Πρόκειται για μια νέα αγορά, αυτή της ψηφιακής μόδας και έχει πολύ μεγάλη ανάπτυξη.Οι νέες γενιές δεν ενδιαφέρονται μόνο για αυτό που πραγματικά φοράνε αλλά και αυτό που θα μπορούσαν να φοράνε σε μια φωτογραφία σε ένα post στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.Με αυτό τον τρόπο φοράνε πολύ περισσότερα από αυτά που θα ήθελαν και μπορούν να αποκτήσουν, με λιγότερα χρήματα και χωρίς να ρυπαίνουν το περιβάλλον.
Η ψηφιακή μόδα αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια και αντιπροσωπεύει μια τεράστια ευκαιρία τόσο για τους σχεδιαστές όσο και για τους καταναλωτές. Υπάρχει όμως πραγματικός κίνδυνος να επαναλάβει πολλές από τις παγίδες της παραδοσιακής μόδας, ιδίως όσον αφορά στις διακρίσεις και στην πρόσβαση. Αν και οι ψηφιακές μάρκες μόδας ασχολούνται με πιο βιώσιμες περιβαλλοντικά πρακτικές από προεπιλογή, οι περισσότερες από αυτές δεν αντιμετωπίζουν ενεργά τις θεμελιώδεις ανισότητες που ξεκινούν από το σχεδιασμό και την παραγωγή.
Καθώς η ψηφιακή μόδα έχει τις ρίζες της στα βιντεοπαιχνίδια, γίνεται όλο και πιο mainstream. Μόλις πρόσφατα, οι επιλογές γκαρνταρόμπας στο εξαιρετικά δημοφιλές βιντεοπαιχνίδι Animal Crossing, για παράδειγμα, έλαβαν μια σημαντική αναβάθμιση όταν η H&M ανακοίνωσε μια σειρά από ανακυκλωμένα ρούχα σε συνεργασία με την διάσημη ηθοποιό του Games of Thrones, Maisie Williams.
Η Miquela, το ρομπότ influencer που έχει συνεργαστεί με μάρκες όπως η Apparis και η Givenchy, έχει συμβάλει στην εξέλιξη της ψηφιακής μόδας στο Instagram από το 2016. Έκτοτε, μια σειρά από ψηφιοποιημένους influencers έχει εισέλθει στη σκηνή και μια πληθώρα φίλτρων έχουν προστεθεί στην εφαρμογή, τα οποία έχουν υιοθετηθεί από την H&M και άλλους μεγάλους λιανοπωλητές ως μέσο αξιοποίησης της υπόσχεσης για ένα νέο, πιο δίκαιο αύριο.
Η μόδα είναι μια από τις πιο εκμεταλλευτικές βιομηχανίες όσον αφορά την παραγωγή και είναι απαγορευτική από την πλευρά της κατανάλωσης. Οι εργαζόμενοι στον τομέα των ενδυμάτων πληρώνονται συχνά πολύ χαμηλούς μισθούς. Παράλληλα, ορισμένα ρούχα είναι τόσο ακριβά που απαγορεύουν σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού να τα αγοράσει. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, έχουν γίνει πολλές προσπάθειες εκδημοκρατισμού του συστήματος, κυρίως της γρήγορης μόδας, αλλά καμία από αυτές τις προσπάθειες δεν ήταν απολύτως επιτυχής μέχρι στιγμής. Η ψηφιακή μόδα είναι η τελευταία προσπάθεια και παρουσιάζει τη δυνατότητα μετατροπής της μόδας, όχι μόνο περιορίζοντας το περιβαλλοντικό αποτύπωμα, αλλά καθιστώντας και τα αντικείμενα πιο προσιτά.
