Τα άτομα με αναπηρία αποτελούν τη μεγαλύτερη μειονότητα στον κόσμο, αλλά είναι η πιο υποβαθμισμένη και λιγότερο εκπροσωπούμενη. Από τα φυσικά καταστήματα που δεν παρέχουν πρόσβαση σε αναπηρικό αμαξίδιο μέχρι τις περιορισμένες επιλογές στις πλατφόρμες ηλεκτρονικού εμπορίου, οι αγορές ρούχων μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολες για όσους το σώμα τους δεν εμπίπτει στο πρότυπο του τυπικού καταναλωτή.
Πρόκειται για μια χαμένη ευκαιρία για τις επιχειρήσεις που λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος – αντιπροσωπεύοντας το ένα τέταρτο των ενηλίκων, ο πληθυσμός των ατόμων με αναπηρία έχει εκτιμώμενη αγοραστική δύναμη 490 δισεκατομμυρίων δολαρίων μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα άτομα με αναπηρία κατέχουν μεγάλη δύναμη, και είναι θέμα χρόνου οι μάρκες να αρχίσουν να συνειδητοποιούν τι χάνουν.
Οι εταιρείες ένδυσης έχουν κίνητρο να κατασκευάσουν adaptive σχέδια με τη δυνατότητα να ενδυναμώσουν τα άτομα με αναπηρία. Φαίνεται ότι οι μεγάλοι οίκοι μόδας επιτέλους το αντιλαμβάνονται. Το 2018, η ASOS δημιούργησε για πρώτη φορά μια ολόσωμη φόρμα φιλική προς χρήστες αναπηρικού αμαξιδίου και τον Απρίλιο επαινέθηκε για την παρουσίαση ενός μοντέλου με ακουστικό βαρηκοΐας σε μια διαφημιστική καμπάνια για σκουλαρίκια. Η φιλική προς την αναπηρία συλλογή της Tommy Hilfiger περιλαμβάνει προσαρμοστικά χαρακτηριστικά, όπως κούμπωμα Velcro, μαγνητικά κουμπιά και ρυθμιζόμενα φερμουάρ, ενώ το παπούτσι Go FlyEase της Nike, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλιο, σηματοδοτεί το πρώτο hands-free sneaker.
Αλλά η είσοδος των adaptive ρούχων στην επικρατούσα τάση της μόδας δεν έγινε χωρίς προβλήματα. Το νέο παπούτσι Go FlyEase της Nike κυκλοφόρησε ως περιορισμένη έκδοση που ήταν διαθέσιμη σε επιλεγμένα μέλη της Nike, με αποτέλεσμα οι μεταπωλητές να ορμήσουν γρήγορα στο προϊόν και να μεταπωλήσουν το παπούτσι σε υψηλότερη τιμή. Είχαν καλές προθέσεις, αλλά η απόδοση εκτελέστηκε κακώς. Η Nike δεν έκανε το παπούτσι προσιτό στους ανθρώπους που το χρειάζονται περισσότερο.
Η Nike δεν έχει επικριθεί μόνο επειδή δεν έκανε το Go FlyEase – ένα παπούτσι που προωθήθηκε στην αγορά ως “προσβάσιμη λύση” – προσβάσιμο στην κοινότητα των ατόμων με αναπηρία, αλλά έχει επίσης κριθεί για την προσέγγισή της στην εκπροσώπηση.
Ο αποκλεισμός των ατόμων με αναπηρία από την καμπάνια της Nike υποδεικνύει το ευρύτερο στίγμα που εξακολουθεί να μαστίζει την κοινότητα των ατόμων με αναπηρία. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η “αναπηρία” είναι μια άσχημη λέξη που δεν πρέπει να χρησιμοποιείται, αλλά δεν είναι. Οι μάρκες και η κοινωνία πρέπει να σταματήσουν να φοβούνται να χρησιμοποιούν και να λένε τη λέξη “ανάπηρος”. Υπάρχει τόση παρερμηνεία και λανθασμένη εκπαίδευση γύρω από τα άτομα με αναπηρία, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον τρόπο με τον οποίο έχουν γίνει λανθασμένα αντιληπτοί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Με τέτοια παγκόσμια επιρροή, οι υποστηρικτές της αναπηρίας πιστεύουν ότι αυτοί οι οίκοι μόδας έχουν την ευκαιρία και την ευθύνη να αλλάξουν την εικόνα, δίνοντας στα άτομα με αναπηρία προβολή.
Ίσως η ρίζα του προβλήματος είναι ότι τα άτομα με αναπηρία σπάνια συμμετέχουν στη σχεδίαση των ρούχων που σχεδιάζονται γι’ αυτά. Πολλές εταιρείες στέλνουν adaptive κομμάτια στην παραγωγή χωρίς να τα δοκιμάσουν πρώτα σε άτομα με αναπηρία και προεπιλέγουν συγκεκριμένα προσαρμοστικά χαρακτηριστικά ρούχων, όπως μαγνήτες, χωρίς να σκεφτούν τη λειτουργικότητά τους.
Η αποτυχία να συμπεριληφθεί η πελατεία-στόχος στη διαδικασία σχεδιασμού υποδηλώνει ότι οι προσπάθειες ενσωμάτωσης εκ μέρους των μεγάλων εμπορικών οίκων γίνονται απλώς για λόγους προβολής. Μπορεί κανείς σίγουρα να καταλάβει ποιες εταιρείες προσπαθούν πραγματικά να κατανοήσουν τον πελάτη τους, σε αντίθεση με το ποιες προσπαθούν απλώς να τσεκάρουν το κουτάκι του inclusivity.
