Από την εποχή μετά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, το “Made in Italy” εδραιώθηκε ως μια ετικέτα που προσδίδει εξαιρετική ποιότητα, αυθεντικότητα και αίσθηση στυλ με διεθνείς επαίνους.
Ένας αυξανόμενος αριθμός επιχειρηματιών που κατάφεραν μέσα στις δεκαετίες να δημιουργήσει ένα σήμα υψηλής αξίας σε όλο τον κόσμο, συνδυάζοντας την εμβληματική, ιταλική αισθητική με την τεχνολογία και την καινοτομία. Η αξία του “Made in Italy” έχει προσφέρει σε πολλά προϊόντα ευημερία στις αγορές, καθώς εξασφάλισε και τη σταθερότητα της εθνικής οικονομίας.
Η ραχοκοκαλιά της οικονομίας
Ακόμη και αν η οικονομική κρίση και η επακόλουθη κρίση χρέους υπονόμευσαν σοβαρά το οικονομικό πλαίσιο της Ιταλίας, οι επιχειρήσεις της χώρας μπόρεσαν να διατηρήσουν τον ηγετικό τους ρόλο στην Ευρώπη.
Οι ιταλικές επιχειρήσεις διατηρούσαν την υπεροχή τους στον τομέα των εξαγωγών καθ ‘όλη τη διάρκεια της κρίσης, ακόμη και με την πτώση της παραγωγικότητας και με ρυθμό ανάπτυξης που καθορίστηκε στο 1% σε δεκαετίες.
Πολλοί οικονομολόγοι και επιχειρηματίες πίστευαν ότι οι ιταλικές βιομηχανικές προοπτικές, αποτελούμενες κυρίως από πολυάριθμες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν την αυξανόμενη χαμηλού κόστους κατασκευή που προέρχεται από την ασιατική αγορά, κυρίως την Κίνα.
Ακόμη και αν η είσοδος των ασιατικών ανταγωνιστών στην παγκόσμια αγορά δυσκόλευε τους ευρωπαίους παραγωγούς, σύντομα βρέθηκε και η ευκαιρία. Η BrandZ κατάρτισε μαζί με την WPP και την Kantar έναν κατάλογο των 30 πιο αξιόλογων ιταλικών brands το 2019 και διαπίστωσε ότι το “Made in Italy” συνεχίζει να αυξάνεται χάρη στον πολυτελή τομέα υψηλών προδιαγραφών. Μια αγορά όπου η Κίνα είναι ο Νο1 πελάτης.
Η κατάταξη ανέφερε ότι οι μάρκες πολυτελείας αυξήθηκαν κατά 14% τους τελευταίους 12 μήνες, φθάνοντας σε καθαρή αξία 96,9 δισ. ευρώ (108,98 δισ. δολάρια). Στην κορυφή της λίστας βρίσκουμε την εταιρεία Gucci, μια εταιρεία αξίας 24,4 δισ. ευρώ, ακολουθούμενη από άλλους ιταλούς σχεδιαστές όπως η Prada, ο Giorgio Armani, ο Fendi, ο Bottega Veneta, ο Salvatore Ferragamo. Η πολυτέλεια αντιπροσωπεύει περίπου το 40% της συνολικής αξίας που προέρχεται από την ετικέτα “Made in Italy” και είναι ένα στοιχείο συνεχούς έλξης για πελάτες σε όλο τον κόσμο.
Διαρθρωτικές δυσκολίες
Το εμπορικό σήμα ήταν σε θέση να αντέξει τόσο την οικονομική κρίση όσο και τον ανταγωνισμό της πολύ φθηνότερης κατασκευής. Ωστόσο, δεν έχει απομακρυνθεί από τις διαρθρωτικές δυσκολίες που συναντούν στην Ιταλία.
Η περίπλοκη γραφειοκρατική παγίδα, η πολιτική αστάθεια, η ενδημική φοροδιαφυγή και οι αναποτελεσματικές υποδομές, για να αναφέρουμε μερικές, πάντα επιβαρύνουν τις επιχειρήσεις, αναγκάζοντας ορισμένους να φύγουν από τη χώρα.
Το φθηνότερο εργατικό δυναμικό, η λιγότερη γραφειοκρατία και οι πιο δυναμικές αγορές είναι μερικοί από τους λόγους για τους οποίους τόσες ιστορικές ιταλικές μάρκες αποχαιρετούν τη μεσογειακή χώρα.
Το ιταλικό εθνικιστικό κόμμα, ο League, που είναι μέλος της κυβέρνησης συνασπισμού που ανέλαβε την εξουσία πέρυσι, παρουσίασε ένα νομοσχέδιο για να σταματήσει οι εταιρείες να μετεγκαθίστανται στο εξωτερικό. Εάν ένα εμπορικό σήμα θέλει να μεταφέρει την κατασκευή του σε άλλη χώρα, είναι ελεύθερο να το πράξει, αλλά δεν θα μπορεί να επισημάνει τα εμπορεύματά του ως “Made in Italy”.
Μεταξύ γοητείας και σκληρής πραγματικότητας
Η πραγματικότητα των μεγάλων εταιρειών από τη Δυτική Ευρώπη που παράγουν στην ανατολική περιοχή της Ευρώπης ή της Ασίας για να μειώσουν το κόστος, εκμεταλλευόμενοι τους εργαζόμενους, έχει καταγραφεί εδώ και χρόνια, αλλά η πρακτική της χαμηλής αμοιβής εργασίας δεν είναι κάτι που αφορά μόνο αυτές τις περιοχές.
Ήταν το 2007 όταν ένα κρατικό κανάλι στην ιταλική τηλεόραση μετέδωσε το “Luxury Slaves”, ένα ντοκιμαντέρ που κατήγγειλε το πόσο ακριβή ήταν η ετικέτα “Made in Italy” στα προϊόντα. Ακολούθησε μια σειρά από έρευνες, οι οποίες διαπίστωσαν τα εργοστάσια στην Ιταλία, όπου βρέθηκε ένας μεγάλος αριθμός Κινέζων μεταναστών να δουλεύει σε κακές συνθήκες εργασίας, κατασκευάζοντας αυτά τα πολυτελή εμπορεύματα.