Οι τιμές για ψηφιακά ρούχα και αξεσουάρ αποτελούν μέρος των πραγματικών τους αντιστοιχιών. Ένα ζευγάρι εικονικών αθλητικών παπουτσιών ISDKV προς το παρόν κοστίζει περίπου 14 δολάρια, ενώ ένα παρόμοιο σετ από μια βιώσιμη μάρκα, όπως το Allbirds, κοστίζει τουλάχιστον 100 δολάρια. Αυτές οι χαμηλότερες τιμές κατεδαφίζουν τα οικονομικά εμπόδια εισόδου για όσους θέλουν να καταναλώσουν μόδα αλλά έχουν περιορισμένους πόρους. Αυτό είναι ένα τεράστιο πλεονέκτημα που οι βιώσιμες μάρκες μόδας IRL αγωνίζονται να προσφέρουν, τροφοδοτώντας τελικά ένα σύστημα που στιγματίζει άτομα με χαμηλότερα εισοδήματα που δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε πιο δαπανηρή μόδα.
Από αυτή την άποψη, η ψηφιακή μόδα γεφυρώνει επίσης το φυσικό χάσμα μεταξύ των λιανοπωλητών και των καταναλωτών. Ένας πελάτης στο Παρίσι που ψωνίζει την τελευταία ψηφιακή συλλογή DressX δεν χρειάζεται να πετάξει στο Κίεβο, όπου βρίσκεται το στούντιο, για να δοκιμάσει τα ρούχα. Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να στείλει μια φωτογραφία στην οποία θέλει να παρουσιάζονται τα ψηφιακά ρούχα του, να διαλέξει τα ρούχα και να κατευθυνθεί στη σελίδα ολοκλήρωσης αγοράς. Στη συνέχεια, το DressX προσαρμόζει τα κομμάτια στην εικόνα του και είναι έτοιμο σε λιγότερο από 24 ώρες.
Η προσβασιμότητα βελτιώνεται επίσης με περισσότερες ευκαιρίες μεγέθους που μπορούν να καλύψουν ένα πολύ διαφορετικό φάσμα φύλων, μεγεθών και (αν)ικανοτήτων. Τα έτοιμα ρούχα μπορούν να αποτελέσουν πηγή σωματικής δυσφορίας και απογοήτευσης, καθώς τείνουν να είναι σχεδιασμένα για άτομα συγκεκριμένου φύλλου, για καταναλωτές χωρίς αναπηρία, και συνήθως μόνο μέχρι μέγεθος XL. Αυτό το είδος αποκλειστικών αγορών επηρεάζει άτομα που φορούν εκτεταμένα μεγέθη, καθώς και καταναλωτές LGBTQIA+ ή καταναλωτές με αναπηρία, που συχνά δεν μπορούν να βρουν άνετα, λειτουργικά και κομψά κομμάτια για να φορέσουν, συμβάλλοντας σε αισθήματα ανεπάρκειας και απόρριψης, συμπεριλαμβανομένης της δυσμορφίας του σώματος. Η ψηφιακή μόδα, όμως, παρέχει έναν ασφαλή χώρο για πειραματισμό με διαφορετικά στυλ που μπορούν να καθορίσουν και να διατυπώσουν ποιοι είναι. Μπορεί να χρησιμεύσει ως μέσο δημιουργίας ταυτότητας, κοινωνικών σχέσεων και κοινοτήτων.
Ωστόσο, ενώ η ψηφιακή μόδα υπόσχεται να γίνει ένα σημαντικό εργαλείο για την έκφραση της διαφορετικότητας, έχει και κάποιους περιορισμούς. Η πρόσβαση στην εκπαίδευση είναι ένας από αυτούς. Ο ψηφιακός σχεδιασμός μόδας απαιτεί ένα μοναδικό σετ δεξιοτήτων που αντλείται τόσο από τον κόσμο της τεχνολογίας όσο και από τη μόδα. Από τη μία πλευρά, αυτοί οι σχεδιαστές πρέπει να εκπαιδεύονται και να είναι ικανοί να χρησιμοποιούν γλώσσες προγραμματισμού και διάφορα προγράμματα λογισμικού, συμπεριλαμβανομένων μηχανών βιντεοπαιχνιδιών και εξοπλισμού προηγμένης τεχνολογίας. Όχι μόνο το κόστος των απαραίτητων εργαλείων μπορεί να είναι απαγορευτικό, αλλά και η εκμάθηση του πώς να τα χρησιμοποιούν μπορεί επίσης να είναι δαπανηρή και χρονοβόρα. Ταυτόχρονα, προκειμένου τα ψηφιακά ενδύματα να ταιριάζουν με ακρίβεια και ρεαλισμό, οι ψηφιακοί σχεδιαστές μόδας πρέπει να έχουν μια σταθερή κατανόηση της ανθρωπομετρίας (μετρήσεις του ανθρώπινου σώματος), της εργονομίας και των ιδιοτήτων των πραγματικών υλικών που προσπαθούν να αντιγράψουν .
