Τα ζυμαρικά είναι μια από τις αγαπημένες τροφές των Αμερικανών, αλλά η προέλευσή τους είναι λιγότερο γνωστή. Τα ζυμαρικά αποτελούν ένα από τα αρχαιότερα επεξεργασμένα τρόφιμα, αφού χρονολογούνται πολλές χιλιάδες χρόνια πίσω, περίπου το 1100 π.Χ.
Τα πρώτα ζυμαρικα που θα αναγνώριζαν οι σημερινοί καταναλωτές πιθανότατα προήλθαν από την Κίνα και φτιάχτηκαν από ποικιλία πλούσιων σε άμυλο τροφίμων, εκτός από σιτάρι, όπως είναι το ρύζι, η ροβίτσα, η ταπιόκα και οι γλυκοπατάτες.
Το σκληρό σιτάρι που χρειάζεται για να φτιαχτουν ανθεκτικά ξηρά ζυμαρικά προέρχεται από την Μέση Ανατολή, οπότε είναι πιθανό οι Άραβες και άλλοι στη Μέση Ανατολή να ήταν οι πρώτοι που παρήγαγαν και έτρωγαν ζυμαρικά – που το σχήμα τους έμοιαζε με μικρές μπάλες – πριν αυτά γίνουν γνωστά στους Ιταλούς.
Οι περισσότερες από τις πρωταρχικές μορφές ζυμαρικών που θεωρούμε ότι αποτελούν τη βάση της ιταλικής κουζίνας – όπως το σπαγγέτι και τα νουντλς– κατά πάσα πιθανότητα πρωτοδημιουργήθηκαν από τους Άραβες και εμφανίστηκαν στην Ιταλία νωρίτερα τον 9ο ή 10ο αιώνα.
Η Ιταλία και η έκρηξη των σχημάτων
Πιθανότατα, σχεδόν όλα τα πρώτα είδη μακαρονιού ήταν χειροποίητα, μια διαδικασία που ήταν αρκετά κοπιαστική. Γι’αυτό οι άνθρωποι προσπαθούσαν να κάνουν την παραγωγή πιο αποτελεσματική, καθώς τα ζυμαρικά έπαιζαν όλο και μεγαλύτερο ρόλο στη διατροφή τους.
Αυτό που πυροδότησε την έκρηξη των ειδών ζυμαρικών ήταν η ανακάλυψη της πρέσας εξώθησης, που άρχισε να χρησιμοποιείται για μαζική παραγωγή ζυμαρικών μετά την επανάσταση των μηχανικών κατά την περίοδο της Αναγέννησης, παράγοντας σχήματα όπως το κοφτό μακαρόνι σε σχήμα μισοφέγγαρου, το ριγκατόνι και οι ταλιατέλες. Οι άκαμπτες ζύμες των ζυμαρικών ήταν πολύ πιο εύκολο να επεξεργαστούν σε μεγάλες ποσότητες από τα μηχανήματα, που ήταν φτιαγμένα από ορείχαλκο, ένα υλικό αρκετά σκληρό ώστε να είναι ανθεκτικό, αλλά αρκετά μαλακό ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί εύκολα με τη χρήση προ-βιομηχανικής επανάστασης τεχνολογιών.
Η εισαγωγή μηχανημάτων που λειτουργούσαν με ατμό κατά την Βιομηχανική Επανάσταση το 1800 έκανε την παραγωγή ζυμαρικών ακόμα πιο αποτελεσματική. Τα παραγόμενα σε εργοστάσιο ζυμαρικά είχαν απήχηση στο κοινό και γι’αυτό οι εταιρίες παραγωγής έφτιαξαν νέα ζυμαρικά σε διάφορα σχήματα και μεγέθη. Σύντομα, τα ράφια των καταστημάτων ήταν γεμάτα με φανταστικά σχήματα όπως τα gemelli, radiatori, rotelle και κοχύλια που μπορούσαν να μαγειρευτούν γεμιστά.
Η Αμερική αγκαλιάζει τα ζυμαρικά
Οι ΗΠΑ άργησαν να υιοθετήσουν το μεγαλύτερο μέρος της μεγάλης ποικιλίας ειδών ζυμαρικών που ήταν δημοφιλή στην Ιταλία. Το πρώτο καταγεγραμμένο εργοστάσιο ζυμαρικών στην Αμερική ιδρύθηκε στο Μπρούκλιν το 1848 και, μέχρι τον Εμφύλιο Πόλεμο, τα μακαρόνια ήταν πλέον κομμάτι της διατροφής των Αμερικανών. Η κατανάλωση ζυμαρικών από τους Αμερικανούς άρχισε να αυξάνεται μετά την «Μεγάλη Άφιξη» σχεδόν 4 εκατομμυρίων Ιταλών μεταναστών στις ΗΠΑ από το 1880 έως το 1920. Τότε έγιναν γνωστά τα περισσότερα από τα πιάτα που σήμερα είναι γνωστά στους Αμερικανούς.
Όμώς οι Αμερικανοί εξοικειώθηκαν με την αφθονία που χαρακτήριζε τα σχήματα, τα μεγέθη, της σάλτσες και τις γεμίσεις των ζυμαρικών που ήταν δημοφιλείς στην Ιταλία μετά την «έκρηξη της ιταλικής κουζίνας».Σήμερα, οι Αμερικανοί θεωρούν τα ζυμαρικά ένα από τα αγαπημένα τους τρόφιμα, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει πάντα χώρος για ακόμα ένα είδος. Έτσι, έρχεται στο προσκήνιο το cascatelli, που στα ιταλικά σημαίνει «καταρράκτης» και πρόκειται για ένα νέο σχήμα ζυμαρικού που μπορεί να κρατήσει μεγαλύτερη ποσότητα από τις πλούσιες σάλτσες που λαχταρούν οι άνθρωποι.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