Η Helya Mohammadian, ιδρύτρια της μάρκας adaptive εσωρούχων Slick Chicks, είναι μία από τις πολλές σχεδιάστριες που ηγούνται ενός αυξανόμενου κινήματος μικρότερων, adaptive εταιρειών ένδυσης, οι οποίες “τα καταφέρνουν σωστά” χρησιμοποιώντας τα ρούχα τους για να ενδυναμώσουν και να ενώσουν ανθρώπους που βρίσκονται στο περιθώριο. Κατασκεύασε εσώρουχα που δένουν στο πλάι, εμπνευσμένα από την αδελφή της, που χρειάστηκε να κάνει επείγουσα καισαρική τομή.
Ομοίως, η Maura Horton δημιούργησε ένα μαγνητικό σύστημα κλεισίματος ρούχων που μπορεί να χρησιμοποιηθεί από άτομα με νόσο του Πάρκινσον, εμπνευσμένη από τον σύζυγό της.Το κίνητρο για την κατασκευή adaptive ενδυμάτων πηγάζει από την επιθυμία να βοηθήσουν τα άτομα με αναπηρία να αισθάνονται αξιοπρεπείς, ανεξάρτητοι και λιγότερο μόνοι.
Και όμως, αυτές οι μάρκες συνεχίζουν να αγωνίζονται για να γίνουν αντιληπτές. Οι αλγόριθμοι στο Facebook και το Instagram – που χρησιμεύουν ως κρίσιμα εργαλεία marketing για μικρές μάρκες χωρίς μεγάλους διαφημιστικούς προϋπολογισμούς – συχνά μπλοκάρουν τις εικόνες adaptive ενδυμάτων, καθώς χαρακτηρίζονται ως ιατρικές.
Το Instagram δεν ήταν ποτέ με το μέρος των queer, trans, adaptive, POC ή fat-positive brands. Η λογοκρισία είναι σκληρή για τις μικρές επιχειρήσεις, των οποίων η ικανότητα να ευδοκιμήσουν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη διατήρηση της πρόσβασης στις διαδικτυακές κοινότητές τους.
Οι προαναφερόμενοι σχεδιαστές αρνούνται να αφήσουν τα τεχνολογικά εμπόδια να τους σταματήσουν, αναγνωρίζοντας ότι το να παραμείνουν επικεντρωμένοι στους αλγόριθμους σημαίνει ότι χάνουν την ουσία. Το κοινωνικό μοντέλο της αναπηρίας λέει ότι αυτό που κάνει τους ανθρώπους με αναπηρία ανάπηρους δεν είναι η ιατρική τους κατάσταση, αλλά οι συμπεριφορές και οι δομές της κοινωνίας. Αυτό ακριβώς κάνουν και οι αλγόριθμοι. Μόνο όταν η κοινωνία, η κουλτούρα και ο νόμος τους θεωρήσουν ισότιμους, θα επιτευχθεί αυτή η αλλαγή.
Αυτή η αλλαγή – προς έναν κόσμο όπου τα άτομα με αναπηρία αντιμετωπίζονται ως ίσοι – ξεκινά με την κανονικοποίηση της adaptive ένδυσης. Για το λόγο αυτό, ανεξάρτητες μάρκες όπως η Slick Chicks συνεργάζονται στρατηγικά με μεγάλες αλυσίδες λιανικής πώλησης – όπως η Aerie – οι οποίες έχουν μεγαλύτερη προβολή και πρόσβαση σε μια ευρύτερη καταναλωτική αγορά.
Η επέκταση των adaptive ενδυμάτων από μια “εξειδικευμένη” αγορά απαιτεί καλύτερη εκπροσώπηση των ατόμων με αναπηρία σε ολόκληρη τη βιομηχανία της μόδας – εκπροσώπηση που υπερβαίνει την υποκριτική inclusivity. Μια πραγματική δέσμευση στο inclusivity φαίνεται να περιλαμβάνει την εμπλοκή των ατόμων με αναπηρία σε όλα τα στάδια του σχεδιασμού των προϊόντων.
Η εισαγωγή των adaptive ενδυμάτων στην επικρατούσα τάση είναι αναμφίβολα μια δύσκολη μάχη. Υπάρχει ακόμη πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει. Όμως υπήρξαν πολλές σημαντικές αλλαγές. Ήταν ελπιδοφόρο να παρακολουθούμε τις μάρκες να αναλαμβάνουν δράση, να ενσωματώνουν τις ομάδες τους, να δρούν με μελετημένη εκτέλεση και αποφασιστικότητα να σχεδιάζουν για όλους ανεξαιρέτως.
Αυτοί οι σχεδιαστές θα συνεχίσουν να διεκδικούν καλύτερη εκπροσώπηση, ελπίζοντας ότι θα έρθει η μέρα που η “adaptive” δεν θα είναι πλέον μια ειδική κατηγορία ένδυσης. Και, δεν χρειάζεται να είναι “adaptive”. Θα πρέπει απλώς να είναι “μόδα” – θα πρέπει απλώς να είναι κάτι που είτε έχει κάποιος αναπηρία είτε όχι, να μπορεί να βρει το προϊόν που χρειάζεται.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
