διαφορετικό και δεν θέλει να δει την ποιοτική πλευρά που μπορεί να έχει η τηλεόραση. Στην πραγματικότητα, δεν θέλει να κοιτάξει τον καθρέφτη 30 χρόνων στη διάρκεια των οποίων έχει μετατραπεί σε έναν τηλεοπτικό «σκουπιδοφάγο».
Τα κανάλια, όντας επιχειρήσεις και όχι φιλανθρωπικοί οργανισμοί, σχεδίαζαν και σχεδιάζουν τη στρατηγική τους και τα προγράμματά τους με βάση την ακροαματικότητα και την τηλεθέαση. Όσο τα «survivor», τα «powerof love» και τα «bachelor» αυτού του κόσμου βαράνε 30άρια στην τηλεθέαση και φέρνουν διαφημιστικά έσοδα, τόσο οι διευθυντές προγραμμάτων των σταθμών θα επιλέγουν παρόμοια σενάρια εξευτελισμού και απαξίωσης της προσωπικότητας των συμμετεχόντων για να διασκεδάζουν οι Έλληνες τηλεθεατές, σαν άλλοι Ρωμαίοι της εποχής τους Αυγούστου.
Το Πλήρωμα του Χρόνου: Οι Σταθμοί Αντιμέτωποι με τις Αποφάσεις τους
Η άρνηση στον εκσυγχρονισμό, η ατολμία δοκιμής οποιασδήποτε πρότασης που θα έσπαγε τα συντηρητικά κλισέ και η εμμονή σε τυποποιημένα προγράμματα ήταν φανερό πως έβαζε στην ελληνική τηλεόραση μία ημερομηνία λήξης. Μία ημερομηνία λήξης αρκετά μακρινή για το 1990, επικίνδυνα κοντινή για το 2024. Το κοινό στο οποίο απευθύνεται πλέον η ελληνική τηλεόραση είναι αρκετά γερασμένο και η πλειοψηφία του σίγουρα ΔΕΝ ανήκει στο λεγόμενο «δυναμικό».
Οι 30άρηδες μεγάλωσαν κάνοντας «trend» την αποχή από την τηλεόρασ
Οι 40άρηδες και -βαριά- οι 50άρηδες είναι ίσως η τελευταία φουρνιά που καταναλώνει σε σημαντικό βαθμό τα τηλεοπτικά προγράμματα και μπορεί να θεωρηθεί σημαντικό κοινό για τις εταιρείες και τους οργανισμούς που επιθυμούν να προβληθούν στα ελληνικά κανάλια. Οι 30άρηδες μεγάλωσαν κάνοντας «trend» την αποχή από την τηλεόραση κι όσον αφορά τη γενιά Ζ, οι λόγοι που θα έχουν συσκευή της τηλεόρασης στα σπίτια τους αφορούν τις πλατφόρμες των Netflix, Disney+ και Amazon Prime, και όχι τους ομίλους του Σκάι και του Αντ1.
Η συνεχιζόμενη απόφαση των ελληνικών σταθμών να μην αναβαθμίζουν και να μην εκσυγχρονίζουν το προϊόν τους τόσο σε περιεχόμενο, όσο ακόμα και σε πρόσωπα, τους φέρνει αντιμέτωπους με το χάσμα που τους χωρίζει πλέον από το κοινό που σε 10-15 χρόνια θα καθορίζει την αγορά.
Οι Νέοι Ανταγωνιστές που Τρομάζουν και η Αλλαγή που Έπρεπε να Ξεκινήσει Χθες
Και φτάνουμε σήμερα στην ερώτηση του εκατομμυρίου η οποία είναι αν γυρίζει το παιχνίδι για την ελληνική τηλεόραση. Αν προλαβαίνει, δηλαδή, να αλλάξει την προσέγγισή της, τη ματιά της και τις πρακτικές της ώστε να ακολουθήσει τις νεότερες γενιές ή αν σε 50 χρονιά θα μπει μια και καλή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Η απάντηση προφανώς είναι στο χέρι των υπεύθυνων των καναλιών. Η λογική λέει πως αργά η γρήγορα θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τις παλαιολιθικές πρακτικές που ακολουθούν από τη γέννηση της ελληνικής τηλεόρασης μέχρι και σήμερα. Το θέμα είναι πως αν αυτή η αλλαγή δεν αποφασιστεί, δεν σχεδιαστεί και δεν οργανωθεί νωρίς, οι πιθανότητες επιτυχίας είναι λιγοστές. Και δεν μπορούμε να πούμε πως η ελληνική τηλεόραση έχει χρόνο μπροστά της. Έχει ήδη αργήσει!
Στην επόμενη πίστα, στην οποία η ελληνική τηλεόραση αρνείται να μπει, οι ανταγωνιστές δεν είναι ο πρώην ή ο επόμενος συνάδελφος που κάνει πρόγραμμα στους «απέναντι» και ο γειτονικός σταθμός, αλλά παγκόσμιες πλατφόρμες περιεχομένου και προγραμμάτων, όπως το Max, το Paramount+, ακόμη και το YouTube. Αν απέναντι στα προγράμματα αυτών των κολοσσών, η ελληνική τηλεόραση αποφασίσει να αντιπαραθέσει (και να αυτοκτονήσει με) το 15ο Fame Story και το 100ο survivor, ή καταλάβει πως πρέπει να στραφεί σε φρέσκες ιδέες και καινοτόμα «projects» θα το δείξει η ιστορία.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
