Εργαζόμενοι και επιχειρήσεις προσπαθούν να βρουν μια νέα σχέση συνεργασίας
Η πανδημία έφερε αλλαγές στην καθημερινή ρουτίνα όλων μας. Άλλαξε επίσης τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι σκέφτονται για την εργασία και την αξία που επιδιώκουν να αντλήσουν απ’ αυτήν. Οι διαδικασίες στις οποίες βασίζονταν κάποτε οι εργοδότες για να προσελκύσουν, να διατηρήσουν, να δεσμεύσουν και να αναπτύξουν το εργατικό τους δυναμικό διαταράχθηκαν – και μάλιστα ανεπιστρεπτί.
Μεγάλο μέρος του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι εργάζονται σήμερα θα ήταν αγνώριστο πριν από μερικά χρόνια, όταν οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες βασίζονταν σε μια παραδοσιακή σχέση, που στηριζόταν σε μια σειρά από προνόμια, παροχές και ασφάλεια εργασίας με αντάλλαγμα τη δέσμευση και τη μακροχρόνια αφοσίωση των εργαζομένων. Μετά τη Μεγάλη Παραίτηση, η κοινωνία βρίσκεται αυτή την στιγμή μπροστά σε μια Μεγάλη Εξισορρόπηση που προκύπτει από τις σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές που αποτελούν πλέον μέρος της εργασίας.
Διαβάστε ακόμα: Οι νέοι εργαζόμενοι αισθάνονται εργασιακή ανασφάλεια
Μια νέα σχέση εργασίας
Πολλοί μάνατζερ έχουν από καιρό εξισώσει τον χρόνο εργασίας με την παραγωγικότητα. Η παραμονή στο σπίτι κατά τη διάρκεια της πανδημίας έδειξε στους εργαζόμενους ότι θα μπορούσαν -και ήθελαν- να είναι περισσότερο υπεύθυνοι για την εργασιακή τους “μοίρα”, ενώ παράλληλα έκαναν τη δουλειά τους. Οι οργανισμοί που προσπαθούσαν να δουν τι συμβαίνει, συνειδητοποίησαν γρήγορα ότι το να είναι κανείς προσανατολισμένος στο αποτέλεσμα αντί να επικεντρώνεται στην πλήρωση θέσεων οδήγησε σε καλύτερα επιχειρηματικά αποτελέσματα και στη δέσμευση των μελών της ομάδας. Πρόκειται για μια νέα ανταλλαγή εργασίας – μια σύγχρονη σχέση που χρειάζονται εργοδότες και εργαζόμενοι για να επιτύχουν σπουδαία αποτελέσματα. Και ο στόχος είναι να δημιουργηθεί ένας χώρος εργασίας όπου οι άνθρωποι είναι αφοσιωμένοι, παραγωγικοί και εμπνευσμένοι, ώστε όλα να λειτουργούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Επανεξέταση των τύπων για παραγωγικότητα και δέσμευση
Ωστόσο, ορισμένες επιχειρήσεις έχουν κολλήσει και καταδιώκονται από την παράνοια της παραγωγικότητας, καθώς οι επικεφαλής προσπαθούν να κατανοήσουν τι σημαίνει ευελιξία των εργαζομένων. Με πολλές ομάδες να είναι πλέον απομακρυσμένες -τουλάχιστον κατά ένα μέρος του εργασιακού χρόνου-, η διοίκηση φοβάται ότι οι εργαζόμενοι παρακάμπτουν τη δουλειά τους επειδή δεν μπορεί να τους δει να εργάζονται σε ένα φυσικό χώρο, αυτοπροσώπως. Σε απάντηση, ορισμένοι εφαρμόζουν παλιομοδίτικες πολιτικές και αποσπασματικές λύσεις στο νέο εργασιακό περιβάλλον. Κάτι που γυρίζει μπούμερανγκ.
Δημιουργία μιας πολύτιμης σχέσης ανταλλαγής
Οι σημερινοί ηγέτες αναγνωρίζουν ότι οι εργαζόμενοι αποτελούν τον κρίσιμο παράγοντα σε αυτή την αναδυόμενη εξίσωση. Για να τους εμπλέξουν περισσότερο, οι εργαζόμενοι χρειάζονται περισσότερη φωνή, αλληλεπίδραση και επιρροή στην επιχείρηση. Πρέπει να τους δείξουν ότι τους εμπιστεύονται. Οι άνθρωποι θέλουν να γνωρίζουν εξάλλου ότι ο χρόνος που αφιερώνουν στην εργασία τους δημιουργεί ουσιαστικά, επιδραστικά και πολύτιμα αποτελέσματα. Αν ένας οργανισμός πιστεύει ότι το να βρίσκεται κανείς σε μια κάμερα ή σε ένα γραφείο είναι ο μόνος τρόπος για να είναι παραγωγικός, τότε έχει να λύσει πιο σημαντικά προβλήματα, όπως η χαμηλή εμπιστοσύνη που έχει η διοίκηση στους υπαλλήλους της.
