Κατά την διάρκεια του τελευταίου εξαμήνου οι αλλαγές σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας λαμβάνουν μοναδικές διαστάσεις, κινούμενες ταχύτατα, με ένταση και διάθεση να αμφισβητήσουν όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως κανονικότητα.
Υπό αυτό το πρίσμα, τελευταία, ένας δραματικός μετασχηματισμός του εργασιακού περιβάλλοντος, μα και του εργατικού δυναμικού λαμβάνει χώρα με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο.
Μπορεί η πανδημία να ξεκίνησε ως μια κρίση υγείας, εντούτοις όμως έχει μετεξελιχθεί, επιδρώντας τόσο στην οικονομία, όσο και στην ίδια την κοινωνία.
Όσο για τον τομέα της εργασίας, δείχνει να έχει “φύγει” -κυριολεκτικά- από τους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου, μιας βιομηχανίας ή ενός εργοστασίου, με το transformation που ακολουθεί να είναι ραγδαίο.
Τον περασμένο Ιούνιο η ManpowerGroup διενήργησε μια μελέτη σε δείγμα 8.000 εργαζομένων που προέρχονταν από 8 χώρες προκειμένου να κατανοήσει τη στάση απέναντι στους ηγέτες της εργασίας και του χώρου εργασίας.
Η έρευνα έλαβε χώρα σε δείγμα 1.000 εργαζομένων σε καθεμία από τις ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Μεξικό και Σιγκαπούρη.
Καθώς σταδιακά σε παγκόσμιο επίπεδο τα φαινόμενα του lockdown και των επιμέρους περιορισμών αίρονται, το σύνολο (94%) -σχεδόν- των εργαζομένων δηλώνουν ότι ανησυχούν για την επιστροφή στο χώρο εργασίας, αλλά μόνο το 5% δηλώνει ότι δεν θέλουν να επιστρέψουν.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας που πραγματοποίησε η ManpowerGroup, οι εργαζόμενοι θέλουν να αισθάνονται καθησυχασμένοι ότι η υγεία, η ασφάλεια και η ευεξία αποτελούν μέγιστες προτεραιότητές τους άμα τη επιστροφή τους στο χώρο εργασίας.
Σε ολόκληρο τον κόσμο, οι εργαζόμενοι επιθυμούν οι εργοδότες τους να διασφαλίζουν ότι όσοι εργαζόμενοι νοσούν θα παραμένουν στο σπίτι (75%), να εφαρμόζουν αυστηρές πολιτικές υγιεινής (74%), καθώς επίσης να επικοινωνούν με σαφήνεια για το πώς θα προστατευθεί η υγεία προτού οι εργαζόμενοι επιστρέψουν στο χώρο εργασίας (73%).
Εμπιστοσύνη και διαφάνεια στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος
Τρεις στους πέντε (62%) που δηλώνουν πως εμπιστεύονται τους εργοδότες τους σχετικά με την λήψη των κατάλληλων αποφάσεων για ζητήματα εργασίας και υγείας, είναι πιθανό να αισθάνονται θετικοί για την επιστροφή τους στο χώρο εργασίας.
Η δε εργασία από το σπίτι δείχνει πως είχε οφέλη για τους εργαζομένους, καθώς κάτι παραπάνω από τους μισούς εξ’ αυτών (52%) δεν χρειάζεται να μετακινούνται, ενώ η υιοθέτηση ενός ευέλικτου προγράμματος εργασίας (38%), η αποφυγή της άμεσης όσο και φυσικής επαφής με άλλους ( 38%), αλλά και το γεγονός ότι έχουν την δυνατότητα να περνούν περισσότερο χρόνο με την οικογένειά τους (38%), εκλαμβάνονται ως τα κορυφαία πλεονεκτήματα από την πλευρά τους.
Ωστόσο, επιστρέφοντας στο χώρο εργασίας, οι εργαζόμενοι ανυπομονούν να είναι σε θέση αφενός μεν να κοινωνικοποιηθούν (30%) και αφετέρου δε να συνεργαστούν (29%) με τους συναδέλφους τους, αυτοπροσώπως, διατηρώντας έναν πιο ξεκάθαρο διαχωρισμό μεταξύ της ιδιωτικής και της επαγγελματικής τους ζωής (31%).
Κι ενώ σχεδόν κατά το ήμισυ (46%) οι άνδρες αισθάνονται θετικοί για την επιστροφή τους στο χώρο εργασίας, το ίδιο ισχύει μόλις για 1/3 των γυναικών (35%).
Οι τελευταίες αναφέρουν ότι αισθάνονται πιο φοβισμένες, ανήσυχες ή νευρικές όταν επιστρέφουν στο χώρο εργασίας μετά την πανδημία. Ταυτόχρονα, περισσότερες γυναίκες απ’ ότι άνδρες ισχυρίζονται πως δεν θέλουν να επιστρέψουν στο χώρο εργασίας τους.
Συνολικά, το 43% των εργαζομένων συμφωνούν ότι η κρίση σηματοδοτεί το τέλος της «παραδοσιακής» οκτάωρης εργασίας της μορφής 9:00 – 17:00 στο γραφείο και το 50% εκείνων που συμφωνούν δείχνουν να αισθάνονται ιδιαίτερα χαρούμενοι για την εν λόγω εξέλιξη.
Οι περισσότεροι προτιμούν να βρίσκονται μόλις 2 ή 3 ημέρες το πολύ την εβδομάδα στο χώρο εργασίας τους.
ή αποκτήστε ετήσια συνδρομή εδώ.
