Η απόρριψη της κουλτούρας της βιασύνης, της πίεσης και της αντίληψης ότι οι υπάλληλοι πρέπει να υπερβαίνουν την περιγραφή της δουλειάς τους έφερε τις εταιρείες σε όλο τον κόσμο αντιμέτωπες με το φαινόμενο της “σιωπηλής παραίτησης”. Μήπως είναι η έξαρσή του που οδήγησε τους εργοδότες στη “σιωπηλή απόλυση”;
Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε πότε ακριβώς εμφανίστηκε το συγκεκριμένο φαινόμενο, γιατί πολλές φορές τα όριά του είναι δυσδιάκριτα με αυτά του εργασιακού bullying. Η σιωπηλή απόλυση είναι ένας τρόπος με τον οποίο ένας μάνατζερ αποφεύγει την ταλαιπωρία της απόλυσης κάποιου, χρησιμοποιώντας διάφορες παθητικό-επιθετικές τακτικές που έχουν τον ίδιο στόχο: να κάνουν τον εργαζόμενο να θέλει να παραιτηθεί ο ίδιος. Αυτή η τάση ενδεχομένως εξυπηρετεί τους εργοδότες που δεν θέλουν να απολύσουν κάποιον, για να αποφύγουν την αποζημίωση ή επειδή δεν θέλουν να ταράξουν τα νερά στο εργασιακό περιβάλλον της εταιρείας τους.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους ένας εργοδότης μπορεί να “αποσύρει” σταδιακά έναν υπάλληλο. Αναθέτοντάς του συνεχώς τις λιγότερο αγαπημένες του εργασίες, μην κοινοποιώντας του σημαντικά e-mails και αποκλείοντάς τον από ορισμένες συναντήσεις. Μπορεί ακόμα να υπερφορτώσει κάποιον με ευθύνες, μέχρι να εξουθενωθεί επαγγελματικά. Στις επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών, μπορεί να μειώσει τις ώρες εργασίας ή να βάλει κάποιον στο πρόγραμμα σε ημέρες που δεν είναι διαθέσιμος να δουλέψει.
Διαβάστε ακόμα: Το φαινόμενο της «σιωπηλής παραίτησης»
Η “σιωπηλή απόλυση” όμως είναι πιθανό να μην αφορά μόνο τον διευθυντή, αλλά και μια ομάδα ανθρώπων -για παράδειγμα, άνδρες- που αποκλείουν μια εργαζόμενη από σημαντικές συζητήσεις.
Φυσικά, η απόλυση δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση. Φέτος, σημειώθηκε αύξηση 24% στον αριθμό των διαδικτυακών αναζητήσεων για τη φράση “πώς να απολύσετε κάποιον” σε σύγκριση με πέρυσι και 180% στις αναζητήσεις για το “πότε να απολύσετε κάποιον”.
Είναι η αθόρυβη απόλυση στην πραγματικότητα ένας ευφημισμός για τον εκφοβισμό στο χώρο εργασίας; Και τι πρέπει να κάνει κάποιος αν καταλάβει ότι τον απολύουν αθόρυβα;
Διαβάστε ακόμα: Tάση | H άνοδος των «εργασιακών influencers»
Αντί να εφαρμόσουν στρατηγικές λοιπόν που θα μπορούσαν να μετριάσουν την επαγγελματική εξουθένωση, ορισμένοι εργοδότες φαίνεται να έχουν στραφεί σε σιωπηλές απολύσεις. Αυτές με τη σειρά τους αποτυγχάνουν να ανοίξουν το βήμα για ειλικρινή διάλογο, ο οποίος θα βοηθούσε τους εργαζόμενους να μοιραστούν τις σκέψεις τους και τους εργοδότες να εφαρμόσουν τις ανάλογες αλλαγές.
Και πράγματι, ο εργασιακός εκφοβισμός βρίσκεται στην καρδιά των σιωπηλών απολύσεων. Ωστόσο, το να απευθυνθεί ένας εργαζόμενος στο τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού δεν είναι η πιο απλή λύση – εν μέρει επειδή το τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού μπορεί να γνωρίζει ήδη ότι πρόκειται για μια τακτική που χρησιμοποιείται για να ξεφορτωθεί κάποιον. Εξάλλου, ένας εργαζόμενος μπορεί να μην είχε πραγματικά καλή απόδοση ή να ήταν δύσκολο να την διαχειριστεί ο ίδιος.
Ούτε η “σιωπηλή παραίτηση”, ούτε η “σιωπηλή απόλυση” είναι υγιείς. Και οι δύο αποτελούν αντανάκλαση μιας πολύ τοξικής κουλτούρας. Και ενώ γεννήθηκαν από την έλλειψη επικοινωνίας τόσο από την πλευρά του εργοδότη όσο και από την πλευρά του εργαζομένου, είναι οι ίδιες που ανοίγουν το δρόμο για τις εταιρείες να αντιμετωπίσουν τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αποτυγχάνουν να φροντίσουν τις ανάγκες των εργαζομένων τους.
Με πληροφορίες από Worklife
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
