Πιθανότατα να είχατε αυτόν τον περίεργο φίλο: περιτριγυρισμένο από κιτ πρώτων βοηθειών και κονσερβοποιημένα τρόφιμα με σχέδιο διαφυγής για εκείνη την μοιραία μέρα όταν «χτυπήσει η καταστροφή».
Τώρα που είμαστε επτά μήνες σε πανδημία, είναι δύσκολο να πούμε ότι όσοι ήταν έτοιμοι για τέτοιες καταστάσεις, είχαν άδικο. Εκτός κι αν είχαν, επειδή το περιθώριο προετοιμασίας – εμμονή με εργαλεία και προϊόντα επιβίωση – μας κάνει όλους λιγότερο ασφαλείς.
Πριν από το COVID-19, πολλοί από εμάς κοιτάζαμε με μισό μάτι όλους όσους είχαν εμμονή με σχέδια σε περίπτωση ακραίων γεγονότων. Στην πραγματικότητα, από πέρυσι, το 60% των Αμερικανών δήλωσε ότι δεν είχε κάποιο σχέδιο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης επειδή δεν πίστευαν ότι θα συνέβαινε σε αυτούς.
Ξαφνικά μετά τον Μάρτιο, τα ράφια των παντοπωλείων ήταν άδεια και ακόμη και η έξοδος του κοινού για βασικές ανάγκες έφερε μια δυσοίωνη αίσθηση φόβου. Μόλις επήλθε η καταστροφή, σε συνδυασμό με τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2020 και τα καιρικά φαινόμενα, η έλλειψη ετοιμότητας μας αποκαλύφθηκε.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι άνθρωποι πλέον δίνουν περισσότερη προσοχή στην προετοιμασία των σπιτιών και των οικογενειών τους για το απροσδόκητο.
Αλλά για να προετοιμαστούν οι περισσότερες οικογένειες, ο πολιτισμός γύρω από την ετοιμότητα πρέπει να αλλάξει. Αυτή τη στιγμή, έρχεται κυρίως σε τρεις μορφές.
Το πρώτο είναι το ένστικτο που βασίζεται στο φόβο που οδήγησε ακόμη και τους καθημερινούς Αμερικανούς να συσσωρεύουν τρόφιμα και προμήθειες στην αρχή της πανδημίας.
Το δεύτερο είναι η κυβέρνηση ή οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί που μπαίνουν και βοηθούν εκεί όπου μπορούν συμβουλεύοντας αναποτελεσματικά τους ανθρώπους να προετοιμάζονται «για κάθε περίπτωση».
Το τρίτο είναι τα εργαλεία: προσυσκευασμένες τσάντες έκτακτης ανάγκης – ξοδεύοντας χρήματα προκειμένου να σώσουμε την ζωή μας.
Καμία από αυτές τις προσεγγίσεις δεν λειτουργεί. Η δημιουργία ενός ασφαλέστερου σπιτιού προέρχεται από την επιδίωξη μιας διαχειρίσιμης προετοιμασίας και ηρεμίας, όχι από τον φόβο ή την παραγγελία προμηθειών.
Αντ ‘αυτού, πρέπει να σκεφτούμε την ετοιμότητα έκτακτης ανάγκης. Διατηρούμε τους εαυτούς μας και τις οικογένειές μας ασφαλείς και υγιείς μέσω της ρουτίνας, προσπαθούμε να τρώμε σωστά, να παίρνουμε βιταμίνες, να βουρτσίζουμε τα δόντια μας, να συντηρούμε τα αυτοκίνητά μας, να αθλούμαστε.
Αυτές είναι συνήθειες που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα. Δεν θέλω να πεθάνω νέος, αλλά αυτός ο φόβος δεν είναι το κύριο κίνητρό μου για να αλλάξω την καθημερινότητα μου και να πίνω άφθονο νερό.
Ο διαλογισμός, που συνήθιζε να θεωρείται ως μια παντοδύναμη, κάπως περιθωριακή πρακτική, είναι πλέον μια συνήθης συνήθεια για εκατομμύρια κόσμο επειδή μπορεί να αισθάνεται καλύτερα ακόμα και με πολύ μικρά κατορθώματα .
Μια πολιτιστική αλλαγή γύρω από την ετοιμότητα είναι τόσο σημαντική – ο πανικός της κοινότητας οδηγεί σε συσσώρευση, φραγμένες διαδρομές εξόδου, θυμό και ατυχήματα.
Η ικανότητά μας να αντιμετωπίσουμε το άγνωστο που έρχεται εξαρτάται από μια κοινή κατανόηση ότι η ετοιμότητα είναι εξίσου απαραίτητη και εφικτή όπως κάθε προσπάθεια ρουτίνας να διατηρηθεί κανείς υγιής και ασφαλής. Μπορούμε να προσεγγίσουμε μια κουλτούρα όπου η προετοιμασία είναι μια θετική προσδοκία για όλους.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