Επιπλέον, ένα σημαντικό αλλά παραμελημένο ζήτημα αφορά αυτό των δημιουργών ψηφιακής μόδας. Δεδομένου ότι πρόκειται για μια τόσο νέα κατηγορία εργασίας, δεν υπάρχουν αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία για τη δημογραφική σύνθεση των σχεδιαστών ψηφιακής μόδας. Ωστόσο, τα στατιστικά στοιχεία για σχετικές θέσεις εργασίας δείχνουν ότι εκείνοι που δημιουργούν ψηφιακά ρούχα δεν προέρχονται από τις ίδιες ομάδες με τις περιθωριοποιημένες για τις οποίες η ψηφιακή μόδα θα μπορούσε να φέρει αλλαγή. Το website Zippia, ανακάλυψε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, μόνο το 25% των μηχανικών λογισμικού (εκ των οποίων ένα υποσύνολο σχεδιάζει ενεργά μόδα) είναι γυναίκες και σχεδόν το 54% είναι λευκοί. Τα παγκόσμια στοιχεία της Statista είναι ακόμη πιο διαφορετικά, καθώς διαπίστωσαν ότι μόνο το 8% των προγραμματιστών λογισμικού είναι γυναίκες και μόνο το 1,2% είναι ομοφυλόφιλοι.
Εάν ένα από τα κύρια επιχειρήματα για την υποστήριξη της ψηφιακής μόδας είναι η ικανότητά του να εξυπηρετεί τους περιθωριοποιημένους, τί συμβαίνει όταν η ανάπτυξή της βρίσκεται στα χέρια εκείνων με συντριπτικά κοινωνικοοικονομικά προνομιακά υπόβαθρα; Το Ινστιτούτο Ψηφιακής Μόδας (IoDF), ένα ψηφιακό στούντιο μόδας και λιανοπώλησης, εξέτασε γιατί αυτά τα ζητήματα αποτελούν μείζονα εμπόδια στην υγιή πρόοδο του κλάδου. Αναγνωρίζοντας αυτά τα ζητήματα, οι ιδρυτές λαμβάνουν μέτρα για να βοηθήσουν τον κλάδο αυτό να αναπτυχθεί σε μια κοινωνικά συνειδητή πορεία.
Στο επίκεντρο της αποστολής του IoDF είναι η υπεράσπιση των ομοφυλόφιλων δημιουργών, των γυναικών και των εθνοτικών και φυλετικών μειονοτήτων στη δημιουργία ψηφιακής μόδας. Η βιομηχανία της μόδας στο σύνολό της βασίζεται στην παράδοση και το IoDF στοχεύει στο χτίσιμο μιας διαφορετικής εκδοχής αυτής της παράδοσης. Ένα σημαντικό μέρος του έργου του ανοίγει το δρόμο για την ανάπτυξη περιθωριοποιημένων ταυτοτήτων φύλου στον τομέα της τεχνολογίας, ενισχύοντας τις φωνές τους.
Εάν η βιομηχανία ψηφιακής μόδας δεν ορίσει συγκεκριμένα πρότυπα, ενώ είναι ακόμη σε πρώιμο στάδιο, το μέλλον της μπορεί να μην είναι τόσο διαφορετικό από τη σημερινή πραγματικότητα της μόδας.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
