Η νέα προσέγγιση των ανθρώπων να θέλουν να απέχουν από συνθήκες υπερβολικής εργασίας έχει γίνει τάση σε όλο τον κόσμο. Στην πραγματικότητα η “σιωπηλή παραίτηση” συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, αλλά η νέα της δημοτικότητα λέει πολλά για την εργασία σήμερα.
Ολοένα και αυξάνονται οι εργαζόμενοι που αναθεωρούν την επαγγελματική τους ζωή, συνειδητοποιώντας πως καταβάλουν πολύ μεγάλη προσπάθεια, η οποία δεν αντανακλάται στο μισθό τους και καταλήγουν στην αθόρυβη “εγκατάλειψη” της εργασίας τους. Δεν παραιτούνται από τη δουλειά τους, αλλά από την ιδέα του να κάνουν κάτι παραπάνω. Εξακολουθούν να εκτελούν τα καθήκοντά τους, χωρίς πλέον η δουλειά να είναι η ζωή τους.
Η σιωπηλή παραίτηση δεν πρόκειται για νέο φαινόμενο. Μπορεί ο όρος να είναι νέος, αλλά η ιδέα πίσω από τη σιωπηλή παραίτηση υπάρχει εδώ και πολύ καιρό, λέει ο Anthony Klotz, αναπληρωτής καθηγητής στη Σχολή Διοίκησης του University of College του Λονδίνου. “Παρόλο που αυτό προέρχεται από μια νεότερη γενιά και σε νέα “συσκευασία”, η τάση αυτή μελετάται με διαφορετικά ονόματα εδώ και δεκαετίες: αποδέσμευση, παραμέληση, απόσυρση”.
Οι δυσαρεστημένοι εργαζόμενοι έβρισκαν πάντα τρόπους να αποσυνδέονται από τη δουλειά τους και να εξακολουθούν να εισπράττουν το μισθό τους. Πολλοί άνθρωποι δεν είναι σε θέση να εγκαταλείψουν τη θέση τους τους, είτε γιατί τους παρέχει ευελιξία που δεν μπορούν να έχουν αλλού, είτε επειδή ζουν σε μια μικρή κοινότητα με έλλειψη άλλων ευκαιριών, είτε για οικονομικούς λόγους.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η “σιωπηλή παραίτηση” μπορεί να έχει νόημα για τους εργαζόμενους που αισθάνονται ότι δεν μπορούν να προοδεύσουν ή ότι δεν θέτουν πλέον ως προτεραιότητα την καριέρα τους.
“Όταν πηγαίνει κανείς πάντα πέρα από το καθήκον, καταναλώνει ψυχικούς πόρους και υπάρχει μικρή ανταμοιβή για κάτι τέτοιο. Έτσι, η “σιωπηλή παραίτηση” δεν απευθύνεται μόνο στις νεότερες γενιές – απευθύνεται σε οποιονδήποτε έχει νιώσει ποτέ ότι έχει κολλήσει σε μια δουλειά, αλλά έχει ελάχιστους λόγους να παραιτηθεί”, λέει ο Klotz.
Γιατί η “σιωπηλή παραίτηση” γνωρίζει άνθιση;
Ο Klotz πιστεύει ότι το φαινόμενο αυτό έχει ιδιαίτερη απήχηση σήμερα λόγω της πανδημίας και των αυξημένων συζητήσεων γύρω από την ψυχική υγεία, καθώς ανταποκρίνεται σε μια γενικότερη αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο οι εργαζόμενοι προσεγγίζουν την καριέρα τους.
Η μαζική αντίδραση που οδηγεί στην “σιωπηλή παραίτηση” μιλάει για μια ευρύτερη, τροφοδοτούμενη από την πανδημία τάση:Οι εργαζόμενοι επαναπροσδιορίζουν τα όρια μεταξύ της εργασιακής και της προσωπικής τους ζωής προς όφελος των ίδιων, δημιουργώντας χώρο για την οικογένεια, τους φίλους και τα χόμπι.
Πλέον οι άνθρωποι είναι πιο πρόθυμοι να ρισκάρουν, να κυνηγήσουν μια δουλειά που ονειρεύονταν, γίνονται πιο τολμηροί να διαπραγματευτούν τις συνθήκες εργασίας τους, ενώ, παράλληλα, δε φοβούνται να κάνουν το μεγάλο βήμα και να ξαναρχίσουν κάτι από την αρχή, ακόμα και αν αυτό σημαίνει λιγότερες αποδοχές. Αρκεί να είναι περισσότερο ευχαριστημένοι από το περιβάλλον εργασίας τους και από τη σχέση τους με τον εργοδότη τους.
Η κατάσταση θα μπορούσε να επιδεινωθεί, δεδομένου ότι ένα σημαντικό ποσοστό εργαζομένων είναι πρόθυμοι να παραιτηθούν χωρίς να έχουν βρει κάποια εναλλακτική θέση εργασίας. Από αυτό διαφαίνεται πόσο διαφέρει αυτή η πραγματικότητα από προηγούμενους κύκλους ύφεσης και ανάκαμψης και αποτελεί ένδειξη της δυσκολίας των τελευταίων ετών για τους εργαζόμενους, καθώς επίσης και την πιθανή άγνοια των εργοδοτών για αυτό.
Παράλληλα, οι ικανοποιημένοι εργαζόμενοι μπορεί επίσης να μπουν στον πειρασμό να παραιτηθούν, καθώς οι επιλογές τους διευρύνονται με τις θέσεις που ανοίγουν από τους εργαζόμενους που παραιτούνται. Ενώ πολλοί εργαζόμενοι δηλώνουν ότι δεν σκοπεύουν να αλλάξουν δουλειά επειδή η τοποθεσία είναι βολική, οι επιλογές που ανοίγονται πλέον με την εξ αποστάσεως απασχόληση μπορεί να ωθήσει τους κατά τα άλλα ικανοποιημένους εργαζόμενους να αρχίσουν να αμφισβητούν τη δέσμευσή τους στις εταιρείες όπου εργάζονται.
Με πληροφορίες από το BBC.com
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