Αυτή η νέα προσέγγιση της εργασίας μπορεί να μετρηθεί ως συμβολή στους στόχους του οργανισμού – και μάλιστα σε συνεχή βάση. Αυτή η νέα διαδικασία μπορεί να θεωρηθεί ως ένα νέο παιχνίδι, όπου αξιολογούνται και καταμετρώνται τα δεδομένα που δείχνουν πόσο καλά τα πάει -ή και όχι- ο εργαζόμενος και η εταιρεία. Αυτά τα συστήματα είναι χτισμένα γύρω από το τι συμβαίνει τώρα, ώστε να βγουν στην επιφάνεια αυτά που χρειάζονται οι εργαζόμενοι αυτή την στιγμή για να εξελιχθούν μαζί με την επιχείρηση όπου εργάζονται, καθώς οι ανάγκες τους αλλάζουν.
Οι “έξυπνες” ομάδες HR ξεκινούν με αντίστοιχες περιγραφές θέσεων εργασίας για να προχωρήσουν σε αυτή τη νέα σχέση. Η απώλεια εργαζομένων εξάλλου κοστίζει ακριβά, ειδικά όταν όσοι αποχωρούν, μοιράζονται τις εμπειρίες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αντιθέτως όταν οι εργαζόμενοι είναι δεσμευμένοι, αυτό σηματοδοτεί ότι το εργατικό δυναμικό έχει αγκαλιάσει την κουλτούρα και τις αξίες που έχει δημιουργήσει η εταιρεία μαζί τους. Και αυτό, με τη σειρά του, αυξάνει την αξία για όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη.
Οι περιγραφές των θέσεων εργασίας των εργαζομένων χρειάζονται επίσης επανεξέταση. Έχουν συνταχθεί για λόγους συμμόρφωσης, αλλά δεν μπορούν πλέον να αποτελούν έναν ατελείωτο κατάλογο καθηκόντων, πολλά από τα οποία είναι αδύνατο να εκπληρωθούν. Αντ’ αυτού, οι χώροι εργασίας ξεκινούν τις περιγραφές θέσεων εργασίας με τον ορισμό της επιτυχίας και τον τρόπο μέτρησης βάσει αυτού του ορισμού.
Οι δυναμικοί χώροι εργασίας απαιτούν εξατομίκευση
Οι νέοι, ενεργητικοί χώροι εργασίας μετατοπίζονται επίσης από τις θεωρητικές πολιτικές στις πρακτικές, που δίνουν στους ανθρώπους περισσότερες ευκαιρίες να πετύχουν, επειδή έχουν μεγαλύτερη εξουσία στην επίτευξη της εργασίας. Για παράδειγμα, σκεφτείτε γιατί οι άνθρωποι οδηγούν με το όριο ταχύτητας. Δεν είναι μόνο επειδή μπορεί να τους επιβληθεί κλήση – είναι επειδή καταλαβαίνουν ότι η υπέρβαση του ορίου ταχύτητας θέτει τον εαυτό τους και τους γύρω τους σε κίνδυνο.
Διαβάστε ακόμα: Ποιος είναι ο σύγχρονος τέλειος υποψήφιος για μία θέση εργασίας;
Ίσως το πιο κρίσιμο και δύσκολο κομμάτι για τους οργανισμούς είναι ότι οι εμπειρίες στο χώρο εργασίας πρέπει να είναι εξατομικευμένες. Η αναγκαστική συμμετοχή οδηγεί γρήγορα στην αποδέσμευση. Το να γίνεται το ίδιο πράγμα για όλους, μπορεί να θεωρηθεί ότι αντιμετωπίζονται όλοι οι εργαζόμενοι το ίδιο ή ισότιμα, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Οι άνθρωποι απλώς έχουν διαφορετικές ανάγκες και αξίες. Αν ένας οργανισμός θέλει να γιορτάσει επίσημα την εργασία, πρέπει να επικεντρωθεί στα πράγματα που ενώνουν το εργατικό δυναμικό, όπως η επίτευξη αντίκτυπου, η μεγαλύτερη κερδοφορία ή η επίτευξη συλλογικών στόχων.
Μετά την πανδημία, η ανοχή των εργαζομένων για κακά αφεντικά, ανόητες πολιτικές ή κανόνες που ωφελούν μόνο τον οργανισμό, βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό. Οι χώροι εργασίας δεν μπορούν να επιστρέψουν στη λειτουργία που είχαν κάποτε. Αντιθέτως, είναι πλέον επιτακτική ανάγκη να βρουν τρόπο να αφήσουν τους εργαζόμενους να είναι πιο ανθρώπινοι και να μετρήσουν αυτή την προσπάθεια σε συνεχή βάση. Οι επιχειρήσεις ζητούν από τους εργαζόμενους να φέρνουν περισσότερο τον εαυτό τους στη δουλειά – ως ένα κλειδί για δέσμευση – αλλά αν θέλουν πράγματι να φέρουν το όλον -τον πλήρη εαυτό τους- στη δουλειά, τότε καλύτερα να είναι έτοιμοι γι’ αυτό. Γιατί πλέον έχει περισσότερες απαιτήσεις από ποτέ.
Με πληροφορίες από Worklife
Photo: Unsplash
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
