Κάτι περίεργο συμβαίνει με το Netflix, που, αν και δεν ακούγεται ιδιαίτερα, η έκβασή του ίσως οδηγήσει σε αλλαγές στο τοπίο των πλατφορμών streaming.H πιο επιτυχημένη πλατφόρμα streaming στον κόσμο έχει να αντιμετωπίσει εντυπωσιακά πολλές αγωγές για συκοφαντική δυσφήμιση, τόσες, που ξεπερνούν ακόμα και μεγάλα μέσα ενημέρωσης.
Παραγωγές όπως η σειρά ντοκιμαντέρ «Making a Murderer» («Φονικές Αμφιβολίες») ή το βασισμένο σε αληθινή ιστορία «When they See Us» («Όταν μας Βλέπουν») είναι αυτήν τη στιγμή, παρά την επιτυχία τους, αφορμές για μηνύσεις, η ολοκλήρωση της εκδίκασης των οποίων ακόμα εκκρεμεί, φέρνει ωστόσο στην επικαιρότητα προβληματισμούς νομικής φύσης, που αφορούν την ευθύνη εταιρειών όπως το Netflix για το περιεχόμενο που διανέμουν, τη σχέση τους με τους εκάστοτε δημιουργούς, τη λογοκρισία, και, μακροπρόθεσμα, το μέλλον παρόχων όπως το Netflix, που αποδεικνύεται ότι δραστηριοποιούνται σε ένα πεδίο που διακρίνεται από πολλές ασάφειες.
Καίριο ερώτημα αναδεικνύεται μέσα σε αυτήν τη συνθήκη το τι είναι ακριβώς το Netflix. Είναι διανομέας περιεχομένου; Είναι δημιουργός; Είναι κάτι τελείως διαφορετικό;
Κατ’αρχάς, ίσως δε θα δημιουργούνταν καν προβληματισμός αν δεν υπήρχε αυτή η επιτυχία των σειρών ντοκιμαντέρ και των σειρών true-crime που παρατηρείται τελευταία. Δεδομένου λοιπόν ότι σε έναν αυξανόμενο αριθμό παραγωγών οι βασικοί χαρακτήρες είναι αληθινά πρόσωπα, αυξάνεται το ενδιαφέρον του κοινού, όσο και οι ενοχλήσεις από τυχόν εμπλεκόμενα πρόσωπα. Γιατί δεν πρόκειται μόνο για περιπτώσεις όπως εκείνη του Jeffrey Epstein (η περίπτωση του οποίου εξετάζεται στη σειρά «Jeffrey Epstein: Filthy Rich», αλλά και για χαρακτήρες όπως εκείνος της σκακίστριας του μεγάλου hit του Netflix «The Queen’s Gambit».
Το γιατί ακούγεται περίεργο το Netflix να είναι αναγκασμένο να υπερασπιστεί τον εαυτό του σε τέτοιου είδους αγωγές ίσως μπορεί να κατανοηθεί αν βγει από την εξίσωση ο νέος τεχνολογικά τρόπος με τον οποίο το επίμαχο περιεχόμενο φτάνει στο κοινό. Στον Hollywood Reporter, για παράδειγμα, η αναλογία που χρησιμοποείται είναι εκείνη των κινηματογράφων και των βιβλιοπωλείων: πόσο λογικό είναι οι κινηματογράφοι να μηνύονται για τις ταινίες που παίζουν ή τα βιβλιοπωλεία για το περιεχόμενο των βιβλίων που πωλούν; Ποια είναι τα όρια του νόμου σχετικά με τη συκοφαντική δυσφήμιση; Οφείλει ο ιδιοκτήτης ενός βιβλιοπωλείου να διαβάζει όλα τα βιβλία του εμπορεύματός του, να τα αναλύει και να τα κρίνει, και τελικά να αποφασίζει αν πρέπει να αυτολογοκριθεί;
Στις ΗΠΑ υπάρχει σχετικό προηγούμενο από μία δίκη του 1964, στην οποία η εφημερίδα New York Times αποφασίστηκε – για τη συγκεκριμένη περίπτωση μια καταχώρισης – ότι δεν μπορεί να θεωρηθεί υπόλογη για περιεχόμενο που δε δημιούργησε η ίδια. Πάνω σε αυτή τη βάση θεμελιώνεται και η υπεράσπιση του Netflix τώρα: πώς μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη η πλατφόρμα για περιεχόμενο που δημιούργησε κάποιος άλλος, και εκείνη απλώς διανέμει στο κοινό; Αυτό είπε στο δικσστήριο ο συνήγορος της εταιρείας, φέρνοντας και το παράδειγμα του βιβλιοπωλείου.
Streaming ή κινηματογράφος; Η νέα ταινία του James Bond έχει την απάντηση.
Ωστόσο, το δικαστήριο, αν και οι αποφάσεις εκκρεμούν, φαίνεται ότι δεν πείθεται πλήρως από αυτό το επιχείρημα, γιατί η εμπλοκή του Netflix δεν είναι τόσο ξεκάθαρη όπως στην περίπτωση της καταχώρισης μιας εφημερίδας. Το Netflix, που προσδοκά να αποκτήσει τα εύσημα μεγάλων κινηματογραφικών στούντιο και φιλοδοξεί να μεγαλώσει τη συλλογή των βραβείων Όσκαρ του, αποδέχεται βραβεία για τις παραγωγές που προβάλλει. Για παράδειγμα, οι «Φονικές Αμφιβολίες» έχουν βραβευτεί για το σενάριο και το μοντάζ τους και το Netflix δέχτηκε περήφανα τα βραβεία, με δηλώσεις και αναφορές στη συνεργασία με τους δημιουργούς. Εν ολίγοις, το Netflix μοιράζεται άνετα τη δόξα των δημιουργών, πολύ περισσότερο από ό,τι θα έκανε ένας βιβλιοπώλης για το βραβείο Νόμπελ που κέρδισε ο συγγραφέας του βιβλίου που βρίσκεται στη βιτρίνα του.
Όλα αυτά δημιουργούν αρκετή ασάφεια, η οποία ενισχύεται και από την ύπαρξη της νομοθεσίας που προστατεύει τις ιντερνετικές πλατφόρμες όπως το YouTube, που βασίζονται αποκλειστικά σε περιεχόμενο τρίτων. Το Neflix θα μπορούσε ίσως να ωφεληθεί από αυτές τις ρυθμίσεις, ωστόσο δεν είναι ακριβώς σίγουρο ότι θα ήθελε να εξισωθεί με τεχνολογικές εταιρείες, τη στιγμή που ενδιαφέρεται να δημιουργήσει μια ταυτότητα δημιουργού περιεχομένου.
Ασφαλώς και τα πράγματα δεν έχουν φτάσει ακόμα στο σημείο να απειλείται οικονομικά από αγωγές και μηνύσεις ένας κολοσσός με τα μεγέθη του Netflix. Το πώς θα εξελιχθούν αυτές οι νομικές υποθέσεις, ωστόσο, και ο αντίκτυπος που θα έχουν στη συγκεκριμένη αγορά, τη στιγμή μάλιστα που διεξάγεται ένας «πόλεμος του streaming» και νέοι παίκτες φιλοδοξούν να μεγαλώσουν το μερίδιό τους, είναι πολύ πιθανό να αναδιαμορφώσουν άμεσα το τοπίο και τους κανόνες.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
