Οι υπέρμαχοι της ελευθερίας του λόγου και οι υποστηρικτές των δικαιωμάτων προστασίας της ιδιωτικής ζωής έχουν συγκρουστεί τα τελευταία χρόνια σχετικά με το “δικαίωμα των ανθρώπων να ξεχαστούν” στο διαδίκτυο, που σημαίνει ότι θα πρέπει να μπορούν να αφαιρούν τα ψηφιακά τους ίχνη από το διαδίκτυο. Η διαμάχη της Google και του “δικαιώματος στη λήθη” έχει μακρά ιστορία.
Μετά από αρκετά χρόνια, στις 9 Δεκεμβρίου, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) διευκρίνισε πώς πρέπει να εφαρμόζεται το “δικαίωμα στη λήθη”. Η Google γνωρίζει πλέον ότι πρέπει να αφαιρεί συνδέσμους που περιέχουν ανακριβή δεδομένα για ένα πρόσωπο, εάν το πρόσωπο αυτό αποδείξει ότι αυτό ισχύει και ζητήσει να αφαιρεθούν οι πληροφορίες από τη μηχανή αναζήτησης.
Πώς λειτουργεί το “δικαίωμα στη λήθη”; Το πρώτο βήμα είναι να αποδειχθεί ότι μια πληροφορία είναι “σαφώς ανακριβής “. Η απόφαση εξηγεί ότι αν αυτό ισχύει, η Google πρέπει να αφαιρέσει τους συνδέσμους που περιέχουν αυτές τις πληροφορίες. Μάλιστα, για να αποφευχθεί η υπερβολική επιβάρυνση των χρηστών, οι δικαστές δήλωσαν ότι η απόδειξη αυτή δεν χρειάζεται να προέρχεται από δικαστική απόφαση κατά των ιδιοκτητών ιστοτόπων και ότι οι χρήστες πρέπει να παρέχουν μόνο τα αποδεικτικά στοιχεία που μπορεί εύλογα να τους ζητηθεί να βρουν.
Διαβάστε ακόμα: Γιατί το Google αναβάλλει ξανά την κατάργηση των cookies
Η υπόθεση ενώπιον του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Δ.Ε.Ε.) αφορούσε δύο στελέχη ενός ομίλου επενδυτικών εταιρειών που είχαν ζητήσει από την Google να αφαιρέσει τα αποτελέσματα αναζήτησης που συνέδεαν τα ονόματά τους με ορισμένα άρθρα, που ασκούσαν κριτική στο επενδυτικό μοντέλο του ομίλου. Ήθελαν επίσης να αφαιρέσει η Google μικρογραφίες φωτογραφιών τους από τα αποτελέσματα αναζήτησης. Η εταιρεία απέρριψε όλα τα αιτήματά τους, επικαλούμενη το επαγγελματικό πλαίσιο και εξηγώντας ότι δεν γνώριζε αν οι πληροφορίες που περιέχονταν σε αυτά τα άρθρα ήταν ακριβείς ή όχι.
Στη συνέχεια, γερμανικό δικαστήριο ζήτησε συμβουλές από το Δ.Ε.Ε. σχετικά με την ισορροπία μεταξύ του δικαιώματος στη λήθη και του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης και της πληροφόρησης. Εκείνο με τη σειρά του επισήμαντε ότι ο φορέας εκμετάλλευσης μιας μηχανής αναζήτησης οφείλει να καταργήσει την παραπομπή πληροφοριών που βρίσκονται στο περιεχόμενο στο οποίο αναφέρεται, όταν το πρόσωπο που ζητά την κατάργησή της αποδεικνύει ότι οι πληροφορίες αυτές είναι σαφώς ανακριβείς.
Το ίδιο δικαστήριο το 2014 κατοχύρωσε το δικαίωμα στη λήθη, λέγοντας ότι οι άνθρωποι μπορούν να ζητούν από μηχανές αναζήτησης όπως η Google, να αφαιρούν ανεπαρκείς ή άσχετες πληροφορίες από τα αποτελέσματα του διαδικτύου που εμφανίζονται στο πλαίσιο αναζήτησης του ονόματός τους.
Η απόφαση προηγήθηκε των ευρωπαϊκών κανόνων-ορόσημο για την προστασία της ιδιωτικής ζωής, που τέθηκαν σε ισχύ το 2018 και αναφέρουν ότι το δικαίωμα στη λήθη αποκλείεται όταν η επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα είναι απαραίτητη για την άσκηση του δικαιώματος στην πληροφόρηση.
Διαβάστε ακόμα: Πόσο ρεαλιστική είναι η προσέγγιση των πελατών στα ψηφιακά μέσα;
Το μεγάλο δίλημμα του τεχνολογικού κολοσσού είναι: Ιδιωτικότητα ή συμφέρον της κοινωνίας; Η απάντηση είναι δύσκολο να δοθεί αφού χρειάζεται να αξιολογηθούν και οι δύο πτυχές. Η ιδιωτική ζωή του προσώπου στο οποίο αναφέρονται τα δεδομένα, σε αντιδιαστολή με το συμφέρον της κοινωνίας να ενημερωθεί. Οι δικαστές εξηγούν ότι το δικαίωμα στην προστασία των προσωπικών δεδομένων δεν είναι απόλυτο δικαίωμα, αλλά πρέπει να εξετάζεται σε σχέση με τη λειτουργία του στην κοινωνία.
Το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή υπερισχύει σε γενικές γραμμές, ωστόσο ακόμη και η δύσκολη αυτή εξίσωση εξαρτάται από πολλές συνιστώσες. Τι συμβαίνει όμως όταν η ισορροπία αυτή φαίνεται πως διαταράσσεται επειδή τουλάχιστον κάποιο μέρος των πληροφοριών αποδεικνύεται ανακριβές;
Με πληροφορίες από Aroged
Photo: Unsplash
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
