Υπάρχει κοινή πεποίθηση ότι το μέλλον των τροφίμων βρίσκεται στους ωκεανούς. Προς το παρόν, το ποσοστό που καλύπτουν τα ψάρια στην διατροφή του μέσου ανθρώπου είναι αρκετά χαμηλό. Όμως, μια ευρεία έρευνα που προσπάθησε να εντοπίσει πώς θα περιγραφόταν το καλύτερο είδος διατροφής, όσον αφορά την υγεία του πλανήτη και του ανθρώπου κατέληξε ότι τα θαλασσινά είναι η μόνη πηγή ζωικής πρωτεΐνης που θα έπρεπε να καταναλώνεται περισσότερο.
Έτσι, τα υδρόβια τρόφιμα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τις επόμενες δεκαετίες για την αντιμετώπιση του υποσιτισμού, τη μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος του συστήματος διατροφής και την παροχή μέσων διαβίωσης. Η έκθεση εκτιμά ότι μια παγκόσμια στροφή προς μια δίαιτα “φιλική προς το περιβάλλον” και ταυτόχρονα θρεπτική για τον άνθρωπο που δίνει έμφαση στα φρούτα, τα λαχανικά, τους ξηρούς καρπούς και τα δημητριακά ολικής αλέσεως θα απαιτούσε επίσης υπερδιπλάσια από τα σημερινά επίπεδα παραγωγής ψαριών.
Τα ψάρια δεν είναι απλώς μια πολύ πιο υγιεινή πηγή πρωτεΐνης, αλλά έχουν επίσης σχετικά μικρές επιπτώσεις στο περιβάλλον, καθώς απαιτούν πολύ λιγότερη τροφή σε σχέση με άλλα χερσαία ζώα. Για παράδειγμα, χρειάζονται περίπου 1,15 χιλιόγραμμα τροφής για την παραγωγή ενός κιλού σολομού εκτροφής – σημαντικά λιγότερα από οποιοδήποτε συνήθως εκτρεφόμενο χερσαίο ζώο. Επιπλέον, κατανάλωση θαλασσινών μπορεί να μειώσει το αποτύπωμα άνθρακα σε σχέση με άλλες ζωικές πρωτεΐνες, κατά μέσο όρο, επειδή η αλιεία δεν απαιτεί καλλιεργήσιμες εκτάσεις ή φροντίδα των ζώων. Σε έναν κόσμο 9,7 δισεκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν ανάγκη από μια θρεπτική, άμεσα διαθέσιμη και βιώσιμη πηγή πρωτεΐνης, τα ψάρια μοιάζουν με μια από τις καλύτερες επιλογές.
Για να γίνει αυτό, πρέπει να λυθεί το ζήτημα της προέλευσης όλων αυτών των ψαριών. Σίγουρα, η απάντηση δεν είναι από τον ανοιχτό ωκεανό, όπου σχεδόν το 60% των ευρέως διαδεδομένων ψαριών αλιεύεται ήδη στα μέγιστα βιώσιμα όρια. Η αλιεία στους ωκεανούς έχει καταστρέψει τους πληθυσμούς των ψαριών. Έχει δημοσιευτεί έκθεση, σύμφωνα με την οποία η υπεραλίευση και η κλιματική αλλαγή είχαν προκαλέσει μείωση σχεδόν κατά το ήμισυ των πληθυσμών των ψαριών τα τελευταία 50 χρόνια. Οι ωκεανοί δεν είναι σε θέση να καλύψουν τη σημερινή ζήτηση για ψάρια, πόσο μάλλον να θρέψουν τις μελλοντικές γενιές.
Η εναλλακτική λύση, μπορεί να είναι η ιχθυοκαλλιέργεια, γνωστή και ως υδατοκαλλιέργεια, η οποία έχει γνωρίσει έκρηξη τις τελευταίες δεκαετίες. Στις περισσότερες υδατοκαλλιέργειες, τα εκτρεφόμενα ψάρια διατηρούνται σε διχτυοκλωβούς – μεγάλα κυκλικά κλουβιά συνήθως από χάλυβα ή πλαστικό, που τοποθετούνται στον πυθμένα του ωκεανού ή των λιμνών. Ο όγκος των θαλασσινών που παράγονται με αυτόν τον τρόπο έχει ξεπεράσει πλέον εδώ και χρόνια την άγρια αλίευση και η διαφορά συνεχίζει να αυξάνεται. Η υδατοκαλλιέργεια θα μπορούσε να συμβάλει στη μείωση των επιπτώσεων της ανθρώπινης κατανάλωσης ψαριών στους βιότοπους των γλυκών και θαλάσσιων υδάτων, παράγοντας τρόφιμα χωρίς να αφαιρούνται από τα υπεραλιευμένα περιβάλλοντα. Τα ψάρια, τα φυτά και τα οστρακοειδή που παράγονται σε υδατοκαλλιέργειες χρησιμοποιούνται επίσης για την ανασύσταση των πληθυσμών των ειδών σε ενδιαιτήματα γλυκού και θαλασσινού νερού.
Ο κλάδος βρίσκεται ακόμη στην ανάπτυξη του και οι εκτροφείς υδατοκαλλιέργειας επιθυμούν να αποδείξουν ότι αποτελούν το κατάλληλο μοντέλο για την αποτελεσματική και βιώσιμη παραγωγή τροφίμων. Η διόρθωση των υδατοκαλλιεργειών θα απαιτήσει να επανεξεταστούν πολλοί παράγοντες, όπως τα είδη των ψαριών που χρησιμοποιούνται, η τροφή τους, αλλά και ο τρόπος λειτουργίας.Παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει πολλές προτάσεις και δοκιμές για να βρεθούν αποτελεσματικοί τρόποι μείωσης τους αποτυπώματος των υδατοκαλλιεργειών στο περιβάλλον και από άποψη ρύπανσης αλλά και διατάραξης των πληθυσμών της θάλασσας, πολλοί ακόμη δεν συμφωνούν ότι η υδατοκαλλιέργεια πρέπει να είναι η μελλοντική πηγή των θαλασσινών μας.
Αν οι άνθρωποι ανταποκριθούν στο κάλεσμα για πιο υγιεινές, πιο βιώσιμες δίαιτες, τότε ο τρόπος με τον οποίο παράγονται τα ψάρια πρόκειται να γίνει ένα από τα καθοριστικά ζητήματα του μέλλοντος των τροφίμων. Στο παρόν, δύο πράγματα είναι ξεκάθαρα. Πρώτον, το μερίδιο των ψαριών που αλιεύονται από τη φύση είναι πιθανό να συνεχίσει να μειώνεται καθώς η βιομηχανία υδατοκαλλιέργειας συνεχίζει να ανθίζει. Δεύτερον, ο κλάδος της υδατοκαλλιέργειας βρίσκεται σε μια αμφιλεγόμενη θέση, καθώς οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις παλεύουν με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της εκτροφής ψαριών.
Ωστόσο, υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι ο κλάδος αποφεύγει τουλάχιστον κάποια από τα δεδομένα από την κτηνοτροφική βιομηχανία και το περιβαλλοντικό χάος που προκάλεσε καθώς εκβιομηχανίστηκε ραγδαία. Υπάρχουν καινοτόμοι ιχθυοκαλλιεργητές, οι οποίοι θέτουν ήδη τα θεμέλια για ένα μέλλον όπου η ζωική πρωτεΐνη δεν θα χρειάζεται να έχει τόσο υψηλό περιβαλλοντικό κόστος.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
